در شرایطی که قیمت مسکن در تهران از توان مالی اکثریت جامعه فراتر رفته، تبلیغات گسترده درباره آپارتمان‌های نوساز با قیمت‌های باورنکردنی در منطقه ۲۲، بار دیگر امید خانه‌دار شدن را زنده کرده‌اند اما این امید، اغلب بر پایه امتیازهایی است که نه سند دارند و نه ضمانت ساخت. خانه‌هایی که فقط روی کاغذ وجود دارند، در غیاب شفافیت و نظارت، به ابزاری برای سوداگری تبدیل شده‌اند.

به گزارش سرمایه فردا، در شرایطی که قیمت هر متر مربع آپارتمان در تهران به بیش از سه برابر حداقل حقوق رسیده، رؤیای خانه‌دار شدن برای بسیاری از شهروندان به خاطره‌ای دور تبدیل شده است. با این حال، در میان ناامیدی عمومی، تبلیغاتی با وعده آپارتمان‌های نوساز متری ۲۰ میلیون تومان در منطقه ۲۲ تهران، بار دیگر توجه‌ها را به بازار مسکن جلب کرده‌اند—تبلیغاتی که بیش از آن‌که واقعی باشند، بر پایه امتیازهای غیرقطعی و پروژه‌های نیمه‌تمام بنا شده‌اند.

منطقه ۲۲؛ جذابیت‌های ظاهری و واقعیت‌های پنهان

منطقه ۲۲ تهران با ویژگی‌هایی چون نزدیکی به دریاچه، دوری از آلودگی و ساخت‌وسازهای مدرن، به‌عنوان یکی از مقاصد جذاب برای طبقه متوسط معرفی می‌شود. اما در پس این تصویر رویایی، واقعیتی تلخ نهفته است: بسیاری از واحدهایی که با قیمت‌های وسوسه‌انگیز تبلیغ می‌شوند، هنوز وجود خارجی ندارند. آنچه به فروش می‌رسد، نه آپارتمان آماده، بلکه «حق انتظار» برای خانه‌ای است که ممکن است هرگز ساخته نشود.

فروش امید؛ معامله‌ای بدون ضمانت اجرایی

در بسیاری از این پروژه‌ها، خریدار به‌جای مالکیت واقعی، صرفاً امتیازی خریداری می‌کند که وابسته به تحقق وعده‌های تعاونی‌ها و پیمانکاران است. زمین‌هایی بدون سند، پروژه‌هایی متوقف‌شده، و برج‌هایی که تنها در نقشه‌ها وجود دارند، بخشی از واقعیت بازار مسکن در این منطقه‌اند. در این میان، آنچه واقعاً دست‌به‌دست می‌شود، «امید» مردم است—امیدی که نه ضمانت دارد و نه تاریخ تحویل.

نبود شفافیت؛ بستری برای سوداگری و فریب

یکی از عوامل اصلی گسترش این نوع معاملات، فقدان شفافیت در بازار مسکن است. نبود آمار رسمی از قیمت‌ها، سکوت نهادهای نظارتی، و عدم انتشار اطلاعات دقیق از وضعیت پروژه‌ها، باعث شده تا بازار به میدان حدس و گمان تبدیل شود. در چنین فضایی، دلالان و سوداگران با استفاده از خلأ اطلاعاتی، مسیر سوءاستفاده را به‌خوبی بلدند و با تبلیغات فریبنده، سرمایه‌های مردم را جذب می‌کنند.

جمع‌بندی: کاغذهایی که جای دیوارهای آجری را گرفته‌اند

تا زمانی که بازار مسکن از داده‌های واقعی، نظارت مؤثر و شفافیت اطلاعاتی محروم باشد، خانه‌هایی که فقط روی کاغذ ساخته می‌شوند، همچنان به‌عنوان گزینه‌های خرید معرفی خواهند شد. این وضعیت نه‌تنها به بی‌اعتمادی عمومی دامن می‌زند، بلکه سرمایه‌های خرد را در پروژه‌هایی بدون پشتوانه گرفتار می‌کند. اصلاح این روند، نیازمند بازنگری در سیاست‌گذاری، انتشار اطلاعات دقیق و برخورد با سوداگرانی است که از تاریکی بازار برای فروش رؤیاهای ناتمام بهره می‌برند