پایگاه خبری سرمایه فردا

در یک سال گذشته، دست‌کم شش حادثه مسمومیت در دانشگاه‌های کشور رخ داده است؛ از نشت گاز در خوابگاه‌ها تا غذای آلوده در سلف سرویس‌ها. با وجود وعده‌های مکرر مسئولان، نه گزارشی از سرنوشت دانشجویان منتشر شده، نه نتیجه‌ای از بررسی‌ها. این سکوت، حالا به یک الگوی نگران‌کننده بدل شده است.

با اعلام تکرار سهمیه ۳۰ درصدی در پذیرش دانشجویان، بار دیگر یکی از مناقشه‌برانگیزترین سیاست‌های آموزشی کشور به صدر بحث‌ها بازگشته است؛ سیاستی که روزی برای جبران نابرابری طراحی شد، اما امروز به ابزاری برای توزیع ناعادلانه فرصت‌های علمی بدل شده است.

در حالی که مصوبه‌های متناقض درباره کنکور و شرط معدل، سال‌هاست فضای آموزشی کشور را درگیر کرده‌اند، آنچه بیش از همه آسیب دیده، نه فقط کیفیت آموزش، بلکه اعتماد نسل نوجوان به نظام تصمیم‌گیری است. وعده حذف کنکور، بارها مطرح شده و بارها عقب‌نشینی کرده؛ نتیجه آن، سردرگمی خانواده‌ها، افت یادگیری، و تبدیل آموزش به دستگاه تولید استرس بوده است.

از آغاز جنگ غزه، موجی از اعتراضات دانشجویی در آمریکا علیه جنایات رژیم صهیونیستی شکل گرفت؛ اما با روی کار آمدن دولت ترامپ، این اعتراضات با سرکوبی بی‌سابقه مواجه شد. از تهدید به قطع بودجه‌های فدرال و اخراج دانشجویان خارجی گرفته تا دخالت در محتوای آموزشی و تفتیش عقاید، دانشگاه‌ها به ابزار اجرای سیاست‌های امنیتی و تبلیغاتی دولت تبدیل شدند. در این میان، آزادی بیان و استقلال علمی قربانی تعریفی تازه از «یهودستیزی» شد که هر انتقاد از اسرائیل را جرم تلقی می‌کرد.

در دنیای ادبیات و فلسفه، تعاریف و تمایزهای میان عناوینی همچون دانشور و متفکر همیشه مورد بحث بوده است. آیا تفاوت این کلمات تنها به تفاوت‌هایی در نام‌گذاری برمی‌گردد یا هرکدام ویژگی‌ها و خصوصیات خاص خود را دارند؟ محمدسعید حنایی کاشانی به بررسی این پرسش‌ها می‌پردازد و تأملی بر نحوه استفاده از این عبارات در زبان فارسی دارد.

دانشگاه رفتن من به سبب این بود که عاشق جامعه شناسی بودم اما این عشق در کلاسهای دانشگاه ایفاد نشد بلکه مطالعات شخصی من این عشق را ارضاء می نمود.