پایگاه خبری سرمایه فردا

تهران در آستانه بحرانی‌ترین فصل آبی خود قرار گرفته است؛ کاهش ۵۰ درصدی ذخایر سدها، خشکسالی بی‌سابقه، و هشدار درباره هزینه ۴ یورویی تأمین هر مترمکعب آب، پایتخت را به نقطه‌ای رسانده که دیگر نمی‌توان آن را صرفاً یک چالش زیست‌محیطی دانست. این بحران، تهدیدی برای اقتصاد ملی، زیرساخت‌های حیاتی و حتی بقای شهری است.

شرکت خطوط لوله و مخابرات نفت ایران، از واحدهای فرعی شرکت ملی پخش فرآورده‌های نفتی، در پایان سال ۱۴۰۳ با زیان انباشته ۳,۹۴۹ میلیارد تومانی مواجه شد—رقمی که از سرمایه ثبت‌شده شرکت فراتر رفته و آن را مشمول ماده ۱۴۱ قانون تجارت کرده است. با انتصاب علی احمدی‌پور به مدیریت شرکت در شهریور ۱۴۰۳، انتظار می‌رفت روند اصلاح آغاز شود، اما بررسی عملکرد سال ۱۴۰۴ نشان می‌دهد که بحران مالی همچنان پابرجاست و تصمیم‌گیری راهبردی به تعویق افتاده است.

با کاهش بارندگی به ۱۴۸ میلی‌متر و تهدید کم‌آبی در شهرهای بزرگ، دولت اجرای ۸۸ سد با ظرفیت ۷.۵ میلیارد مترمکعب و ۱۲۴ طرح انتقال آب را آغاز کرده است.

در حالی‌که افکار عمومی و سیاست‌گذاران بر کمبود آب شرب تمرکز کرده‌اند، بحران اصلی ایران در حوزه آب، نه در میزان منابع بلکه در نحوه مدیریت آن نهفته است. از تلفات گسترده در شبکه‌های فرسوده تا حکمرانی متمرکز و ناکارآمد، مجموعه‌ای از ضعف‌های ساختاری باعث شده منابع موجود به‌درستی بهره‌برداری نشوند و بحران از تهران به سراسر کشور سرایت کند. اکنون زمان آن رسیده که نگاه اضطراری به آب جای خود را به سیاست‌گذاری توسعه‌محور و منطقه‌گرا بدهد.

هرکسی در قسمتی از چرخه بحران می‌تواند و نمی‌خواهد یا می‌خواهد و نمی‌تواند یا نمی‌تواند و نمی‌خواهد که بحران حل شود.

رضا روحی در یادداشتی به تبعات سیاست‌گذاری غیرکارشناسی و راهکار حل بحران‌ در اقتصاد کشور پرداخته است. در این متن جزئیات را بخوانید.