پایگاه خبری سرمایه فردا

اظهارات تازه محمدجواد ظریف درباره اولویت مردم در معادلات قدرت ملی، بار دیگر دوگانه قدیمی «موشک یا مردم» را به صدر گفت‌وگوهای سیاسی و رسانه‌ای بازگرداند. در شرایطی که ایران در موقعیتی حساس پس از جنگ و بازگشت تحریم‌ها قرار دارد، این سخنان نه‌تنها یادآور یک گسست گفتمانی دیرینه است، بلکه تلاش برای بازتعریف مفهوم امنیت در عصر سرمایه اجتماعی به شمار می‌رود.

با آغاز مرحله نخست توافق غزه و تبادل زندانیان، خاورمیانه وارد فصل تازه‌ای از تحولات ژئوپلیتیک شده است. در حالی که آمریکا با همراهی ترکیه، قطر و مصر تلاش دارد این توافق را به‌عنوان الگویی از دیپلماسی چندجانبه معرفی کند، بسیاری از تحلیلگران آن را نه نقطه آغاز صلح، بلکه گامی تاکتیکی برای تغییر موازنه قدرت و تضعیف محور مقاومت می‌دانند. اکنون نگاه‌ها به تهران دوخته شده و پرسش‌ها درباره آینده فشارهای منطقه‌ای بر ایران بیش از پیش برجسته شده‌اند.

ناصر غریب نژاد پژوهشگر اقتصادی: در مواجهه با تهدیدهای فزاینده پولشویی و تأمین مالی تروریسم، چین طی سال‌های اخیر مجموعه‌ای از اصلاحات قانونی، نظارتی و فناورانه را به اجرا گذاشته که نه‌تنها امنیت مالی داخلی را تقویت کرده، بلکه جایگاه این کشور را به‌عنوان بازیگری مسئول در نظام مالی جهانی تثبیت کرده است. از اصلاح قانون ضدپولشویی تا کنترل رمزارزها و تقویت همکاری‌های بین‌المللی، سیاست‌های چین الگویی چندبعدی از مقابله با جرایم مالی ارائه می‌دهند.

آتش‌بس اعلام‌شده میان اسرائیل و گروه‌های فلسطینی، نه پایان جنگ است و نه آغاز صلح. کارشناسان معتقدند این توافق، بیش از آن‌که نشانه‌ای از مصالحه باشد، وقفه‌ای تاکتیکی در جنگی فرسایشی است که پیامدهای آن فراتر از غزه، نظم منطقه‌ای خاورمیانه را نیز دستخوش تحول کرده است. از تردید در پایداری توافق تا بازخوانی مفهوم «اسرائیل بزرگ»، تحلیلگران هشدار می‌دهند که خاورمیانه در آستانه بازتعریف موازنه قدرت قرار گرفته است.

این تحلیل با تمرکز بر رفتار دلار، طلا، سکه، بازار سهام، خودرو، ملک و ارزهای دیجیتال، تلاش می‌کند مخاطبان را به تصمیم‌گیری آگاهانه‌تر در فضای پرنوسان اقتصادی هدایت کند. علیزاده با بررسی روندهای تورمی، رفتار سرمایه‌گذاران و فرصت‌های ترید جهانی، بر اهمیت ترکیب هوشمند دارایی‌ها و درک چرخه‌های بازار تأکید می‌کند.

اعلام تشکیل «کمیته قدرت نرم و مقابله با تهدیدات شناختی» در مجلس، در ظاهر گامی در جهت مصون‌سازی کشور در برابر جنگ‌های نوین است؛ اما در عمل، اگر این اقدام در مدار بیانیه و سیاست‌زدگی باقی بماند، نه‌تنها راهی به مقابله با تهدیدات شناختی نمی‌برد، بلکه خود به بخشی از همان جنگ تبدیل خواهد شد.

در دومین سالگرد ۷ اکتبر، حمید ابوطالبی با نقدی صریح از وضعیت دیپلماسی ایران، هشدار داد که در حالی‌که منطقه در حال بازتعریف نظم جدید است، تهران در سکوت به سر می‌برد؛ بیانیه‌ها تکرار می‌شوند، اما ابتکار و تحرک دیپلماتیک جای خود را به انفعال داده‌اند—و این انفعال می‌تواند هزینه‌های سنگینی برای منافع ملی در پی داشته باشد.

علیرضا دبیر، رئیس فدراسیون کشتی، در سخنرانی اخیر خود در مجلس مدعی شد که «نگذاشتیم کشتی سیاسی شود»—اما اشاره‌های مستقیم به چهره‌های سیاسی، مقایسه برجام با قهرمانی تیم ملی و حضور پررنگ در فضای رسانه‌ای، این ادعا را با پرسش‌های جدی مواجه کرده است. آیا فدراسیون کشتی واقعاً مستقل مانده، یا به سکویی برای بازسازی تصویر سیاسی دبیر تبدیل شده است؟

حادثه مرگ ابراهیم رئیسی، فارغ از علت آن، به نقطه‌ای مبهم در حافظه سیاسی ایران بدل شده است. در حالی که گزارش رسمی دخالت خارجی را رد کرده، روایت‌های متناقض و تئوری‌های توطئه همچنان در فضای عمومی دست‌به‌دست می‌شوند؛ نشانه‌ای از خلأ ارتباطی، کمبود شفافیت و شکاف فزاینده میان افکار عمومی و نهادهای تصمیم‌گیر.