پایگاه خبری سرمایه فردا

افزایش بی‌سابقه قیمت چوب طبیعی و بی‌اعتمادی خریداران به بازار سنتی، مسیر تازه‌ای را در صنعت ساختمان ایران گشوده است. وودپلاست که روزگاری تنها گزینه‌ای اقتصادی و کم‌اهمیت بود، امروز به انتخاب نخست سازندگان و طراحان بدل شده و با اتکا به تولید داخلی و ثبات نسبی قیمت، جایگاه خود را در پروژه‌های کوچک و بزرگ تثبیت کرده است.

عملکرد هشت‌ماهه صنعت پیمانکاری صنعتی نشان می‌دهد مجموع درآمد این گروه با رشد ۳۴ درصدی همراه بوده است. در این میان، شرکت‌هایی مانند رمپنا و رنیک با رشدهای قابل توجه نقش مهمی در افزایش درآمد صنعت ایفا کرده‌اند، در حالی که فاذر تنها شرکت با افت درآمد بوده است.

صنعت کاشی و سرامیک در مجموع با رشد ۴۰ درصدی عملکرد قابل قبولی داشته است، اما بررسی جزئیات نشان می‌دهد برخی شرکت‌ها مانند کترام، کلوند و کسرام به‌طور جدی از میانگین صنعت عقب مانده‌اند.

اجاره‌خانه‌های ساعتی و یک‌روزه در تهران تنها پاسخ به نیاز اقامت کوتاه‌مدت نیست؛ این بازار زیرزمینی به شبکه‌ای چندوجهی بدل شده که از خانواده‌های درمان‌جو تا جشن‌های خصوصی و حتی فعالیت‌های مجرمانه را در خود جای داده و در سایه خلاهای قانونی، تبعات اجتماعی و امنیتی گسترده‌ای بر شهر تحمیل می‌کند.

هدف ساخت سالانه یک میلیون واحد هنوز محقق نشده و مشکلات مالی و بانکی پابرجاست. در همین شرایط، رایزنی با شرکت‌های چینی برای مشارکت در پروژه‌های مسکن اجتماعی مطرح شده که احتمالاً در قالب تهاتر نفت با خدمات عمرانی خواهد بود. این همکاری اگر بدون حضور جدی شرکت‌های داخلی و الزام بومی‌سازی انجام شود، می‌تواند به تضعیف پیمانکاران ایرانی و تولیدکنندگان مصالح منجر شود. نگرانی‌ها درباره واردات مصالح پیش‌ساخته و حاشیه‌نشینی شرکت‌های داخلی جدی است و کارشناسان تأکید دارند تنها با طراحی قراردادهای شفاف، استفاده از نیروی کار ایرانی و تمرکز بر انتقال فناوری می‌توان از این همکاری به‌عنوان فرصتی برای تسریع پروژه‌ها بهره برد، نه تهدیدی برای توان داخلی

آنچه روزگاری تنها وسیله‌ای برای پر کردن فضای خالی دیوار بود، امروز به بخشی از روایت زندگی در خانه‌ها تبدیل شده است. تغییر ذائقه عمومی، کارگاه‌های کوچک شیشه و آینه را از سایه بیرون آورده و به مرکز توجه بازار رسانده است؛ بازاری که هم با هنر دست استادکاران زنده است و هم با نوسان‌های اقتصاد کلان نفس می‌کشد.

صدور بخشنامه‌ها و دستورالعمل‌های نظام مهندسی همواره با پرسش‌هایی درباره حدود قانونی و رعایت حقوق اعضا همراه بوده است. در حالی که برخی مصوبات با هدف حمایت از منافع عمومی تدوین می‌شوند، انتقادها بر این است که این تصمیمات گاه به قیمت نادیده گرفتن حقوق خصوصی اعضا تمام می‌شود.

در سالی که قرار بود خانه‌ها ساخته شوند و جاده‌ها گشوده، وزارت راه و شهرسازی با وعده‌های نیمه‌کاره و طرح‌های بی‌سرانجام، نه سقفی بر سر اقشار کم‌درآمد گذاشت و نه راهی برای کارگران باز کرد. مسکن، به جای مأمن، به رؤیا تبدیل شد.

در پایتختی که هر مترش به قیمت طلا سنجیده می‌شود، حالا حتی اجاره یک تخت اشتراکی هم از توان بسیاری خارج شده است. خوابگاه‌های کارمندی، که روزی پناهگاه موقت بودند، امروز به اقامتگاه دائمی طبقه‌ای بدل شده‌اند که میان رؤیای تهران و واقعیت آن گرفتار مانده‌اند. این گزارش، از زیستن در حد بقا تا بحران سکونت، روایت زندگی در اتاق‌هایی است که هیچ‌وقت قرار نبوده خانه باشند.