به گزارش سرمایه فردا، در روزهای پایانی سپتامبر، پورتکاول دیگر آن شهر آرام ساحلی نیست؛ خیابان‌هایش پر می‌شود از کت‌های چرم، عینک‌های آفتابی بزرگ، و صدای جاودانه الویس پریسلی. فستیوال الویس پورتکاول، که در سال ۲۰۰۴ با

به گزارش سرمایه فردا، در روزهای پایانی سپتامبر، پورتکاول دیگر آن شهر آرام ساحلی نیست؛ خیابان‌هایش پر می‌شود از کت‌های چرم، عینک‌های آفتابی بزرگ، و صدای جاودانه الویس پریسلی. فستیوال الویس پورتکاول، که در سال ۲۰۰۴ با هدف نجات سالن گرند پاویلیون از تخریب آغاز شد، حالا به یک رویداد جهانی بدل شده است. آنچه با ۵۰۰ شرکت‌کننده شروع شد، در سال ۲۰۲۵ با حضور بیش از ۴۰ هزار نفر و صدها هنرمند نمایشی الویس (ETA) به اوج رسید.

این جشن سه‌روزه، از ۲۶ تا ۲۸ سپتامبر، با رقابت‌های متنوعی در دو مکان اصلی—گرند پاویلیون و شو‌دوم در پارک تعطیلات ترکو بی—برگزار شد. گرچه امسال به دلیل بازسازی سالن تاریخی، نمایش‌های اصلی به شو‌دوم منتقل شدند، اما انرژی و هیجان فستیوال همچنان در شهر موج می‌زد. رقابت‌هایی چون بهترین الویس گاسپل، وگاس و نسخه ویژه ۶۸، در کنار رژه‌های خیابانی، نمایش خودروهای کلاسیک، بازارهای خاطره‌فروشی و حتی مسابقه سگ‌های لباس‌پوشیده، پورتکاول را به یک صحنه زنده از فرهنگ الویس تبدیل کرده بود.

اما آنچه این فستیوال را فراتر از یک رویداد محلی می‌برد، حضور گسترده شرکت‌کنندگان از سراسر جهان است. از ایالات متحده تا پرتغال، اسپانیا و استرالیا، طرفداران الویس راهی این شهر کوچک با جمعیت ۱۶ هزار نفر می‌شوند. «بلو آنجل» از مالاگا، اسپانیا، با اجرای درخشان خود و کت صورتی نمادین، عنوان بهترین الویس سال را از آن خود کرد. «پائولا ناوارو» از پرتغال، یکی از دو زن شرکت‌کننده، نیز با اجرای پرشور خود توجه‌ها را جلب کرد. بازگشت «امیلیو سانتورو»، قهرمان ۲۱ ساله انگلیسی که در ۱۶ سالگی در همین فستیوال درخشیده بود، پس از کسب عنوان جهانی در ممفیس، نشان داد که پورتکاول نه‌تنها نقطه شروع، بلکه مقصدی برای بازگشت افتخارآمیز هنرمندان است.

هنرمندان نمایشی الویس

در قلب این فستیوال، رقابت‌های «الویز» قرار دارد؛ جایی که هنرمندان نمایشی الویس باید صدا، حرکات، لباس و حضور صحنه‌ای او را بازسازی کنند. «نیک پیت» از بریتانیا، با اجرای قدرتمند خود، مقام دوم را کسب کرد. حضور دو زن در رقابت‌ها، از جمله «جنی جیمز» که برای تقلید صدای بم الویس تمرین کرده بود، نشان داد که میراث الویس مرز جنسیت نمی‌شناسد. برخی از این هنرمندان، مانند «دارن گریسلند جونز»، در خانه‌های سالمندان اجرا می‌کنند و باور دارند که موسیقی الویس حتی بیماران مبتلا به زوال عقل را به رقص وامی‌دارد.

فستیوال الویس پورتکاول، با تزریق سالانه ۶ میلیون پوند به اقتصاد محلی، فراتر از یک جشن موسیقی است؛ این رویداد به نمادی از پیوند نوستالژی، هنر و رونق شهری تبدیل شده است. در جهانی که سرعت و فناوری گاه خاطره را به حاشیه می‌برد، پورتکاول هر سال در سپتامبر، با صدای الویس، گذشته را زنده می‌کند و نشان می‌دهد که برخی صداها هرگز خاموش نمی‌شوند.