پایگاه خبری سرمایه فردا

بازار سرمایه ایران بار دیگر نشان داد که در شرایط فعلی، نقدینگی ورودی مهم‌ترین محرک روندهاست؛ جریانی که با عبور از مقاومت‌های فنی و بی‌اثر کردن اخبار منفی، شاخص کل را رشد داده است.

مظفری تأکید کرد که بازار در شرایطی پرریسک و غیرقابل پیش‌بینی قرار دارد. در این میان، برخی صنایع بورسی مانند سیمانی‌ها و شرکت‌های بزرگ با نقدشوندگی بالا، همچنان گزینه‌های قابل بررسی برای سرمایه‌گذاری هستند.

در حالی که خاورمیانه با موجی از تحولات سیاسی و امنیتی روبه‌روست، اقتصاد ایران نیز در بستر همین نااطمینانی‌ها و با چالش‌های ساختاری داخلی مواجه شده است. از فعال شدن مکانیزم ماشه گرفته تا ابهام در سیاست‌های ارزی و مالی، مجموعه‌ای از عوامل داخلی و خارجی دست به دست هم داده‌اند تا فضای تصمیم‌گیری اقتصادی را پیچیده‌تر و پرهزینه‌تر کنند

در حالی‌که سیگنال‌های سیاسی مثبت و تحولات ارزی فضای روانی بازار سرمایه را آرام کرده‌اند، نوسانات اخیر نشان می‌دهد که تقاضا در بورس ایران از حالت هیجانی به سمت تحلیل‌محور حرکت کرده است. ورود پول هوشمند، رشد نرخ تسعیر و انتشار گزارش‌های بنیادی قوی، سه عامل کلیدی‌اند که روند صعودی بازار را تقویت کرده‌اند؛ روندی که با اصلاح‌های طبیعی و بازآرایی پرتفوی‌ها، می‌تواند به بازدهی پایدار برای سرمایه‌گذاران منجر شود.

هنوز مشخص نیست آمریکا در قالب «صلح بزرگ»، چه نقشه‌ای برای آینده منطقه دارد، اما این توافق می‌تواند یک محرک روانی در بازارهای مالی منطقه‌ای و به‌ویژه بورس تهران باشد.

محمودرضا خواجه نصیری نوشت: بازار طلا در ایران، پس از دوره‌ای از بازدهی تغییر مسیر سرمایه می دهد که نشانه‌هایی از مهاجرت نقدینگی به بازارهای مصرفی و مالی است.

بورس ایران به وضعیت متعادل رسیده است از این به بعد روند بورس می‌تواند در سرنوشت سهامداران و اقتصاد ایران سرنوشت‌ساز باشد.

ناصر غریب‌نژاد: نرخ بین‌بانکی، عددی به‌ظاهر فنی و دور از چشم عموم، در واقع یکی از حساس‌ترین شاخص‌های اقتصادی است که می‌تواند مسیر نقدینگی، رفتار سرمایه‌گذاران و چشم‌انداز تولید را تحت‌تأثیر قرار دهد. این نرخ، حلقه اتصال میان سیاست پولی و بازار سرمایه است؛ عددی که در اتاق‌های بانک مرکزی تعیین می‌شود اما بازتاب آن در تالارهای بورس و زندگی روزمره مردم دیده می‌شود.

در ساختار اقتصادی ایران، انکار مرگ واحدهای زیان‌ده و مقاومت در برابر انحلال طبیعی بنگاه‌های ناکارآمد، به مانعی جدی در مسیر اصلاحات مالی، صنعتی و اعتماد عمومی تبدیل شده است. در حالی که اقتصادهای توسعه‌یافته مرگ اقتصادی را بخشی از بلوغ ساختاری می‌دانند، ایران با سیاست‌های احیای مصنوعی، منابع ملی را به حیات بی‌ثمر شرکت‌های ورشکسته اختصاص داده است.