پایگاه خبری سرمایه فردا

جنگ ۱۲ روزه ایران و رژیم صهیونیستی نشان داد که نبرد واقعی نه فقط در میدان‌های نظامی، بلکه در عرصه‌ی امنیتی و اطلاعاتی جریان دارد. تلاش اسرائیل برای نفوذ و بی‌ثبات‌سازی ایران از مسیر جاسوسی و خرابکاری، در برابر واکنش قاطع دستگاه قضایی و توان بالای امنیتی ایران به شکست انجامید. این گزارش، ابعاد امنیتی جنگ اخیر و نقش محوری نهادهای اطلاعاتی در خنثی‌سازی تهدیدات را روایت می‌کند؛ روایتی از «نبرد پنهان» که امنیت ملی را از درون حراست کرد.

دو سال پس از آغاز نبرد تمام‌عیار، حماس در غزه نشان داده که فراتر از یک گروه مبارزاتی عمل می‌کند؛ از جنگ میدانی مؤثر تا شاهکارهای امنیتی در پنهان‌سازی اسرا، و عملیات روانی‌ای که افکار عمومی اسرائیل را متزلزل کرده است. در حالی که ارتش اسرائیل در باتلاق سردرگمی و فرسایش فرو رفته، انتشار تصاویر اسیر اسرائیلی در وضعیت وخیم، نه تنها کابوس تل‌آویو را عمیق‌تر کرده بلکه فریادی خاموش از دل قحطی غزه به گوش جهانیان رسانده است. در این گزارش، از ناکامی‌های نظامی و سیاسی تل‌آویو تا احتمال ترور رهبران حماس در خاک کشورهای ثالث، جزییات تقابل نفس‌گیر در پرتنش‌ترین نقطه‌ی خاورمیانه را مرور می‌کنیم.

تحولات اخیر در جنوب سوریه، از درگیری‌های داخلی تا حملات اسرائیل، فراتر از یک بحران امنیتی، نشانه‌ای از پروژه‌ پیچیده‌ای است که اسرائیل برای تجزیه ساختار ملی سوریه دنبال می‌کند. ژست حمایت از جامعه دروزی، حمله به مراکز کلیدی دولت مرکزی و ایجاد مناطق حائل، همه در چارچوب رویای ژئوپلیتیکی اسرائیل معنا می‌یابند؛ رویایی که با بی‌ثبات‌سازی داخلی، مهندسی شکاف‌های اجتماعی و نمایش قدرت منطقه‌ای، مسیر فروپاشی سرزمینی سوریه را تسریع کرده و پیامدهای آن نه فقط برای دمشق، بلکه برای کل معادلات منطقه‌ای از جمله عراق و اردن هشدارآمیز است.

در حالی‌که روایت‌های رایج از جنگ دوازده‌روزه ایران و اسرائیل اغلب در سطح نبرد نظامی باقی مانده‌اند، تحلیل حاضر از منظری تمدنی، این واقعه را میدان رویارویی دو هستی متضاد معرفی می‌کند. فراتر از آمار موشک‌ها و ضربات تاکتیکی، آنچه این نبرد را به لحظه‌ای راهبردی و تاریخی بدل می‌سازد، خیزش معنوی، هویتی و اجتماعی ملت ایران است؛ روایتی برای آینده‌ای که از دل تقابل معناها زاده می‌شود، نه صرفاً از فتح خاک‌ها.

پس از درگیری ۱۲ روزه میان ایران و رژیم صهیونیستی، تمرکز دو طرف از حملات آفندی به بازسازی سامانه‌های پدافندی تغییر یافته است. در حالی که اسرائیل با تکیه بر فناوری‌های آمریکایی و بودجه‌ نظامی، شبکه‌های دفاعی خود را ترمیم می‌کند، ایران با استراتژی جدیدی شامل همکاری با چین و توسعه فناوری داخلی، در پی تقویت سپر دفاعی خود است. این رقابت تسلیحاتی پسا‌جنگ، می‌تواند سرنوشت موج دوم درگیری احتمالی را رقم بزند.

هشت روز پس از آغاز حمله نظامی رژیم صهیونیستی به ایران، نه‌تنها اهداف اعلام‌شده نتانیاهو برای تغییر نظام سیاسی شکست خورد، بلکه جامعه ایرانی به شکلی کم‌سابقه متحد شد؛ از منتقدان داخلی تا نسل جوان، همگی در محکومیت تجاوز و حمایت از مقاومت ملی، به یک صدای مشترک رسیدند. حتی چهره‌هایی از اپوزیسیون، مانند مسیح علی‌نژاد، اذعان کردند جنگ باعث محبوبیت بیشتر جمهوری اسلامی شده است.

این جنگ موجب شد که ایران و جمهوری اسلامی به نوعی از رخوت و ناکارآمدی – که به‌هرحال در طول زمان برای سیستم‌های سیاسی پیش می‌آید – خارج بشود.

در دل ساختارهای رسمی و رسانه‌های هم‌راستا با قدرت، صدای متفاوتی از سینماگران برجسته جهان شنیده شد؛ چهره‌هایی که با خطر از دست‌دادن جایگاه، لغو قراردادها و برچسب‌های سیاسی، در صف حمایت از مردم غزه ایستادند و در برابر سیاست‌های رسمی اسرائیل و متحدانش اعلام اعتراض کردند. این خیزش هنری، نشان از تحول نقش سینما در شکل‌دادن به وجدان جهانی دارد.

بحران گرسنگی در غزه در حالی هر روز فاجعه‌آمیزتر می‌شود که آمریکا با حمایت بی‌قید و شرط از سیاست‌های اسرائیل، از اصول اخلاقی خود فاصله گرفته است. این مقاله به بررسی «بی‌هویتی سیستماتیک» دولت آمریکا می‌پردازد؛ از تناقض میان شعارهای دموکراسی‌خواهانه‌اش تا ترجیح منافع گروه‌های فشار بر خواست جامعه جهانی. در جهانی که حقوق بشر و عدالت نیازمند کنش‌گری‌اند، سکوت و همراهی سیاسی آمریکا، به یکی از نمادهای فقدان هویت انسانی در سیاست خارجی این کشور بدل شده است.