پایگاه خبری سرمایه فردا

با توجه به موقعیت استراتژیک ایران، منابع طبیعی فراوان، و سرمایه‌ی انسانی قدرتمند، کشور می‌تواند به یک قطب اقتصادی منطقه‌ای تبدیل شود. با این حال، سیاست‌های اقتصادی ناکارآمد، کاهش سرمایه‌گذاری در صنایع کلیدی، و چالش‌های ژئوپولیتیک، فرصت‌های رشد را محدود کرده‌اند. ایران چگونه می‌تواند با یک استراتژی هوشمندانه، جایگاه خود را در اقتصاد جهانی تثبیت کند؟

با فرض تحقق توافق میان ایران و آمریکا در عمان، پرسش اساسی این است که اقتصاد ایران چه سرنوشتی خواهد داشت؟ در حالی که اختلافات دیرین میان دو کشور هر توافقی را با تهدید مواجه می‌کند، فشارهای اقتصادی و رقابت‌های بین‌المللی ممکن است مسیر جدیدی را ترسیم کند. آیا این توافق می‌تواند پیوندی پایدار میان بازارهای ایران و آمریکا ایجاد کند، یا همانند گذشته با

شکاف درآمدی دهک های طبقاتی ایران از بسیاری از کشورهای توسعه یافته کمتر است. ایران با ضریب جینی ۳۴٫۸ در رتبه ۷۷ جهان قرار گرفته و در موقعیتی بهتر از آمریکا با ضریب ۴۱٫۳ و چین با ضریب ۳۵٫۷ قرار دارد.

ایران تلاش کرده با پیشنهادهای اقتصادی، زمینه پذیرش برخی شروط را فراهم کند، اما در آمریکا، شواهدی دال بر تبدیل این موضوع به دستور کار رسمی وجود ندارد. آنچه محتمل به نظر می‌رسد، یک توافق موقت و محدود درباره برنامه هسته‌ای است که تحقق آن به دور بعدی مذاکرات وابسته خواهد بود.

در صورتی که روند اعمال تعرفه‌ها متوقف شود، طلا احتمالاً با یک سقوط شدید مواجه خواهد شد. اما اگر سیاست‌های تعرفه‌ای ادامه یابد قیمت طلا افزایش می‌یابد.

فرصت دستیابی به توافق میان ایران و آمریکا، بیش از هر زمان دیگری در چهار دهه گذشته فراهم شده است. تغییر ماهیت مذاکرات از سطح دولت به سطح حاکمیت در ایران، و نقش سیاسی ترامپ در آمریکا، زمینه را برای حل‌وفصل برخی اختلافات مهیا کرده است. با وجود موانع ساختاری در واشنگتن و تجربه ناموفق برجام، دو طرف به دنبال راهکارهای تازه‌ای هستند تا بن‌بست مذاکرات را بشکنند. آیا این روند می‌تواند به توافقی پایدار و عملی منجر شود، یا چالش‌های سیاسی و قانونی مانع از تحقق آن خواهند شد؟

تحولات اخیر پیرامون نام خلیج فارس، گمانه‌زنی‌هایی را درباره تلاش‌های کشورهای منطقه برای تغییر واقعیت‌های تاریخی برانگیخته است. از ادعاهای کشورهای همسایه درباره جزایر ایرانی گرفته تا بحث‌های مربوط به نام‌گذاری، همه این اقدامات می‌توانند پیامدهای گسترده‌ای بر سیاست خارجی، اقتصاد و موقعیت منطقه‌ای ایران داشته باشند. در این میان، شایعات مربوط به اعلام یک تصمیم مهم از سوی رئیس‌جمهور آمریکا، نگرانی‌ها را بیشتر کرده است. آیا ایران در برابر این چالش‌ها دیپلماسی مقتدرانه‌ای به کار خواهد گرفت؟

داده‌های اقتصادی جدید نشان می‌دهد که تعداد مدعیان بیمه بیکاری آمریکا به ۲۴۱٬۰۰۰ افزایش یافته، در حالی که رشد تولید ناخالص داخلی (GDP) در سه‌ماهه اول سال ۲۰۲۵ به منفی ۰.۳ درصد رسیده است. این نخستین کاهش رشد اقتصادی از سال ۲۰۲۲ محسوب می‌شود و هم‌زمان، احساسات مصرف‌کنندگان به پایین‌ترین سطح در پنج سال اخیر سقوط کرده است. با افزایش نگرانی‌ها درباره آینده اقتصاد آمریکا، احتمال رکود در سال ۲۰۲۵ به ۷۱ تا ۷۴ درصد رسیده است، که می‌تواند تأثیرات گسترده‌ای بر بازارهای مالی و سیاست‌های پولی فدرال رزرو داشته باشد.

فضای رسانه‌ای جهانی تصویر یک توافق قریب‌الوقوع را ترسیم می‌کند، اما از سوی دیگر، ابهامات استراتژیک و تناقضات رفتاری ترامپ نشان می‌دهد که نتیجه مذاکرات همچنان نامشخص است. تصمیم واشنگتن برای اعمال فشار بیشتر بر برنامه هسته‌ای ایران و تعیین تکلیف اورانیوم ۶۰ درصدی، از اهداف کلیدی این مذاکرات محسوب می‌شود. در حالی که گروه‌های ذینفع داخلی از تحریم‌ها بهره‌برداری کرده‌اند، ساختار سیاسی ایران ممکن است در نهایت مسیر توافق را هموار سازد. اما پرسش اساسی باقی می‌ماند: آیا این مذاکرات به یک توافق نهایی ختم خواهد شد، یا صرفاً ابزاری برای سنجش میزان انعطاف طرفین است؟