پایگاه خبری سرمایه فردا

در آستانه تصمیم‌گیری‌های مهم سیاسی و اقتصادی، بازارهای داخلی از جمله دلار، طلا و بورس با نوسانات و رفتارهای متناقضی مواجه شده‌اند. از راه‌اندازی مجدد حراج سکه توسط بازارساز تا افت شدید ارزش معاملات در صنایع بزرگ، نشانه‌هایی از بی‌اعتمادی و احتیاط در رفتار سرمایه‌گذاران دیده می‌شود. در این میان، تحلیلگران نسبت به آینده بازار هشدار می‌دهند و بر لزوم بازنگری در سیاست‌های کلان تأکید دارند.

تحریم‌هایی که با هدف «ایجاد رنج» برای مردم ایران طراحی شده بودند، حالا با عضویت رسمی تهران در سازمان همکاری شانگهای، اثرگذاری خود را از دست داده‌اند. این تحول نه‌تنها نقطه‌عطفی در تغییر نظم جهانی از هژمونی آمریکایی به همکاری‌های چندجانبه شرقی است، بلکه فرصتی راهبردی برای بازسازی اقتصاد ایران، تقویت دیپلماسی ضدسلطه‌گری و بهبود معیشت مردم در دوران پساتحریم فراهم کرده است.

دولت ایالات متحده با بدهی‌ای فراتر از تصور، همچنان در صدر اقتصاد جهانی ایستاده است. این بدهی نه حاصل چاپ پول، بلکه نتیجه فروش اوراق قرضه‌ای است که توسط دولت‌های خارجی خریداری می‌شود. چرخه‌ای پیچیده و ساختارمند که نه‌تنها تأمین مالی آمریکا را تضمین می‌کند، بلکه وابستگی اقتصادهای دیگر به دلار را نیز افزایش می‌دهد. آیا این بدهی عظیم پایدار است؟ پاسخ در دل همین چرخه نهفته است.

سیاست‌های تعرفه‌ای دولت آمریکا که با هدف جبران کسری بودجه و اعمال فشار بر شرکای تجاری طراحی شده‌اند، اکنون مصرف‌کنندگان داخلی را متضرر کرده و موقعیت جهانی واشنگتن را نیز متزلزل کرده است.

از آغاز جنگ غزه، موجی از اعتراضات دانشجویی در آمریکا علیه جنایات رژیم صهیونیستی شکل گرفت؛ اما با روی کار آمدن دولت ترامپ، این اعتراضات با سرکوبی بی‌سابقه مواجه شد. از تهدید به قطع بودجه‌های فدرال و اخراج دانشجویان خارجی گرفته تا دخالت در محتوای آموزشی و تفتیش عقاید، دانشگاه‌ها به ابزار اجرای سیاست‌های امنیتی و تبلیغاتی دولت تبدیل شدند. در این میان، آزادی بیان و استقلال علمی قربانی تعریفی تازه از «یهودستیزی» شد که هر انتقاد از اسرائیل را جرم تلقی می‌کرد.

افشای گزارش محرمانه آژانس اطلاعات دفاعی آمریکا درباره ناکامی حملات به تأسیسات هسته‌ای ایران، نه‌تنها روایت رسمی کاخ سفید را زیر سؤال برد، بلکه به برکناری ژنرال جفری کروز، رئیس این آژانس، منجر شد. این اقدام، نمادی از ترجیح وفاداری سیاسی بر تحلیل‌های میدانی در دولت ترامپ است؛ الگویی که رسانه‌های آمریکایی آن را نشانه‌ای از سیاسی‌سازی نهادهای اطلاعاتی و سرکوب حقیقت برای حفظ تصویر «آمریکای قدرتمند» می‌دانند. برکناری کروز، حالا به نماد تعارض میان واقعیت‌های امنیتی و روایت‌های تبلیغاتی بدل شده است.

نشست اخیر میان رؤسای جمهور آمریکا و روسیه در آلاسکا، فراتر از مذاکره‌ای درباره بحران اوکراین، به نمایش پیچیده‌ای از بازآرایی قدرت‌های جهانی بدل شد. انتخاب آلاسکا با پیشینه‌ای نمادین، نشانه‌ای از تلاش واشینگتن برای مهار چین از مسیر تعامل با مسکو بود؛ تلاشی که با نمادهای شوروی‌گرایانه، نمایش‌های نظامی و پیام‌های چندلایه همراه شد. این دیدار، نه‌تنها آزمونی برای سنجش تمایلات راهبردی روسیه، بلکه پیامی هشدارآمیز برای پکن و نشانه‌ای از بازتعریف مثلث ژئوپولیتیک آمریکا-روسیه-چین در نظم جهانی آینده بود.

نشست سه‌ساعته دونالد ترامپ و ولادیمیر پوتین در آلاسکا، نقطه عطفی در سیاست خارجی آمریکا نسبت به جنگ اوکراین بود؛ دیداری که با غیبت زلنسکی و در سایه فشارهای اروپا، به صحنه‌ای برای بازتعریف معادلات قدرت بدل شد. ترامپ با فاصله‌گرفتن از مواضع پیشین خود، به جای آتش‌بس فوری، بر توافق صلح جامع تأکید کرد؛ رویکردی که هم‌راستا با خواسته‌های کرملین و به‌زعم تحلیلگران، امتیازی بزرگ برای پوتین محسوب می‌شود. در حالی که اروپا نگران تضعیف وحدت غرب است، ترامپ وعده دیدار سه‌جانبه با زلنسکی و پوتین را داده و تلاش دارد خود را به‌عنوان معمار صلح معرفی کند—حتی اگر هدف نهایی، جایزه نوبل باشد.

نشست پرحاشیه ترامپ و پوتین در آلاسکا، با امید به پایان جنگ اوکراین آغاز شد اما با ابهام و بی‌نتیجه به پایان رسید. در پایگاه نظامی المندورف، ترامپ با نمایش قدرت وارد میدان شد، اما پوتین با تجربه دیپلماتیک و بازی روانی، صحنه را در اختیار گرفت. هرچند توافقی حاصل نشد، اما این دیدار می‌تواند نقطه‌عطفی در بازتعریف مناسبات جهانی و نقش‌آفرینی دو قدرت بزرگ باشد.