پایگاه خبری سرمایه فردا

سینمای ایران با فرمول‌های تکراری و گیشه‌های بی‌رمق دست‌وپنجه نرم می‌کند، فیلمی مثل «بچه‌مردم» با قصه‌ای انسانی، ساختاری جسورانه و نگاهی تازه به نوجوانی، تلاش می‌کند راهی متفاوت را باز کند. محمود کریمی، در نخستین تجربه بلند خود، نه‌تنها از مسیر امن فاصله گرفته، بلکه با وسواس در اجرا و صداقت در روایت، نشان داده که سینما هنوز می‌تواند قلبی تپنده داشته باشد—اگر مخاطب بخواهد آن را بشنود.

مشهد، شهری که روزگاری پیشروترین پایگاه سینمایی ایران بود، امروز در سکوت سالن‌های خاموش و خاطرات آپاراتچی‌ها نفس می‌کشد. این گزارش، روایتی است از طلوع و افول سینما در شهری که روزی خیابان‌هایش پاتوق روشنفکران و پرده‌هایش محل تپش زندگی فرهنگی بود.

فیلم «غریزه» به کارگردانی سیاوش اسعدی، با وجود لحظات چشم‌نواز و تلاش برای بازنمایی تجربه‌ی نخستین عشق، در ساختار روایی با کاستی‌هایی مواجه است که مانع از تحقق کامل ظرفیت‌های آن می‌شود. با این حال، این اثر در امتداد سنتی از سینمای ایران قرار می‌گیرد که بلوغ را نه به‌عنوان یک نقطه‌ی پایان، بلکه به‌مثابه یک مسیر پرتنش، چندلایه و گاه دردناک تصویر کرده‌اند. این گزارش، نگاهی دارد به فیلم‌هایی که در ژانر بلوغ جای می‌گیرند و تجربه‌ی زیسته‌ی نوجوانی را در بستر فرهنگی و اجتماعی ایران بازتاب می‌دهند.

حضور پررنگ و بی‌وقفه برخی بازیگران در سینما و شبکه‌های نمایش خانگی، از پژمان جمشیدی تا نعیمه نظام‌دوست، اگرچه در ابتدا نشانه‌ای از محبوبیت و موفقیت تلقی می‌شود، اما در عمل به چرخه‌ای فرساینده بدل شده که نه‌تنها مخاطب را خسته می‌کند، بلکه سرمایه‌ی هنری این چهره‌ها را نیز به سرعت تحلیل می‌برد. این گزارش، با نگاهی انتقادی و تحلیلی، به پیامدهای تکرار، فقدان تنوع و غیبت چهره‌های نوظهور در صنعت تصویر ایران می‌پردازد.

سینمای کودک و نوجوان ایران که روزگاری با قصه‌های خیال‌انگیز، موسیقی‌های ماندگار و شخصیت‌های فرهنگی دل نسل‌ها را ربوده بود، امروز با چالش‌هایی جدی روبه‌روست؛ از ضعف در زیرساخت‌های اکران و افول خلاقیت تا سلطه گیشه و شکاف نسلی. مرور این مسیر، روایتی است از شکوهی که بود و خاموشی‌ای که هست—و شاید هنوز امیدی برای بازگشت باشد.

در سینمایی که هر سال با موجی از چهره‌های تازه و ژانرهای متنوع روبه‌روست، تنها یک چیز ثابت مانده: قدرت ستاره‌ها در کشاندن مردم به سالن. نه تبلیغات پرزرق‌وبرق و نه نقدهای تحسین‌آمیز، هیچ‌چیز به اندازه حضور یک بازیگر محبوب نمی‌تواند ضامن فروش بلیت باشد. این گزارش، رد پای بازیگرانی را دنبال می‌کند که در پنج سال گذشته، نه‌فقط در قاب تصویر، بلکه در قلب مخاطبان جا گرفته‌اند—و هر بار با نامشان، چراغ گیشه را روشن کرده‌اند.

فیلم «ناتورِ دشت» به کارگردانی صفی یزدانیان، با الهام از ماجرای واقعی گم‌شدن «یسنا»، نه‌تنها روایتی از یک حادثه تلخ اجتماعی است، بلکه سفری درونی به جهان اخلاق، مسئولیت، و حافظه جمعی ایرانیان محسوب می‌شود. این فیلم با انتخاب نامی آشنا، بازی‌هایی درخشان و رویکردی شخصیت‌محور، تلاش می‌کند در دورانی که گیشه در تسخیر کمدی‌های تجاری است، بار دیگر سینمای اجتماعی را به مرکز توجه بازگرداند.

سینمای دفاع مقدس، از دل جنگ و ایمان زاده شد؛ ژانری ایرانی که با گذر زمان، از آرمان‌گرایی معنوی به تکنیک‌گرایی حرفه‌ای رسید، اما همچنان در جست‌وجوی تعادل میان فرم و معناست.

حضور ایران در مراسم اسکار، برخلاف تصور رایج، نه دستاوردی ملی داشته و نه تصویری واقعی از سینمای ایران به جهان ارائه داده است. مرور تاریخچه این حضور نشان می‌دهد که نه در دوران پهلوی و نه در سال‌های پس از انقلاب، این رویداد به ابزاری برای بازنمایی هویت مستقل فرهنگی ایران تبدیل نشده و بیشتر در خدمت منافع سیاسی، فردی یا تصویری بوده که دیگران از ما ساخته‌اند.