پایگاه خبری سرمایه فردا

در روزهایی که بازار سرمایه با افتی فراگیر و کاهش قیمت در اغلب نمادها مواجه است، صنعت سیمان برخلاف جریان غالب، با ثبت بازدهی چشمگیر و ثبات عملکرد، به نقطه‌ای امن برای سرمایه‌گذاران تبدیل شده است. رشد ۳۵۰ درصدی این صنعت در سه سال گذشته، در برابر رشد ۸۵ درصدی کل بازار، نشان می‌دهد که تحولات ساختاری مانند ورود به بورس کالا، چگونه می‌توانند مسیر یک صنعت را دگرگون کنند و آن را از رکود به رونق برسانند.

در سرزمینی که خانه‌ها موقت‌اند و تحریریه‌ها ناپایدار، آرزو شهبازی از تکه‌تکه شدن هویت حرفه‌ای‌اش می‌گوید؛ از روزنامه‌نگاری که دیگر روزنامه ندارد، از شهری که حتی صدای خودش را گم کرده، و از خاطراتی که در انبار ذهن مانده‌اند، بی‌آن‌که مجالی برای انتشار بیابند. این روایت، مرثیه‌ای است برای زیستن در تعلیق، برای حرفه‌ای که بهایش به اندازه‌ی یک سطل ماست شده، و برای امیدی که با تمام فرسودگی‌اش هنوز شعله‌ور است.

در حالی که زمین‌خواری یکی از بحران‌های مزمن کشور است و بارها مورد تأکید رهبر انقلاب قرار گرفته، انحلال دو نهاد تخصصی در مبارزه با این پدیده، پرسش‌های جدی درباره اهداف و پیامدهای این تصمیم برانگیخته است. سهیل منصوری، معاون مدیرکل دفتر حفظ کاربری اراضی، این اقدام را مصداقی از کوچک‌سازی غیر اصولی دولت می‌داند که نه‌تنها کمکی به حل بحران نمی‌کند، بلکه راه را برای سوداگران زمین هموارتر می‌سازد.

طبق آخرین طرح تفصیلی تهران، جمعیت این کلان‌شهر باید حدود ۸.۹ میلیون نفر باشد، اما «جمعیت فعلی از مرز ۱۴ میلیون گذشته است»؛ وضعیتی که به گفته عیسی بزرگ‌زاده، سخنگوی صنعت آب، «مخاطرات جدی برای توسعه شهری به‌دنبال دارد» و حتی مسئله‌ی انتقال پایتخت را به‌عنوان راهکاری راهبردی مطرح کرده است.

آدام گرنت، نویسنده و روان‌شناس برجسته، با طراحی هرم سبک‌های تفکر، تصویری روشن از سطوح مختلف اندیشیدن انسان‌ها ارائه می‌دهد—از کسانی که درگیر اثبات خود و شکست دیگران‌اند تا آنان که با ذهنی باز، تغییر دیدگاه را نشانه‌ای از رشد می‌دانند. این مدل، نه‌تنها ابزاری برای شناخت خود و دیگران است، بلکه راهی برای ارتقای کیفیت تصمیم‌گیری و رسیدن به بلوغ فکری است.

نشریه اکونومیست، به‌عنوان بخشی از کمپین فشار حداکثری امریکا علیه تهران، لزوم جلوگیری از صادرات محصولات کشاورزی به کشورهای خلیج فارس را پیش کشید.

در روزهایی که مردم با خاطره‌ای از ایستادگی در برابر دشمن متجاوز، مطالبه‌ای کم‌سابقه از اقتدار ملی دارند، برخی روایت‌های تحلیلی در حال شکل‌دادن به شکاف میان توان دفاعی کشور و اراده استفاده از آن هستند. از خوانش‌های ماتریالیستی و یأس‌آلود تا تحلیل‌های عددی فاقد روح، همه در خدمت طرحی هستند که هدف نهایی‌اش، تخلیه بار انرژی متراکم مردم و تضعیف روحیه ملی است. این یادداشت، هشداری است به تحلیل‌گران و صاحبان تریبون که مراقب باشند ناخواسته در زمین دشمن بازی نکنند.

در سال‌های اخیر، سینمای ایران و سریال‌های نمایش خانگی به صحنه‌ای برای بازتاب خشونت تبدیل شده‌اند؛ خشونتی که از مرز خون و گلوله فراتر رفته و به تاریک‌ترین راهروهای روان انسان نفوذ کرده است. از قتل‌های زنجیره‌ای در «زخم کاری» تا فروپاشی خانوادگی در «برادران لیلا»، این آثار نه‌تنها سرگرمی نیستند، بلکه آیینه‌ای از خشم‌های فروخورده، ناکامی‌های اجتماعی و تروماهای جمعی‌اند. آیا این نمایش بی‌پرده خشونت، راهی برای آگاهی‌بخشی است یا نسخه‌ای تازه از قانون جنگل در جهان روایت‌های تصویری؟

وحید هاشمیان پس از سال‌ها دستیاری، حالا بر نیمکت پرسپولیس نشسته؛ صندلی‌ای که هم فرصت طلایی برای درخشش است و هم می‌تواند به تهدیدی جدی بدل شود. در نخستین گام‌ها، نشانه‌هایی از سیاست پنهان‌کاری و فاصله‌گیری از رسانه‌ها دیده می‌شود—رویه‌ای که پیش‌تر مربیانی چون گاریدو و کارتال را به ناکامی کشاند.