استقلال نسبت به فصل قبل حالا با چهره‌ای تازه، ترکیبی منسجم و روحیه‌ای بالاتر به میدان می‌آید. تیمی که تا چند هفته پیش در بحران بی‌اعتمادی و تردید غوطه‌ور بود، حالا با دو پیروزی متوالی مقابل مس رفسنجان و الوحدات اردن، به نقطه‌ای رسیده که ریکاردو سا پینتو، سرمربی پرتغالی و پرانرژی آبی‌ها، بالاخره نسخه مطلوب خود از استقلال را یافته است.

در دیدار آسیایی برابر الوحدات، استقلال با همان ترکیب بازی قبل وارد زمین شد؛ ترکیبی جوان، باانگیزه و هماهنگ. دروازه‌بان تیم، حبیب فرعباسی بود و خط دفاع با فلاح، آشورماتف، حردانی و گودرزی بسته شد. رزاقی‌نیا، احمدی و آسانی در میانه میدان نبض بازی را در دست داشتند و خط حمله با کوشکی، حدادی و سحرخیزان تکمیل شد. این ۱۱ نفر مأموریت داشتند هم نتیجه بگیرند و هم آرامش را به نیمکت پرتنش تیم بازگردانند.

در سوی دیگر، نیمکت استقلال پر بود از چهره‌های باتجربه‌ای که در شرایط عادی می‌توانستند مهره‌های ثابت هر تیمی باشند؛ از رامین رضاییان و عارف آقاسی گرفته تا جلالی و سهرابیان. اما سا پینتو ترجیح داد ترکیب برنده‌اش را حفظ کند و تنها در جریان بازی، چهار تعویض انجام داد. بازیکنانی مانند محمدحسین اسلامی، اسماعیل قلی‌زاده، ابوالفضل زمانی و داکنز نازون وارد زمین شدند، در حالی‌که ستاره‌های پرآوازه ۹۰ دقیقه تماشاگر باقی ماندند.

این تصمیم، برخلاف ظاهر هیجانی سا پینتو، کاملاً حساب‌شده بود. او بارها نشان داده که برایش شهرت و سابقه اهمیتی ندارد؛ آنچه تعیین‌کننده است، کارآیی روز بازیکن است. وقتی تیمش می‌برد، حتی یک تغییر را ریسک می‌داند. پاسخ قاطعانه‌اش درباره نیمکت‌نشینی رضاییان نیز همین نگاه را تأیید کرد: «تا وقتی مدافعانم در فرم هستند، خط دفاعم را تغییر نمی‌دهم.»

این رویکرد، پیام روشنی برای نیمکت‌نشین‌ها دارد: تا زمانی که تیم برنده است، نوبت شما نمی‌رسد. رضاییان که دو بازی اول را به دلیل محرومیت از دست داد، حالا در پنج دیدار اخیر تنها چند دقیقه بازی کرده است. آقاسی، جلالی و سهرابیان نیز در صف انتظار مانده‌اند. سا پینتو به ترکیبی رسیده که در سه بازی اخیر فقط یک گل خورده و دو کلین‌شیت ثبت کرده؛ آماری که برای حفظ ترکیب فعلی کافی به نظر می‌رسد.

استقلال در این دیدار، هم از نظر چهره و هم از نظر نمایش، متفاوت ظاهر شد. نیمه اول با دو گل از حدادی و آسانی در دقایق ۸ و ۴۴، تیم با قدرت بر دروازه حریف خیمه زد. هرچند فرصت‌های دیگری نیز داشتند که به گل تبدیل نشد. نیمه دوم اما افت محسوسی داشت؛ شاید به دلیل اشباع ذهنی بازیکنان یا مدیریت انرژی برای بازی بعدی. اخراج مدافع الوحدات در دقیقه ۶۳ می‌توانست فرصت خوبی برای افزایش گل‌ها باشد، اما خطای بی‌مورد علیرضا کوشکی سه دقیقه بعد، این برتری عددی را از بین برد و او را از دیدار برگشت محروم کرد. شاید وقت آن رسیده باشد که کادر فنی با برخوردی جدی، مسیر ذهنی این بازیکن خوش‌تکنیک را اصلاح کند.

نکته مهم این دیدار، میدان دادن به آماده‌ترین‌ها و جوان‌ترها بود. میانگین سنی استقلال در این بازی ۲۵ سال بود که در دقایق پایانی به ۲۴ سال کاهش یافت. تیم با چهار بازیکن زیر ۲۵ سال آغاز کرد و با شش نفر زیر ۲۵ سال بازی را به پایان رساند. سا پینتو حتی سه بازیکن ۱۹ ساله را نیز به میدان فرستاد؛ رزاقی‌نیا به‌عنوان بازیکن ثابت و قلی‌زاده و زمانی به‌عنوان تعویضی. قلی‌زاده در دو بازی اخیر نشان داده که شایسته توجه بیشتری است.

در این میان، نباید از عملکرد خوب سعید سحرخیزان غافل شد؛ مهاجمی که هنوز گل نزده، اما عملکردش به‌مراتب بهتر از نازون و آزادی بوده است. در هر سه پیروزی اخیر استقلال، او مهاجم اصلی تیم بوده و نقش مهمی در جریان بازی ایفا کرده است.

توجه به جوان‌ها، آماده‌ترها و باانگیزه‌ها فعلاً به سود استقلال تمام شده و می‌تواند در آینده نیز چنین باشد. این رویکرد، تیم را چابک‌تر و رقابتی‌تر می‌سازد و برای بازیکنان صاحب‌نام، تلنگری جدی است. حالا دیگر امثال رضاییان، اندونگ، چشمی، جلالی و آقاسی برای بازگشت به ترکیب، باید بیش از گذشته بجنگند.

در نهایت، آنچه می‌تواند استقلال را از مرحله گروهی لیگ قهرمانان آسیا عبور دهد و در لیگ برتر به عنوان مدعی اصلی مطرح کند، چیزی فراتر از تاکتیک و تجربه است: عنصر انگیزه. سا پینتو این انگیزه را در جوانان تیمش یافته و فعلاً قصد ندارد مسیر را تغییر دهد. استقلال با همین ترکیب، آرام اما مصمم، به سوی آینده حرکت می‌کند.