پایگاه خبری سرمایه فردا

تقاضای هوشمند برای برخی نمادها نشان می‌دهد که بازار توان درک ارزش واقعی را دارد، اما نبود جریان اطلاعات تخصصی و قیمت‌گذاری منصفانه، بسیاری از فرصت‌ها را در سایه نگه داشته است. بازار سرمایه ایران برای عبور از تردید، نیازمند بازسازی اعتماد از مسیر شفافیت است.

در حالی که گزارش‌های مالی شش‌ماهه نخست ۱۴۰۴ از عملکرد مثبت بسیاری از شرکت‌ها حکایت دارد، فضای عمومی بازار سهام ایران همچنان تحت‌تأثیر روایت‌های مبهم، تحلیل‌های سطحی و قضاوت‌های روانی قرار دارد. این گزارش با نگاهی انتقادی به شکاف میان داده‌های واقعی و برداشت‌های رایج، خواستار بازگشت تحلیل‌محور به بازار و احیای جایگاه کارشناسی در تصمیم‌سازی‌های مالی است.

هنوز مشخص نیست آمریکا در قالب «صلح بزرگ»، چه نقشه‌ای برای آینده منطقه دارد، اما این توافق می‌تواند یک محرک روانی در بازارهای مالی منطقه‌ای و به‌ویژه بورس تهران باشد.

محمود مرادی با نگاهی متفاوت و جسورانه به فضای سرمایه‌گذاری، بر ضرورت سیال بودن در ترکیب دارایی‌ها، مدیریت ریسک و بازنگری در انتظارات تأکید کرده است. او با کنار هم گذاشتن چند فکت کلیدی از سقف محدود دلار تا رفتار طلا و صندوق‌های سرمایه‌گذاری نتیجه می‌گیرد که بازار سرمایه در مسیر رشد قرار دارد، اما تنها برای کسانی که توانایی پذیرش نوسان و تصمیم‌گیری پویا دارند.

عملکرد شاخص نشان می دهد که روند صعودی اخیر، همچنان با قدرت ادامه دارد. نکته مهمز، ورود پول‌های هوشمند به بازار است نمادی از سرمایه‌هایی که با هدف و تحلیل وارد شده‌اند، نه از سر هیجان.

محمودرضا خواجه نصیری نوشت: بازار طلا در ایران، پس از دوره‌ای از بازدهی تغییر مسیر سرمایه می دهد که نشانه‌هایی از مهاجرت نقدینگی به بازارهای مصرفی و مالی است.

بورس ایران به وضعیت متعادل رسیده است از این به بعد روند بورس می‌تواند در سرنوشت سهامداران و اقتصاد ایران سرنوشت‌ساز باشد.

ناصر غریب‌نژاد: نرخ بین‌بانکی، عددی به‌ظاهر فنی و دور از چشم عموم، در واقع یکی از حساس‌ترین شاخص‌های اقتصادی است که می‌تواند مسیر نقدینگی، رفتار سرمایه‌گذاران و چشم‌انداز تولید را تحت‌تأثیر قرار دهد. این نرخ، حلقه اتصال میان سیاست پولی و بازار سرمایه است؛ عددی که در اتاق‌های بانک مرکزی تعیین می‌شود اما بازتاب آن در تالارهای بورس و زندگی روزمره مردم دیده می‌شود.

در ساختار اقتصادی ایران، انکار مرگ واحدهای زیان‌ده و مقاومت در برابر انحلال طبیعی بنگاه‌های ناکارآمد، به مانعی جدی در مسیر اصلاحات مالی، صنعتی و اعتماد عمومی تبدیل شده است. در حالی که اقتصادهای توسعه‌یافته مرگ اقتصادی را بخشی از بلوغ ساختاری می‌دانند، ایران با سیاست‌های احیای مصنوعی، منابع ملی را به حیات بی‌ثمر شرکت‌های ورشکسته اختصاص داده است.