پایگاه خبری سرمایه فردا

در روزگاری که کلیپ‌های چندثانیه‌ای احساسات میلیون‌ها نفر را برمی‌انگیزند، برنامه‌های فرهنگی با روایت‌های صمیمی و انسانی، توانسته‌اند مخاطب را پای گفت‌وگو بنشانند. اما پرسش اینجاست: آیا این لحظه‌های درخشان، به تأملی پایدار و فرهنگ‌سازی عمیق منجر می‌شوند؟ یا آنکه در چرخه مصرف‌گرایی رسانه‌ای، به خاطره‌ای زودگذر بدل می‌گردند؟ این گزارش، به بازخوانی نقش این برنامه‌ها در میان جذابیت‌های احساسی و ضرورت‌های فکری می‌پردازد.

در حالی که ثبت مشترک مثنوی مولوی میان ایران، ترکیه و افغانستان در فهرست میراث ناملموس یونسکو با هدف همگرایی فرهنگی انجام شده، سخنان وزیر میراث فرهنگی درباره «تعلق جهانی» این اثر، پرسش‌هایی جدی درباره مرز میان جهانی بودن و خاستگاه تاریخی آن مطرح کرده است. آیا جهانی‌سازی میراث، به معنای چشم‌پوشی از مالکیت فرهنگی است؟

هشتم مهر، روز بزرگداشت مولانا، بی‌صدا گذشت؛ نه مراسمی، نه یادآوری‌ای، نه حتی یک زمزمه. در حالی که کشورهای همسایه با جدیت در حال مصادره مفاخر ایرانی‌اند، غفلت از چهره‌هایی چون مولوی، فردوسی، ابن‌سینا و نظامی گنجوی، زنگ خطری است برای هویت فرهنگی ایران. اگر از قلمرو تمدنی‌مان دفاع نکنیم، دیگران آن را به نام خود ثبت خواهند کرد.

هفدهم شهریور ۱۳۵۷ فقط یک روز خونین در تقویم سیاسی ایران نبود؛ نقطه‌ای بود که شکاف میان مردم و حکومت به اوج رسید، شاه از شناخت جامعه‌اش بازماند، و هنر انقلابی در خیابان متولد شد. این گزارش، روایتی است از لحظه‌ای که دوربین شاه در هلیکوپتر نتوانست حقیقت را پنهان کند و مردم، با خون و شعار، مسیر تازه‌ای را برای تاریخ و هنر رقم زدند.