پایگاه خبری سرمایه فردا

در میان تولیدات پرشمار شبکه نمایش خانگی، «وحشی» همچنان اثری است که می‌تواند مخاطب را به گفت‌وگویی جدی دعوت کند. فصل دوم این سریال با فضاسازی سرد و خشن، تدوین پرتعلیق و بازی‌های متفاوت، استانداردی بالاتر از میانگین آثار مشابه دارد؛ اما شخصیت اصلی آن، داوود اشرف، هنوز به بلوغ روایی نرسیده و همین خلأ، بزرگ‌ترین چالش در مسیر ماندگاری سریال است.

کارگردان نامدار هالیوود، جیمز کامرون، در تازه‌ترین گفت‌وگوی خود نبردهای «آواتار: آتش و خاکستر» را بازتابی از بحران‌های واقعی در غزه، اوکراین و سودان دانست؛ او تأکید می‌کند که خشونت در جهان معاصر ماهیتی وجودی دارد و همین واقعیت تلخ، روایت‌های سینمایی‌اش را شکل داده است.

سه متنی که خواندید، در سه لایه متفاوت اما به‌هم‌پیوسته، جهان سینمایی یواخیم تریر را می‌کاوند؛ جهانی که در آن خانه فقط یک مکان نیست، بلکه آینه‌ای از زخم‌های نسل‌هاست، هنر ابزاری برای مواجهه با گذشته می‌شود و انسان، میان ریشه‌ها و رهایی، راهی برای آشتی با خود می‌جوید. این سه روایت، از تحلیل داستان تا واکاوی روان‌شناختی و بررسی نگاه خالق اثر، تصویری کامل از بارِ احساسی ارائه می‌دهند؛ فیلمی که بیش از آنکه قصه بگوید، زخمی را نشان می‌دهد و راهی برای التیام می‌گشاید.

کریستین پتزولد در تازه‌ترین فیلم خود، «آینه‌های شماره ۳»، بار دیگر جهان آشنای سینمایی‌اش را احضار می‌کند؛ جهانی که در آن گذشته همچون نیرویی زنده و تسخیرکننده، اکنون را می‌بلعد و شخصیت‌ها را در چرخه‌ای از سوگ، جابه‌جایی هویت و تلاش برای احیای لحظات ازدست‌رفته گرفتار می‌سازد. این فیلم، که سومین بخش از سه‌گانه عناصر پتزولد است، با نگاهی شاعرانه و روانکاوانه به مفهوم فقدان، جایگزینی و زخم‌های ناتمام، یکی از انسانی‌ترین و درخشان‌ترین روایت‌های او را رقم می‌زند.

فیلم «سینما شهر قصه» ساخته کیوان علی‌محمدی و علی‌اکبر حیدری، نه صرفاً یک اثر سینمایی، بلکه بازخوانی جایگاه تاریخی و اجتماعی سینما در ایران است؛ روایتی که سالن‌های تاریک را به معبد هویت ملی بدل می‌کند و هشدار می‌دهد اگر این تاریکی خاموش شود، ایران دیگر جایی برای تجربه‌ی مشترک نخواهد داشت.

فیلم «بوگونیا» تازه‌ترین اثر یورگوس لانتیموس، کارگردان یونانی‌تبار برنده نخل طلای کن، بازسازی انگلیسی‌زبان «سیاره سبز را نجات دهید!» محصول ۲۰۰۳ کره جنوبی است. این فیلم با ترکیب کمدی سیاه و علمی‌تخیلی، داستان ربوده شدن یک مدیرعامل داروسازی توسط دو مرد محلی را روایت می‌کند؛ اما فراتر از قصه، به نقدی عمیق بر منطق سرمایه‌داری، نابودی طبیعت و بحران‌های اخلاقی جهان معاصر بدل می‌شود. «بوگونیا» نه یک سرگرمی صرف، بلکه بیانیه‌ای سینمایی است که با زبان استعاره و تصویر، ساختارهای سلطه و بیگانگی انسان مدرن را به محاکمه می‌کشد.

لوکا گوادانینو در After the Hunt با پرهیز از اغراق‌های سوررئال و روایت‌های پرهیجان، تجربه‌ای می‌سازد که بیش از آنکه آرامش‌بخش باشد، ناآرام‌کننده است. فیلم با تکیه بر ابهام، پرسش‌های اخلاقی و قضاوت‌های ناتمام، مخاطب را در وضعیتی معلق نگه می‌دارد؛ تجربه‌ای که شاید رضایت فوری ایجاد نکند اما به‌سادگی از ذهن پاک نمی‌شود.

چهل‌وسومین جشنواره جهانی فیلم فجر با حضور ده اثر ایرانی و تولیدات مشترک، تصویری چندوجهی از سینمای امروز ایران را به نمایش گذاشته است؛ آثاری که از درام‌های خانوادگی و اجتماعی تا روایت‌های جنگی و مستندهای انسانی را در بر می‌گیرند و تلاش دارند صدای سینمای ایران را در میدان جهانی بلندتر کنند.

فیلم تازه اصغر نعیمی با نام «دو روز دیرتر» از ۲۰ آبان ۱۴۰۴ روی پرده سینماهای ایران رفته است؛ اثری در ژانر کمدی رمانتیک که با حضور بازیگران جوان و باتجربه، داستانی عاشقانه و طنزآلود را روایت می‌کند و در دل آن دغدغه‌های اجتماعی نسل امروز، از مهاجرت تا فرزندآوری، به تصویر کشیده می‌شود. این فیلم با ترکیب خنده، عشق و نقد اجتماعی، تلاش دارد پلی میان واقعیت‌های تلخ جامعه و امیدهای جوانان بسازد.