پایگاه خبری سرمایه فردا

فیلم «بوگونیا» تازه‌ترین اثر یورگوس لانتیموس، کارگردان یونانی‌تبار برنده نخل طلای کن، بازسازی انگلیسی‌زبان «سیاره سبز را نجات دهید!» محصول ۲۰۰۳ کره جنوبی است. این فیلم با ترکیب کمدی سیاه و علمی‌تخیلی، داستان ربوده شدن یک مدیرعامل داروسازی توسط دو مرد محلی را روایت می‌کند؛ اما فراتر از قصه، به نقدی عمیق بر منطق سرمایه‌داری، نابودی طبیعت و بحران‌های اخلاقی جهان معاصر بدل می‌شود. «بوگونیا» نه یک سرگرمی صرف، بلکه بیانیه‌ای سینمایی است که با زبان استعاره و تصویر، ساختارهای سلطه و بیگانگی انسان مدرن را به محاکمه می‌کشد.

لوکا گوادانینو در After the Hunt با پرهیز از اغراق‌های سوررئال و روایت‌های پرهیجان، تجربه‌ای می‌سازد که بیش از آنکه آرامش‌بخش باشد، ناآرام‌کننده است. فیلم با تکیه بر ابهام، پرسش‌های اخلاقی و قضاوت‌های ناتمام، مخاطب را در وضعیتی معلق نگه می‌دارد؛ تجربه‌ای که شاید رضایت فوری ایجاد نکند اما به‌سادگی از ذهن پاک نمی‌شود.

چهل‌وسومین جشنواره جهانی فیلم فجر با حضور ده اثر ایرانی و تولیدات مشترک، تصویری چندوجهی از سینمای امروز ایران را به نمایش گذاشته است؛ آثاری که از درام‌های خانوادگی و اجتماعی تا روایت‌های جنگی و مستندهای انسانی را در بر می‌گیرند و تلاش دارند صدای سینمای ایران را در میدان جهانی بلندتر کنند.

فیلم تازه اصغر نعیمی با نام «دو روز دیرتر» از ۲۰ آبان ۱۴۰۴ روی پرده سینماهای ایران رفته است؛ اثری در ژانر کمدی رمانتیک که با حضور بازیگران جوان و باتجربه، داستانی عاشقانه و طنزآلود را روایت می‌کند و در دل آن دغدغه‌های اجتماعی نسل امروز، از مهاجرت تا فرزندآوری، به تصویر کشیده می‌شود. این فیلم با ترکیب خنده، عشق و نقد اجتماعی، تلاش دارد پلی میان واقعیت‌های تلخ جامعه و امیدهای جوانان بسازد.

چهار روایت پیوسته از تاریخچه‌ی فرانکشتاین، از خاستگاه ادبی آن در قرن نوزدهم تا اقتباس‌های سینمایی و فرهنگی معاصر، نشان می‌دهد که این داستان نه‌تنها یک قصه ترسناک، بلکه آینه‌ای از هراس بشر در برابر خلاقیت صنعتی و تکنولوژی بی‌مهار است؛ هراسی که در فیلم جدید گیرمو دل‌تورو بار دیگر جان گرفته و به زبان امروز بازگو شده است.

تماشای سریال قرار بود پناهی باشد از هیاهوی روزمره؛ خلوتی برای غرق‌شدن در قصه. اما در پلتفرم‌های ایرانی، این خلوت به تونلی از تبلیغات بدل شده است. مخاطبی که برای تجربه‌ای بی‌مزاحمت پول می‌پردازد، حالا باید میان تیزرها، برندها و دیالوگ‌های سفارشی، معنای روایت را جست‌وجو کند. پرسش ساده است: آیا هنر هنوز اولویت دارد، یا فقط بهانه‌ای برای فروش شده است؟

در سینمای تجاری ایران، گاهی آنچه مخاطب را به سالن می‌کشاند، نه خود فیلم بلکه خبر فروش آن است. «کج‌پیله» نیز با همین فرمول ساخته شده؛ فیلمی که بیشتر از آنکه بر روایت و کیفیت تکیه کند، بر ترفندهای تبلیغاتی و شوک‌آفرینی در فضای مجازی سوار شده است. از بازی زن‌پوش الناز شاکردوست تا حضور بی‌ربط چهره‌های فرهنگی، همه چیز در خدمت دیده شدن است—اما نه در پرده سینما، بلکه در اکسپلورر اینستاگرام. این فیلم، بازتابی از سینمایی است که به‌جای ساختن، به خبرسازی دل بسته و در مسیر عقب‌گرد، بازیگرانش را نیز با خود به گذشته می‌برد.

چهارمین جشنواره بین‌المللی «همام» با حضور صدها هنرمند دارای معلولیت از ایران و جهان، صحنه‌ای شد برای نمایش توانایی‌هایی که سال‌ها در سایه مانده‌اند. آثاری خلق‌شده با انگشتان پا، دهان، یا ذهنی خلاق که نه‌تنها تحسین مخاطبان را برانگیخت، بلکه پیشنهادی ۲۰ میلیاردی را نیز به همراه داشت. اما درخشش این جشنواره، در غیاب مسئولان بلندپایه، تلنگری بود به ساختاری که هنوز از دیدن ناتوانی، ناتوان است.

در روزهایی که خبر درگذشت محمد کاسبی بار دیگر نام او را بر سر زبان‌ها انداخت، یاد فیلمی زنده شد که تنها تجربه کارگردانی‌اش بود؛ «شنا در زمستان». فیلمی که از دل خاطرات شخصی، باورهای مذهبی و دغدغه‌های اجتماعی ساخته شد، اما با برخورد سرد مدیران فرهنگی، به جای آغاز یک مسیر، به نقطه پایان رسید. این روایت، نه فقط درباره یک فیلم، بلکه درباره دو دوست است؛ محمد کاسبی و مجید مجیدی، که در آغاز راه با هم بودند، اما سرنوشت‌شان در دو مسیر متفاوت رقم خورد.