پایگاه خبری سرمایه فردا

ثبت سبک نگارگری کمال‌الدین بهزاد به نام افغانستان در یونسکو، تنها یک خبر فرهنگی نیست؛ این رخداد، بار دیگر پرسش‌های قدیمی درباره میراث مشترک ایران و همسایگان را زنده کرده و نگاه‌ها را به ضعف مدیریت فرهنگی و غفلت در دیپلماسی هنری ایران معطوف ساخته است.

سال ۲۰۲۵ با بیش از ۲۰۰ رویداد خبری بزرگ، از انتخابات آمریکا تا بحران‌های زیست‌محیطی، نه تنها یکی از پرخبرترین سال‌های دهه اخیر بود بلکه به سالی تبدیل شد که زبان رسانه‌ها زیر فشار حجم عظیم اخبار، بارها دچار لغزش شد. اشتباهات تلفظی در نام‌ها و واژه‌های پرکاربرد، از سیاست و پزشکی تا فرهنگ عامه، به موضوعی جهانی بدل شد و نشان داد که رسانه‌ها در عصر سرعت و جهانی‌شدن، بیش از هر زمان دیگری با چالش‌های زبانی و فرهنگی مواجه‌اند.

با گسترش رسانه‌های اجتماعی و تغییر الگوی مصرف فرهنگی، نهادهای رسمی انتقال فرهنگ در ایران با چالش‌های جدی مواجه شده‌اند. در این میان، سینمای کمدی نیز به‌جای بازتاب واقعیت، به ابزاری برای تخدیر روانی مخاطب تبدیل شده است. این گزارش، نگاهی آسیب‌شناسانه دارد به گسست‌های فرهنگی و ضرورت بازاندیشی در مدیریت فرهنگی کشور.

تصمیم‌گیری در مدیریت، صرفاً انتخاب میان گزینه‌ها نیست؛ بلکه فرآیندی چندلایه و پویا است که تحت تأثیر داده‌ها، تجربه، محیط، فرهنگ، منابع و زمان شکل می‌گیرد. مدیران امروز باید فراتر از شهود شخصی، با شناخت دقیق عوامل مؤثر، مسیر تصمیم‌سازی را به بستری برای خلق ارزش تبدیل کنند. این گزارش، به بررسی ابعاد مختلف تصمیم‌سازی در مدیریت مدرن می‌پردازد.

در روزگاری که کلیپ‌های چندثانیه‌ای احساسات میلیون‌ها نفر را برمی‌انگیزند، برنامه‌های فرهنگی با روایت‌های صمیمی و انسانی، توانسته‌اند مخاطب را پای گفت‌وگو بنشانند. اما پرسش اینجاست: آیا این لحظه‌های درخشان، به تأملی پایدار و فرهنگ‌سازی عمیق منجر می‌شوند؟ یا آنکه در چرخه مصرف‌گرایی رسانه‌ای، به خاطره‌ای زودگذر بدل می‌گردند؟ این گزارش، به بازخوانی نقش این برنامه‌ها در میان جذابیت‌های احساسی و ضرورت‌های فکری می‌پردازد.

در حالی که ثبت مشترک مثنوی مولوی میان ایران، ترکیه و افغانستان در فهرست میراث ناملموس یونسکو با هدف همگرایی فرهنگی انجام شده، سخنان وزیر میراث فرهنگی درباره «تعلق جهانی» این اثر، پرسش‌هایی جدی درباره مرز میان جهانی بودن و خاستگاه تاریخی آن مطرح کرده است. آیا جهانی‌سازی میراث، به معنای چشم‌پوشی از مالکیت فرهنگی است؟

هشتم مهر، روز بزرگداشت مولانا، بی‌صدا گذشت؛ نه مراسمی، نه یادآوری‌ای، نه حتی یک زمزمه. در حالی که کشورهای همسایه با جدیت در حال مصادره مفاخر ایرانی‌اند، غفلت از چهره‌هایی چون مولوی، فردوسی، ابن‌سینا و نظامی گنجوی، زنگ خطری است برای هویت فرهنگی ایران. اگر از قلمرو تمدنی‌مان دفاع نکنیم، دیگران آن را به نام خود ثبت خواهند کرد.

هفدهم شهریور ۱۳۵۷ فقط یک روز خونین در تقویم سیاسی ایران نبود؛ نقطه‌ای بود که شکاف میان مردم و حکومت به اوج رسید، شاه از شناخت جامعه‌اش بازماند، و هنر انقلابی در خیابان متولد شد. این گزارش، روایتی است از لحظه‌ای که دوربین شاه در هلیکوپتر نتوانست حقیقت را پنهان کند و مردم، با خون و شعار، مسیر تازه‌ای را برای تاریخ و هنر رقم زدند.

استاد تمام دانشگاه شهید بهشتی، در سخنرانی خود با نگاهی انتقادی به ساختارهای فکری و رفتاری جامعه ایرانی، تأکید کرد که ریشه بسیاری از مشکلات کشور نه در تاریخ، دین یا قومیت، بلکه در ناتوانی در تعامل و فقدان آداب تفاهم است. وی با تحلیل تفاوت عملکرد مغز احساسی و مغز منطقی، خواستار بازنگری در شیوه‌های تصمیم‌گیری، مذاکره و حکمرانی شد و بر ضرورت شناخت فرآیندهای انسانی و روانی در سیاست‌گذاری تأکید کرد.