پایگاه خبری سرمایه فردا

نمایش «دخمه» از دل کوچه‌های فراموش‌شده جنوب شهر برخاسته؛ جایی که تلخی زندگی، نه در تخیل بلکه در واقعیت جاری است. این اثر، با بازیگرانی بی‌سابقه و متنی برگرفته از زیست واقعی، تماشاگر را به قلب تاریکی‌هایی می‌برد که اغلب دیده نمی‌شوند.

عکاسی را نه از کلاس‌های رسمی، بلکه از دل تجربه و احساس آغاز کرد؛ از ثبت لحظه‌های دراماتیک روی صحنه تا قاب‌های پرخاطره از تهران قدیم. برای او، هر عکس یک روایت است و هر فریم، فرصتی برای قصه‌گویی. حتی در عصر هوش مصنوعی، او همچنان به شاعرانگی تصویر وفادار مانده است.

امیر برادران، نویسنده‌ای که نامش با «ساختمان پزشکان»، «هیولا» و «در حاشیه» گره خورده، از مسیر غیرمنتظری وارد دنیای فیلمنامه‌نویسی شد. در گفت‌وگویی صمیمی با «هفت صبح»، از تجربه‌هایش با مهران مدیری، پیمان قاسم‌خانی و رامبد جوان گفت، از ممیزی‌ها و اقتصاد ناعادلانه فیلمنامه‌نویسی گلایه کرد، و درباره آینده طنز در عصر پلتفرم‌ها هشدار داد.

توقف پخش آنلاین فیلم «پیرپسر» بار دیگر پرسشی قدیمی را زنده کرد: چرا فیلمی که مجوز اکران سینمایی دارد، برای نمایش در پلتفرم‌های آنلاین باید دوباره از فیلترهای نظارتی عبور کند؟ در حالی که مخاطب همان است و اثر همان، این تکرار مسیر، نه فقط انرژی سینماگران را تحلیل می‌برد، بلکه سرمایه فرهنگی را نیز در بن‌بست‌های اداری گرفتار می‌کند.

در عصر گرانی، پیچیدگی مفهومی و تمرکز جغرافیایی، هنر معاصر ایران بیش از پیش از زندگی روزمره مردم فاصله گرفته است. گالری‌ها به قلمرو طبقات خاص بدل شده‌اند و نسل تازه هنرمندان، پشت درهای شیشه‌ای دیده‌نشدن مانده‌اند. این گزارش، نگاهی دارد به شکاف رو‌به‌گسترش میان هنر رسمی و مصرف فرهنگی طبقه متوسط.

از تئاتر خیابانی تبریز تا فرش قرمز برلین، رضا ناجی مسیری را پیموده که نه با جنجال، بلکه با صداقت، پشتکار و عشق به هنر معنا یافته است. مردی که هنوز هم با همان سادگی سبزی پاک می‌کند، اما در حافظه سینمای ایران، نقشی ماندگار دارد.

کسی که با «ایستاده در غبار» به‌عنوان چهره‌ای متفکر و آرمان‌خواه وارد سینمای ایران شد، اما در کمتر از یک دهه، از روایت‌های ایدئولوژیک به ملودرام‌های عامه‌پسند، از مستندگرایی تا سریال‌های پرفروش نمایش خانگی، چرخید و بخشی از هویت سینمایی‌اش را از دست داد. اکنون با پروژه‌هایی چون «کلاغ» و «ماجرای نیمه‌شب»، پرسش اصلی این است: آیا مهدویان می‌تواند به ریشه‌های فکری خود بازگردد یا در چرخه‌ی مصرف‌گرایی تصویری گم خواهد شد؟

اسطوره پرسپولیس، با یادآوری تجربه تلخ بایکوت رسانه‌ای در دوران اوج فوتبالش، نسبت به قضاوت‌های زودهنگام درباره پژمان جمشیدی هشدار داد. او گفت: «من را با تیترها نابود کردند، حالا نگذارید استعداد پژمان قربانی فضای مسموم رسانه‌ای شود.»

امیرحسین قیاسی، کمدین محبوب دهه نود، با جسارت و صراحت کلام توانست جایگاه ویژه‌ای در فضای طنز دیجیتال ایران پیدا کند. اما با آغاز برنامه جدیدش «رباط صلیبی»، نشانه‌هایی از تکرار فرمول‌های گذشته و آغاز فرسایش هنری در آثارش دیده می‌شود. آیا قیاسی می‌تواند از این نقطه عبور کند و مسیر تازه‌ای در کمدی ایران رقم بزند؟