پایگاه خبری سرمایه فردا

بازار سهام ایران در مسیر رشد قرار دارد، اما تحلیل‌های سطحی، شاخص‌های فربه‌شده از تورم و سودهای نقدی، و وسوسه پناه بردن به طلا، تصویری تحریف‌شده از واقعیت ساخته‌اند. آینده روشن این بازار در گرو تحلیل‌های شفاف، فاصله گرفتن از سراب شاخص و ایستادن در جایگاهی است که سود و امید با تولید و بهره‌وری گره خورده است، نه با آشوب و ناامنی.

در حالی که نوار غزه پس از سه سال جنگ بی‌امان، به تلی از خاکستر و ویرانه بدل شده و آمار قربانیان از مرز ۷۰ هزار تن گذشته است، گزارش‌های تحلیلی از واقعیتی تکان‌دهنده پرده برمی‌دارند: جنگ غزه فراتر از یک فاجعه انسانی، به یک «پروژه اقتصادی سودآور» برای صنایع نظامی اسرائیل و شرکای غربی آن تبدیل شده است. در حالی که بمب‌های هدایت‌ناپذیر آمریکایی زیرساخت‌های غزه را با قدرتی معادل ۶ برابر بمب اتمی هیروشیما درهم کوبیده‌اند، شرکت‌های تسلیحاتی با بازاریابی محصولات خود تحت عنوان «آزمایش‌شده در میدان نبرد»، رکوردهای مالی بی‌سابقه ۱۵ میلیارد دلاری را ثبت کرده‌اند تا ثابت شود در معادلات قدرت، خون غیرنظامیان سوخت اصلی ماشین سودآوری صنعت جنگ است.

انتشار مستند نیم‌ساعته «هدف: تهران» توسط شبکه الجزیره انگلیسی، با نمایش گفت‌وگو با بازماندگان حملات اسرائیل و مصاحبه با وزیر امور خارجه ایران، در ظاهر به دفاع از قربانیان ایرانی پرداخته است. اما حذف‌های معنادار، برجسته‌سازی‌های خاص و استفاده از آمار بحث‌برانگیز، این اثر را به نمونه‌ای از پیچیدگی رسانه‌ای بدل کرده که بیش از آنکه تصویری از اقتدار ایران ارائه دهد، روایت کشوری آسیب‌پذیر و ترس‌خورده را بازتاب می‌کند.

مصطفی پورمحمدی، دبیرکل جامعه روحانیت مبارز و رئیس مرکز اسناد انقلاب اسلامی، در تازه‌ترین گفت‌وگوی تلویزیونی خود با برنامه «سینرژی»، از دیدارهای محرمانه با صدام، نقش آمریکا در تغییر معادلات عراق، پارادایم جدید جنگ اسرائیل و آمریکا علیه ایران و بحران‌های داخلی کشور سخن گفت؛ روایتی که هم هشدار است و هم دعوت به اصلاحات جدی در مدیریت.

سفر احمد الشراء (ابومحمد جولانی) به واشنگتن و دیدار با رئیس‌جمهور آمریکا، نه یک رویداد دیپلماتیک معمول، بلکه نشانه‌ای از بازتعریف تروریسم در چارچوب منافع ژئوپلیتیک غرب است؛ جایی که مرز میان دشمن و شریک، با منطق قدرت جابه‌جا می‌شود.

احمد الشرع، چهره‌ای که زمانی در صفوف گروه‌های تکفیری وابسته به القاعده می‌جنگید، اکنون در قامت رئیس‌جمهور سوریه وارد واشنگتن شده تا با دونالد ترامپ دیدار کند. این سفر، نه فقط یک تحول دیپلماتیک، بلکه نمادی از چرخش‌های عمیق در سیاست خاورمیانه و استانداردهای دوگانه در روابط بین‌الملل است.

پیوستن قزاقستان به توافق‌نامه‌های ابراهیم، در ظاهر گامی نمادین در مسیر عادی‌سازی روابط با اسرائیل است، اما در بطن خود حامل پیام‌هایی راهبردی برای ایران است؛ از گسترش نفوذ تل‌آویو در مرزهای شمالی گرفته تا بازتعریف نظم منطقه‌ای با محوریت واشنگتن. در برابر این نگاه، برخی تحلیلگران آن را صرفاً یک مانور تبلیغاتی بی‌اثر می‌دانند. اما در هر دو صورت، این تحول تلنگری جدی برای سیاست خارجی ایران است.

اظهارات اخیر محمود نبویان درباره نفوذ اسرائیل از طریق فناوری و کنترل دوربین‌های شهری، بار دیگر توجه افکار عمومی را به آسیب‌پذیری زیرساخت‌های سایبری کشور جلب کرد. واکنش محتاطانه وزیر ارتباطات نیز به‌نوعی تأیید ضمنی این نگرانی‌ها بود؛ اما آنچه در این میان مغفول مانده، نقش هم‌افزای نفوذ انسانی و فناورانه در شکل‌گیری اشراف اطلاعاتی دشمن است.

با آغاز مرحله نخست توافق غزه و تبادل زندانیان، خاورمیانه وارد فصل تازه‌ای از تحولات ژئوپلیتیک شده است. در حالی که آمریکا با همراهی ترکیه، قطر و مصر تلاش دارد این توافق را به‌عنوان الگویی از دیپلماسی چندجانبه معرفی کند، بسیاری از تحلیلگران آن را نه نقطه آغاز صلح، بلکه گامی تاکتیکی برای تغییر موازنه قدرت و تضعیف محور مقاومت می‌دانند. اکنون نگاه‌ها به تهران دوخته شده و پرسش‌ها درباره آینده فشارهای منطقه‌ای بر ایران بیش از پیش برجسته شده‌اند.