پایگاه خبری سرمایه فردا

کارگردان نامدار هالیوود، جیمز کامرون، در تازه‌ترین گفت‌وگوی خود نبردهای «آواتار: آتش و خاکستر» را بازتابی از بحران‌های واقعی در غزه، اوکراین و سودان دانست؛ او تأکید می‌کند که خشونت در جهان معاصر ماهیتی وجودی دارد و همین واقعیت تلخ، روایت‌های سینمایی‌اش را شکل داده است.

سه متنی که خواندید، در سه لایه متفاوت اما به‌هم‌پیوسته، جهان سینمایی یواخیم تریر را می‌کاوند؛ جهانی که در آن خانه فقط یک مکان نیست، بلکه آینه‌ای از زخم‌های نسل‌هاست، هنر ابزاری برای مواجهه با گذشته می‌شود و انسان، میان ریشه‌ها و رهایی، راهی برای آشتی با خود می‌جوید. این سه روایت، از تحلیل داستان تا واکاوی روان‌شناختی و بررسی نگاه خالق اثر، تصویری کامل از بارِ احساسی ارائه می‌دهند؛ فیلمی که بیش از آنکه قصه بگوید، زخمی را نشان می‌دهد و راهی برای التیام می‌گشاید.

کریستین پتزولد در تازه‌ترین فیلم خود، «آینه‌های شماره ۳»، بار دیگر جهان آشنای سینمایی‌اش را احضار می‌کند؛ جهانی که در آن گذشته همچون نیرویی زنده و تسخیرکننده، اکنون را می‌بلعد و شخصیت‌ها را در چرخه‌ای از سوگ، جابه‌جایی هویت و تلاش برای احیای لحظات ازدست‌رفته گرفتار می‌سازد. این فیلم، که سومین بخش از سه‌گانه عناصر پتزولد است، با نگاهی شاعرانه و روانکاوانه به مفهوم فقدان، جایگزینی و زخم‌های ناتمام، یکی از انسانی‌ترین و درخشان‌ترین روایت‌های او را رقم می‌زند.

لوکا گوادانینو در After the Hunt با پرهیز از اغراق‌های سوررئال و روایت‌های پرهیجان، تجربه‌ای می‌سازد که بیش از آنکه آرامش‌بخش باشد، ناآرام‌کننده است. فیلم با تکیه بر ابهام، پرسش‌های اخلاقی و قضاوت‌های ناتمام، مخاطب را در وضعیتی معلق نگه می‌دارد؛ تجربه‌ای که شاید رضایت فوری ایجاد نکند اما به‌سادگی از ذهن پاک نمی‌شود.

وینس گیلیگان پس از «برکینگ بد» و «Better Call Saul» این‌بار با «پلوریبوس» جهانی ساخته که در آن شادی عمومی نه موهبتی انسانی، بلکه ویروسی فراگیر است؛ ویروسی که همه را آرام و راضی می‌کند، جز یک نویسنده میانسال که مقاومتش علیه موج خوشحالی، او را به مسئله‌ای امنیتی و سوژه‌ای علمی بدل می‌سازد.

چند ماه پس از پایان جنگ ۱۲ روزه، موجی تازه در سینمای ایران شکل گرفته است؛ فیلمسازان جوان و باتجربه با نگاه‌های متنوع از تریلر روان‌شناختی تا کمدی خانوادگی، پروژه‌های خود را آغاز کرده‌اند. این آثار که قرار است در جشنواره فجر ۱۴۰۴ رونمایی شوند، نشان می‌دهند جنگ اخیر نه تنها در عرصه سیاست و جامعه، بلکه در هنر و روایتگری نیز بازتابی گسترده یافته است.

فیلم تازه اصغر نعیمی با نام «دو روز دیرتر» از ۲۰ آبان ۱۴۰۴ روی پرده سینماهای ایران رفته است؛ اثری در ژانر کمدی رمانتیک که با حضور بازیگران جوان و باتجربه، داستانی عاشقانه و طنزآلود را روایت می‌کند و در دل آن دغدغه‌های اجتماعی نسل امروز، از مهاجرت تا فرزندآوری، به تصویر کشیده می‌شود. این فیلم با ترکیب خنده، عشق و نقد اجتماعی، تلاش دارد پلی میان واقعیت‌های تلخ جامعه و امیدهای جوانان بسازد.

چهار روایت پیوسته از تاریخچه‌ی فرانکشتاین، از خاستگاه ادبی آن در قرن نوزدهم تا اقتباس‌های سینمایی و فرهنگی معاصر، نشان می‌دهد که این داستان نه‌تنها یک قصه ترسناک، بلکه آینه‌ای از هراس بشر در برابر خلاقیت صنعتی و تکنولوژی بی‌مهار است؛ هراسی که در فیلم جدید گیرمو دل‌تورو بار دیگر جان گرفته و به زبان امروز بازگو شده است.

در سینمای تجاری ایران، گاهی آنچه مخاطب را به سالن می‌کشاند، نه خود فیلم بلکه خبر فروش آن است. «کج‌پیله» نیز با همین فرمول ساخته شده؛ فیلمی که بیشتر از آنکه بر روایت و کیفیت تکیه کند، بر ترفندهای تبلیغاتی و شوک‌آفرینی در فضای مجازی سوار شده است. از بازی زن‌پوش الناز شاکردوست تا حضور بی‌ربط چهره‌های فرهنگی، همه چیز در خدمت دیده شدن است—اما نه در پرده سینما، بلکه در اکسپلورر اینستاگرام. این فیلم، بازتابی از سینمایی است که به‌جای ساختن، به خبرسازی دل بسته و در مسیر عقب‌گرد، بازیگرانش را نیز با خود به گذشته می‌برد.