پایگاه خبری سرمایه فردا

لوکا گوادانینو در After the Hunt با پرهیز از اغراق‌های سوررئال و روایت‌های پرهیجان، تجربه‌ای می‌سازد که بیش از آنکه آرامش‌بخش باشد، ناآرام‌کننده است. فیلم با تکیه بر ابهام، پرسش‌های اخلاقی و قضاوت‌های ناتمام، مخاطب را در وضعیتی معلق نگه می‌دارد؛ تجربه‌ای که شاید رضایت فوری ایجاد نکند اما به‌سادگی از ذهن پاک نمی‌شود.

وینس گیلیگان پس از «برکینگ بد» و «Better Call Saul» این‌بار با «پلوریبوس» جهانی ساخته که در آن شادی عمومی نه موهبتی انسانی، بلکه ویروسی فراگیر است؛ ویروسی که همه را آرام و راضی می‌کند، جز یک نویسنده میانسال که مقاومتش علیه موج خوشحالی، او را به مسئله‌ای امنیتی و سوژه‌ای علمی بدل می‌سازد.

چند ماه پس از پایان جنگ ۱۲ روزه، موجی تازه در سینمای ایران شکل گرفته است؛ فیلمسازان جوان و باتجربه با نگاه‌های متنوع از تریلر روان‌شناختی تا کمدی خانوادگی، پروژه‌های خود را آغاز کرده‌اند. این آثار که قرار است در جشنواره فجر ۱۴۰۴ رونمایی شوند، نشان می‌دهند جنگ اخیر نه تنها در عرصه سیاست و جامعه، بلکه در هنر و روایتگری نیز بازتابی گسترده یافته است.

فیلم تازه اصغر نعیمی با نام «دو روز دیرتر» از ۲۰ آبان ۱۴۰۴ روی پرده سینماهای ایران رفته است؛ اثری در ژانر کمدی رمانتیک که با حضور بازیگران جوان و باتجربه، داستانی عاشقانه و طنزآلود را روایت می‌کند و در دل آن دغدغه‌های اجتماعی نسل امروز، از مهاجرت تا فرزندآوری، به تصویر کشیده می‌شود. این فیلم با ترکیب خنده، عشق و نقد اجتماعی، تلاش دارد پلی میان واقعیت‌های تلخ جامعه و امیدهای جوانان بسازد.

چهار روایت پیوسته از تاریخچه‌ی فرانکشتاین، از خاستگاه ادبی آن در قرن نوزدهم تا اقتباس‌های سینمایی و فرهنگی معاصر، نشان می‌دهد که این داستان نه‌تنها یک قصه ترسناک، بلکه آینه‌ای از هراس بشر در برابر خلاقیت صنعتی و تکنولوژی بی‌مهار است؛ هراسی که در فیلم جدید گیرمو دل‌تورو بار دیگر جان گرفته و به زبان امروز بازگو شده است.

در سینمای تجاری ایران، گاهی آنچه مخاطب را به سالن می‌کشاند، نه خود فیلم بلکه خبر فروش آن است. «کج‌پیله» نیز با همین فرمول ساخته شده؛ فیلمی که بیشتر از آنکه بر روایت و کیفیت تکیه کند، بر ترفندهای تبلیغاتی و شوک‌آفرینی در فضای مجازی سوار شده است. از بازی زن‌پوش الناز شاکردوست تا حضور بی‌ربط چهره‌های فرهنگی، همه چیز در خدمت دیده شدن است—اما نه در پرده سینما، بلکه در اکسپلورر اینستاگرام. این فیلم، بازتابی از سینمایی است که به‌جای ساختن، به خبرسازی دل بسته و در مسیر عقب‌گرد، بازیگرانش را نیز با خود به گذشته می‌برد.

پرده‌های نقره‌ای کم‌رمق شده‌اند و صف‌های بلیت‌فروشی به خاطره بدل گشته‌اند، سینمای مستقل ایران راهی تازه یافته: نمایش آنلاین. مسیری آرام اما مؤثر که می‌کوشد روایت‌های متفاوت را بی‌واسطه به خانه مخاطبان برساند.

در «خانه‌ای از دینامیت»، کاترین بیگلو جهان را در آستانه انفجار تصویر می‌کند—نه فقط از منظر یک حمله اتمی خیالی، بلکه از دل اضطراب‌های واقعی قدرت‌های جهانی در عصر فروپاشی نظم تک‌قطبی. فیلم، با روایتی چندلایه و پرتنش، مخاطب را به قلب اتاق‌های تصمیم‌گیری می‌برد تا از درون ساختار قدرت، پرسش‌هایی درباره اخلاق، امنیت و مسئولیت عمومی را پیش بکشد.

در روزهایی که خبر درگذشت محمد کاسبی بار دیگر نام او را بر سر زبان‌ها انداخت، یاد فیلمی زنده شد که تنها تجربه کارگردانی‌اش بود؛ «شنا در زمستان». فیلمی که از دل خاطرات شخصی، باورهای مذهبی و دغدغه‌های اجتماعی ساخته شد، اما با برخورد سرد مدیران فرهنگی، به جای آغاز یک مسیر، به نقطه پایان رسید. این روایت، نه فقط درباره یک فیلم، بلکه درباره دو دوست است؛ محمد کاسبی و مجید مجیدی، که در آغاز راه با هم بودند، اما سرنوشت‌شان در دو مسیر متفاوت رقم خورد.