پایگاه خبری سرمایه فردا

در مجمع عمومی سازمان ملل، بنیامین نتانیاهو با لحنی تهاجمی از ادامه جنگ در غزه دفاع کرد و خواستار «اتمام کار» حماس شد. اما آنچه در صحن سازمان ملل رخ داد، بیش از آنکه نمایش اقتدار باشد، نشانه‌ای از انزوای دیپلماتیک اسرائیل بود. ده‌ها نماینده سالن را ترک کردند، معترضان در خیابان‌های نیویورک تجمع کردند، و ادعاهای نخست‌وزیر اسرائیل با موجی از راستی‌آزمایی‌های بین‌المللی روبه‌رو شد.

در حالی‌که نظم امنیتی خاورمیانه با حملات اسرائیل و تزلزل در تضمین‌های آمریکایی دچار فروپاشی شده، کشورهای عربی به‌ویژه عربستان و بحرین به‌دنبال پیوندهای دفاعی تازه با پاکستان، تنها قدرت هسته‌ای جهان اسلام هستند. توافقات اخیر، از نشست نظامی منامه تا پیمان راهبردی ریاض–اسلام‌آباد، نشان‌دهنده تلاش برای شکل‌دهی به موازنه‌ای جدید در برابر تهدیدات منطقه‌ای است؛ موازنه‌ای که پای چین و آمریکا را نیز به رقابت در خلیج فارس باز کرده است.

حمله ناکام اسرائیل به قطر و تلاش نافرجام برای ترور مقامات حماس، نه‌تنها موقعیت سیاسی بنیامین نتانیاهو را متزلزل کرده، بلکه موجب همگرایی بی‌سابقه کشورهای مسلمان منطقه علیه تل‌آویو شده است. در این میان، سکوت راهبردی ایران و تغییر نگاه کشورهای عربی به توان بازدارندگی تهران، نشانه‌ای از آغاز یک بازآرایی ژئوپلیتیک در خاورمیانه است؛ بازآرایی‌ای که می‌تواند به پایان دوران نتانیاهو و آغاز فصل جدیدی در موازنه قدرت منطقه‌ای منجر شود.

در حالی‌که کاروان جهانی صمود با پیام همبستگی به سوی غزه حرکت کرده، رژیم صهیونیستی با حملات پهپادی، مواد شیمیایی و پرتابه‌های آتش‌زا، امدادگران را هدف قرار داده و همزمان با بمباران مراکز درمانی، ساختار بهداشت و درمان غزه را به‌طور هدفمند نابود می‌کند.

پس از حمله هوایی اسرائیل به قطر، نگاه‌ها به ترکیه معطوف شده است؛ کشوری که هم‌اکنون میزبان اعضای حماس است و در معرض تهدیدات فزاینده تل‌آویو قرار دارد. با افزایش لفاظی‌های جنگ‌طلبانه، تردید آنکارا نسبت به حمایت ناتو و آمریکا بیشتر شده و همزمان، ترکیه با تقویت توان دفاعی و موشکی خود، برای هرگونه رویارویی احتمالی آماده می‌شود

منظومه فکری آیت‌الله خامنه‌ای درباره رژیم صهیونیستی، فراتر از شعارهای سیاسی، یک چارچوب نظری منسجم و چندلایه است که سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران را در منطقه غرب آسیا شکل می‌دهد. این چارچوب، با تکیه بر فلسفه سیاسی اسلامی، استعمارشناسی بومی و تحلیل هژمونیک قدرت جهانی، رژیم صهیونی را نه به‌عنوان یک دولت مشروع، بلکه به‌عنوان یک برساخته استعماری، ابزار ژئوپلیتیک غرب و موجودیتی پاتولوژیک تعریف می‌کند.

سه ماه پس از جنگ ۱۲ روزه اسرائیل علیه ایران، تنش‌های دیپلماتیک میان چین و تل‌آویو به سطحی بی‌سابقه رسیده است. اظهارات تند نتانیاهو علیه چین، واکنش رسمی سفارت پکن، و افشاگری‌ها درباره کمک‌های نظامی چین به ایران، نشان می‌دهد که شکست اسرائیل در جنگ اخیر نه‌تنها معادلات منطقه‌ای را تغییر داده، بلکه روابط پکن و تل‌آویو را وارد مرحله‌ای از تقابل آشکار کرده است—تقابلی که ایران در مرکز آن قرار دارد.

در حالی که دولت انگلیس ۱۰۸ سال پس از صدور بیانیه بالفور، به‌ظاهر دولت مستقل فلسطینی را به رسمیت شناخته، همزمان با ادامه صادرات تسلیحات به اسرائیل و سکوت در برابر جنایات جنگی در غزه، این اقدام بیش از آنکه نشانه‌ای از تغییر سیاست باشد، به‌نظر می‌رسد تلاشی برای آرام‌سازی افکار عمومی غربی و فرار از فشارهای حقوق بشری باشد. منتقدان این تصمیم را «ریاکاری تاریخی» و «شناسایی نمایشی» می‌دانند که هیچ تأثیر واقعی در توقف اشغالگری و نسل‌کشی ندارد.

در چهل‌وهفتمین سالگرد توافق کمپ دیوید میان مصر و اسرائیل، نشانه‌های آشکاری از شکنندگی این پیمان تاریخی دیده می‌شود. تحولات پس از طوفان الاقصی، پیشروی نظامی اسرائیل در مرز رفح، فشارهای بین‌المللی بر قاهره و تهدیدات تل‌آویو درباره فعالیت‌های نظامی مصر در سینا، همگی حاکی از آن‌اند که صلح سرد میان دو طرف در معرض بحرانی راهبردی قرار گرفته است.