پایگاه خبری سرمایه فردا

در حالی که گروهی از سلطنت‌طلبان به نمایندگی از رضا پهلوی با مقامات رژیم صهیونیستی دیدار کرده‌اند، رسانه‌های اسرائیلی با حمایت از طرح انتقال قدرت پهلوی، تلاش می‌کنند سناریوی براندازی جمهوری اسلامی را عادی‌سازی کنند. این روایت‌سازی هدفمند، با تمرکز بر کاهش حساسیت‌های جامعه ایران نسبت به خطر تجزیه، بخشی از راهبرد اسرائیل برای تضعیف تمامیت ارضی و نفوذ منطقه‌ای ایران تلقی می‌شود—راهبردی که پهلوی را نه به‌عنوان یک رهبر مستقل، بلکه به‌عنوان مهره‌ای برای پیشبرد منافع تل‌آویو معرفی می‌کند.

یک سال پس از هشدار رهبر انقلاب درباره بی‌آبرویی رژیم صهیونیستی در پی شکست عملیات طوفان الاقصی، اکنون نهادهای رسمی آمریکا و اندیشکده‌های اسرائیلی نیز به بحرانی بی‌سابقه در جایگاه اسرائیل اذعان دارند. افول حمایت افکار عمومی آمریکا، شکاف در احزاب سیاسی، تردید در جامعه یهودیان و هشدار نخبگان درباره تبعات جنگ غزه، نشان می‌دهد که رابطه راهبردی اسرائیل و آمریکا در حال تجربه تحولی تاریخی است—تحولی که نه‌تنها امنیت رژیم صهیونیستی، بلکه اعتبار تمدن غرب را نیز به لرزه انداخته است.

با سقوط دولت بشار اسد، خاورمیانه وارد مرحله‌ای از بی‌ثباتی ژرف و بازتعریف نظم سیاسی-امنیتی شده است؛ جایی که جاه‌طلبی‌های اسرائیل و ترکیه، رقابت‌های منطقه‌ای را به اوج رسانده و زمینه‌ساز شکل‌گیری جبهه‌ای تازه از مقاومت در شامات شده‌اند. در این میان، سوریه در آستانه تبدیل شدن به «یمن دوم» قرار دارد؛ جبهه‌ای که می‌تواند معادلات راهبردی اسرائیل را دگرگون کرده و نقشه خاورمیانه را از نو ترسیم کند

تحریم‌هایی که با هدف «ایجاد رنج» برای مردم ایران طراحی شده بودند، حالا با عضویت رسمی تهران در سازمان همکاری شانگهای، اثرگذاری خود را از دست داده‌اند. این تحول نه‌تنها نقطه‌عطفی در تغییر نظم جهانی از هژمونی آمریکایی به همکاری‌های چندجانبه شرقی است، بلکه فرصتی راهبردی برای بازسازی اقتصاد ایران، تقویت دیپلماسی ضدسلطه‌گری و بهبود معیشت مردم در دوران پساتحریم فراهم کرده است.

ابوعبیده، سخنگوی گردان‌های عزالدین قسام، فراتر از یک مقام نظامی یا رسانه‌ای، به نماد روانی و تبلیغاتی مقاومت فلسطین بدل شد؛ چهره‌ای که با شمایل خاص، ادبیات تهدیدآمیز و مدیریت هوشمند رسانه‌ای، پیام‌های حماس را به بیانیه‌هایی تأثیرگذار تبدیل کرد. در حالی که خبر شهادت او هنوز به‌طور رسمی تأیید نشده، منابع اسرائیلی از ترور موفقیت‌آمیزش سخن می‌گویند؛ تروری که برای تل‌آویو، هم‌وزن حذف یک فرمانده میدانی تلقی می‌شود. این یادداشت، نگاهی دارد به نقش بی‌بدیل ابوعبیده در جنگ روایت‌ها و عملیات روانی مقاومت، و تأثیر ماندگارش بر افکار عمومی منطقه.

سازمان همکاری شانگهای، فراتر از یک پیمان سیاسی یا اقتصادی، می‌تواند به بستری راهبردی برای دیپلماسی رسانه‌ای ایران بدل شود. در جهانی که روایت‌ها قدرت‌سازند، عضویت ایران در این پیمان امکان بازنمایی تازه‌ای از هویت ملی، ظرفیت‌های فرهنگی و نقش منطقه‌ای کشور را فراهم می‌آورد؛ روایتی که از فیلتر رسانه‌های غربی عبور نمی‌کند، بلکه از مسیر شبکه‌ای متنوع و چندزبانه به مخاطبان منطقه و جهان منتقل می‌شود. این یادداشت نشان می‌دهد چگونه ایران می‌تواند با بهره‌گیری هوشمندانه از ظرفیت‌های رسانه‌ای شانگهای، تصویر خود را از کشوری درگیر مناقشه به بازیگری صلح‌طلب و قابل‌اعتماد تغییر دهد.

علی کاکادزفولی، جامعه‌شناس سیاسی، در این یادداشت تحلیلی به بررسی سازوکار شکل‌گیری تصویر مقتدر از رئیس‌جمهوری می‌پردازد؛ تصویری که پیش از تحقق دستاوردهای عینی، در ذهن مردم و نخبگان شکل می‌گیرد و بر پایه ثبات گفتمانی، توان اجرایی، انسجام تیمی و نشانه‌گذاری‌های سنجیده در داخل و خارج بنا می‌شود. او ضمن تشریح اجزای این تصویر، هشدار می‌دهد که چگونه خطاهای راهبردی، روایت‌های متناقض و نمایش‌گرایی می‌توانند سرمایه نمادین ریاست‌جمهوری را فرسوده کنند.

در حالی که بازار رمزارزها بار دیگر زیر فشار داده‌های تورمی آمریکا، سیاست‌های انقباضی فدرال رزرو و تنش‌های ژئوپلیتیکی جهانی قرار گرفته، بیت‌کوین و اتریوم با افت محسوس قیمت‌ها، نشانه‌ای از شکنندگی دارایی‌های دیجیتال در برابر متغیرهای کلان اقتصادی را به نمایش گذاشته‌اند. در این فضای پرنوسان، سرمایه‌گذاران با چالش انتخاب میان طلا به‌عنوان پناهگاه سنتی و رمزارزها به‌عنوان نماد اقتصاد آینده مواجه‌اند؛ تقابلی که آینده سرمایه‌گذاری جهانی را بازتعریف خواهد کرد.

در نخستین سالگرد دولت چهاردهم، رئیس‌جمهور در گفتگویی ضبط‌شده و آرام با سه چهره رسانه‌ای حاضر شد؛ نشستی که با وجود قاب‌بندی حرفه‌ای و تلاش برای تنوع سیاسی، به تکرار کلیات پیشاانتخاباتی و فقدان پاسخ‌های مستند و عملکردمحور ختم شد. در شرایطی که کشور با بحران‌های اقتصادی، اجتماعی و زیست‌محیطی دست‌و‌پنجه نرم می‌کند، این گفتگو نه به پرسش‌های مردم پاسخ داد، نه به اعتماد عمومی افزود؛ بلکه به یک دورهمی بی‌اثر در قاب تلویزیون تبدیل شد.