پایگاه خبری سرمایه فردا

راهپیمایی اربعین، با حضور بیش از ۲۰ میلیون زائر از ده‌ها کشور جهان، دیگر صرفاً یک مناسک مذهبی نیست؛ بلکه به رسانه‌ای ارگانیک، چندلایه و جهانی تبدیل شده که پیام‌های عدالت، همبستگی، و کرامت انسانی را از دل تجربه زیسته میلیون‌ها انسان به جهان مخابره می‌کند. این پدیده بی‌نظیر، با بهره‌گیری از شبکه‌های اجتماعی و تعاملات میان‌فرهنگی، در برابر تحریف‌ها و بایکوت‌های رسانه‌ای ایستاده و روایت‌هایی اصیل و مردمی از معنویت، ایثار و همزیستی را به تصویر می‌کشد. پرسش اینجاست: چگونه می‌توان ظرفیت رسانه‌ای اربعین را تقویت کرد و آن را به ابزاری مؤثر برای بازنمایی حقیقت در جهان تبدیل ساخت؟

آیا تا به حال از خودت پرسیدی چطور می‌تونی با تکیه بر توانایی‌های خودت، بدون سرمایه‌ی اولیه، بدون روابط خاص، و فقط با اراده و یادگیری، به استقلال مالی برسی؟ این مجموعه، داستان توست—داستان کسی که تصمیم گرفت به جای تماشای موفقیت دیگران، خودش قهرمان زندگی‌اش باشد. با الهام از آموزه‌های برایان تریسی، قدم‌به‌قدم یاد می‌گیری چگونه ذهنیت ثروت را در خودت پرورش بدهی، کسب‌وکاری بسازی که با ارزش‌های شخصی‌ات هم‌راستا باشد، و با تمرکز، خلاقیت و پشتکار، به جایگاهی برسی که روزی فقط رؤیایش را در سر داشتی. این مسیر، نه فقط راهی برای پولدار شدن، بلکه سفری‌ست به درون خودت—به کشف استعدادها، ساختن عادات قدرتمند، و خلق آینده‌ای که سزاوارش هستی.

پس از تغییر دولت، نگاه‌ها به وضعیت نابسامان هلدینگ خلیج فارس دوخته شده است؛ مجموعه‌ای که روزگاری نماد اقتدار صنعتی کشور بود، اما اکنون با چالش‌های مدیریتی و ساختاری جدی مواجه است. محمد شریعتمداری، وزیر پیشین و چهره باتجربه اقتصادی، مأموریت یافته تا در نقش آواربردار، خرابی‌های به‌جا مانده از دوران مدیریت یاران سعید جلیلی را سامان دهد.

با وجود تصفیه ۸۵ درصدی فاضلاب شهری و تأمین ۶۰ درصدی آب مصرفی از دریا، سرزمین های اشغالی در رتبه نهم جهانی از نظر شدت تنش آبی قرار دارد؛ در حالی‌که ایران در جایگاه چهاردهم است.

در سرزمینی که با خشکسالی‌های مزمن، افت منابع زیرزمینی و چالش‌های اقلیمی روبه‌روست، صنعت آب ایران به عرصه‌ای از تقابل میان دستاوردهای فناورانه و بحران‌های مدیریتی بدل شده است. در حالی که مقامات از پیشرفت در ساخت تصفیه‌خانه‌ها، آب‌شیرین‌کن‌ها و خودکفایی صنعتی سخن می‌گویند، داده‌های مستقل و واقعیت‌های میدانی از ناپایداری منابع، ضعف حکمرانی و شکاف‌های عمیق در دسترسی به آب سالم حکایت دارند. این گزارش، تصویری چندلایه از وضعیت صنعت آب ایران ارائه می‌دهد؛ از ظرفیت صادرات فناوری تا چالش‌های بنیادین در سیاست‌گذاری و فرهنگ مصرف.

هلند، کشوری که یک‌چهارم خاکش زیر سطح دریاست، نه‌تنها از سیل‌های ویرانگر جان سالم به‌در برده، بلکه با نبوغ مهندسی و اراده‌ای بی‌نظیر، توانسته مساحت خود را تا ۲۰ درصد افزایش دهد. این سرزمین، با آسیاب‌های بادی، پنیر گودا و گل‌های لاله، نماد پیروزی انسان بر طبیعت شده است.

در حالی‌که اصلاحات اقتصادی در آرژانتین نتایجی چشمگیر به همراه داشته، بسیاری از اقتصاددانان چپ‌گرا که پیش‌تر نسبت به این سیاست‌ها هشدار داده بودند، بار دیگر در پیش‌بینی‌های خود ناکام ماندند. این شکست‌ها تصادفی نیستند؛ بلکه ریشه در نظریه‌هایی دارند که واقعیت‌های بازار را نادیده می‌گیرند. در جهانی که بازار ایده‌ها فاقد سازوکار بازخورد شفاف است، حتی اندیشه‌های اشتباه نیز می‌توانند مورد ستایش قرار گیرند و مسیر سیاست‌گذاری را منحرف کنند.

در روزگاری که سرعت، شهرت و نمایش بر صدر نشسته‌اند، یاد مهندس غلامرضا ناصح، مهندسی آرام، دقیق و بی‌ادعا، تلنگری است به آن‌چه در مسیر توسعه گم کرده‌ایم: تعهد، صبوری و کار در ساختار. او از نسل مهندسانی بود که نه برای دیده شدن، بلکه برای ساختن آمدند؛ نسلی که با دست‌های فنی و دل‌های بی‌تظاهر، ستون‌های صنعت برق ایران را بنا کردند.

در کشوری که توانسته پیچیده‌ترین فناوری‌های هسته‌ای را بومی‌سازی کند، هنوز میلیون‌ها کولر آبی با فناوری قرن گذشته، بی‌وقفه منابع آبی را می‌بلعند. این تضاد حیرت‌انگیز، نماد توسعه‌ای است که در آن افتخارهای ملی در اوج‌اند، اما نیازهای زیستی در فراموشی. ایران، هم‌زمان با فتح قله‌های دانش، در دام فناوری‌های فرسوده روزمره گرفتار مانده است؛ تصویری از توسعه نامتوازن که آینده تمدن ایرانی را با پرسشی بنیادین روبه‌رو می‌کند.