پایگاه خبری سرمایه فردا

بازار سرمایه ایران، بیش از آن‌که محل دادوستد سهام باشد، بخشی حیاتی از ساختار تأمین مالی و اعتماد عمومی اقتصادی است، اما و ابزارهای حمایتی صرفاً در حد شعار باقی‌ مانده‌اند.

در حال حاضر فعالان اقتصادی خواستار بازنگری ساختاری و طراحی سیاست‌هایی هستند که بتواند بار دیگر ثبات و شفافیت را به فضای سرمایه‌گذاری بازگرداند.

تحلیل پویان مظفری از روند ورود و خروج نقدینگی نشان می‌دهد سرمایه‌گذاران ترجیح داده‌اند به‌جای سهام پرنوسان، به سمت صندوق‌های طلا و درآمد ثابت متمایل شوند.

اخیرا ایران با دو حمله تروریستی در شمال‌غرب و جنوب‌شرق روبه‌رو شد؛ حوادثی که با هدف قرار دادن نهادهای نظامی و حکومتی، نشانه‌هایی از هماهنگی عملیاتی و ردپای گروه‌های تجزیه‌طلب و تکفیری وابسته به موساد را در خود دارد. این رخدادها را می‌توان بخشی از تلاش جدید رژیم صهیونیستی برای جبران ناکامی نظامی در جنگ ۱۲ روزه و انتقال جنگ از مرزها به عمق امنیت داخلی ایران دانست.

در سال‌های اخیر، اقتصاد ایران با یکی از عمیق‌ترین شکاف‌های ساختاری خود مواجه شده است: رشد کند نقدینگی در برابر تورم شتابان و افزایش اسمی تولید ناخالص داخلی. این ناهماهنگی موجب کاهش قدرت خرید واقعی، فشار بر تولیدکنندگان، رشد نرخ‌های بهره غیررسمی تا ۸۰ درصد، و تعمیق رکود شده است. گزارش پیش‌رو، با تکیه بر داده‌های تحلیلی و پیشنهادات سیاستی، ابعاد این بحران و مسیرهای ممکن خروج از آن را واکاوی می‌کند.

ارزان فروشی نفت کشورمان سالانه ٢.۵ میلیارد دلار به درآمدهای ملی خسارت وارد می‌کند.

در جنگ تحمیلی دوازده‌روزه اخیر، رسانه‌های ایرانی بیش از آنکه در میدان خبر باشند، در میدان روایت آزمون شدند. ناتوانی در اطلاع‌رسانی به‌موقع پیش از جنگ، روایت‌سازی‌های پراکنده در طول درگیری و فقدان راهبرد روایی در دوران پس از بحران، نشان داد دکترین رسانه‌ای کشور نیازمند نوسازی است؛ آن هم در دورانی که همبستگی ملی و تمدنی، وابسته به روایت‌های دقیق، حماسی و هوشمندانه است.

پس از سه سال وقفه، جشنواره جهانی فیلم فجر با انتصاب دبیر جدید و هدف‌گذاری بلندپروازانه برای تعامل هنری و معرفی سینمای متعهد ایران، در مسیر بازسازی جایگاه بین‌المللی خود قرار گرفته است. در شرایطی که جشنواره‌هایی چون دریای سرخ عربستان در حال جلب توجه جهانی هستند، فجر جهانی می‌کوشد با تکیه بر پیشینه فرهنگی، گفتمانی تازه در دیپلماسی عمومی و قدرت نرم ایران رقم بزند.

در عصری که نهادهای جهانی برای حفظ صلح تأسیس شده‌اند، سکوت شورای امنیت در برابر حملات به جان انسان‌ها و تأسیسات صلح‌آمیز ایران، پرسش‌هایی بنیادین درباره مشروعیت اخلاقی این نهاد برمی‌انگیزد. در این روایت تحلیلی، مرگ انسان‌ها از زاویه حقوق بشر و ساختار قدرت جهانی بازخوانی شده و نشان داده می‌شود که چگونه منافع سیاسی بر اصول اخلاقی غلبه یافته‌اند.