پایگاه خبری سرمایه فردا

با وجود تصفیه ۸۵ درصدی فاضلاب شهری و تأمین ۶۰ درصدی آب مصرفی از دریا، سرزمین های اشغالی در رتبه نهم جهانی از نظر شدت تنش آبی قرار دارد؛ در حالی‌که ایران در جایگاه چهاردهم است.

در سرزمینی که با خشکسالی‌های مزمن، افت منابع زیرزمینی و چالش‌های اقلیمی روبه‌روست، صنعت آب ایران به عرصه‌ای از تقابل میان دستاوردهای فناورانه و بحران‌های مدیریتی بدل شده است. در حالی که مقامات از پیشرفت در ساخت تصفیه‌خانه‌ها، آب‌شیرین‌کن‌ها و خودکفایی صنعتی سخن می‌گویند، داده‌های مستقل و واقعیت‌های میدانی از ناپایداری منابع، ضعف حکمرانی و شکاف‌های عمیق در دسترسی به آب سالم حکایت دارند. این گزارش، تصویری چندلایه از وضعیت صنعت آب ایران ارائه می‌دهد؛ از ظرفیت صادرات فناوری تا چالش‌های بنیادین در سیاست‌گذاری و فرهنگ مصرف.

هلند، کشوری که یک‌چهارم خاکش زیر سطح دریاست، نه‌تنها از سیل‌های ویرانگر جان سالم به‌در برده، بلکه با نبوغ مهندسی و اراده‌ای بی‌نظیر، توانسته مساحت خود را تا ۲۰ درصد افزایش دهد. این سرزمین، با آسیاب‌های بادی، پنیر گودا و گل‌های لاله، نماد پیروزی انسان بر طبیعت شده است.

در حالی‌که اصلاحات اقتصادی در آرژانتین نتایجی چشمگیر به همراه داشته، بسیاری از اقتصاددانان چپ‌گرا که پیش‌تر نسبت به این سیاست‌ها هشدار داده بودند، بار دیگر در پیش‌بینی‌های خود ناکام ماندند. این شکست‌ها تصادفی نیستند؛ بلکه ریشه در نظریه‌هایی دارند که واقعیت‌های بازار را نادیده می‌گیرند. در جهانی که بازار ایده‌ها فاقد سازوکار بازخورد شفاف است، حتی اندیشه‌های اشتباه نیز می‌توانند مورد ستایش قرار گیرند و مسیر سیاست‌گذاری را منحرف کنند.

در روزگاری که سرعت، شهرت و نمایش بر صدر نشسته‌اند، یاد مهندس غلامرضا ناصح، مهندسی آرام، دقیق و بی‌ادعا، تلنگری است به آن‌چه در مسیر توسعه گم کرده‌ایم: تعهد، صبوری و کار در ساختار. او از نسل مهندسانی بود که نه برای دیده شدن، بلکه برای ساختن آمدند؛ نسلی که با دست‌های فنی و دل‌های بی‌تظاهر، ستون‌های صنعت برق ایران را بنا کردند.

در کشوری که توانسته پیچیده‌ترین فناوری‌های هسته‌ای را بومی‌سازی کند، هنوز میلیون‌ها کولر آبی با فناوری قرن گذشته، بی‌وقفه منابع آبی را می‌بلعند. این تضاد حیرت‌انگیز، نماد توسعه‌ای است که در آن افتخارهای ملی در اوج‌اند، اما نیازهای زیستی در فراموشی. ایران، هم‌زمان با فتح قله‌های دانش، در دام فناوری‌های فرسوده روزمره گرفتار مانده است؛ تصویری از توسعه نامتوازن که آینده تمدن ایرانی را با پرسشی بنیادین روبه‌رو می‌کند.

در اقدامی راهبردی، شرکت خودروسازی رنو با بهره‌گیری از پلتفرم پیشرفته GEA متعلق به جیلی، تولید نسل جدیدی از خودروهای انرژی نو (NEV) را آغاز کرده است. این همکاری که شامل توسعه مدل‌های تمام‌برقی و هیبریدی پلاگین برای بازارهای جنوب شرق آسیا و آمریکای لاتین است، نقطه‌عطفی در مسیر جهانی‌سازی فناوری‌های نوین جیلی و گسترش حضور رنو در بازار خودروهای پاک به شمار می‌رود.

نبود تفکیک میان مالکیت و مدیریت، و بی‌تعهدی سهامداران به الزامات سرمایه‌گذاری، از مهم‌ترین دلایل فروپاشی ساختاری در بسیاری از سازمان‌های ایرانی است. این بحران نه‌تنها بهره‌وری را کاهش داده، بلکه مدیران حرفه‌ای را از میدان خارج کرده و شرکت‌های بزرگ را به سمت زیان‌دهی پایدار سوق داده است.

در حالی‌که بسیاری از کشورها از جمله ایران با مدل‌های دولتی در صنعت خودرو به بن‌بست رسیده‌اند، چین با همان الگو توانسته به بزرگ‌ترین تولیدکننده و صادرکننده خودرو در جهان تبدیل شود. این گزارش، مسیر تحول صنعت خودروی چین را از تمرکززدایی هوشمند تا خلق برندهای مستقل بررسی می‌کند و نشان می‌دهد چگونه ترکیب سیاست‌گذاری پایدار، رقابت داخلی و دیپلماسی صنعتی، یک کشور را از حاشیه به مرکز قدرت جهانی رسانده است.