پایگاه خبری سرمایه فردا

مسکو و پکن با مواضع تهران در مخالفت با فعالسازی مکانیسم ماشه و تمدید قطعنامه ۲۲۳۱ همراه شده‌اند. اما این موضوع برای کافی است؟

سوم شهریور ۱۳۲۰، ایران در خواب بود و متفقین در حال اشغال. نیمه‌شب، سفرای روس و انگلیس در خانه نخست‌وزیر را کوبیدند تا خبر حمله را بدهند؛ حمله‌ای که نه با منطق، بلکه با زور پیش رفت. رضاشاه، پس از جلساتی بی‌نتیجه، استعفا داد و کشور در عرض سه روز اشغال شد. این واقعه، که با قحطی مصنوعی و تحقیر ملی همراه بود، در حافظه تاریخی ایران ماندگار شد و بعدها در آثار تلویزیونی چون «کیف انگلیسی»، «در چشم باد» و «هزاردستان» بازتاب یافت؛ روایتی از روزهایی که نان نایاب بود و عزت ملی در معرض تاراج.

ادامه روند فعلی یارانه نه تنها منابع کشور را هدر می‌دهد، بلکه عدالت اجتماعی را نیز تضعیف می‌کند و رفاه واقعی خانوارها را به خطر می‌اندازد.

در مواجهه با تهدید مکانیسم ماشه، بازار ارز ایران برخلاف الگوهای گذشته دچار جهش‌های شدید نشد و تنها افزایش محدودی را تجربه کرد. این واکنش کنترل‌شده را می‌توان حاصل سیاست‌های پیشگیرانه بانک مرکزی دانست که با هدف تثبیت نرخ ارز، کاهش هیجانات معاملاتی و مدیریت انتظارات تورمی طراحی شده‌اند.

در سال گذشته، صادرات محصولات غذایی و مواد اولیه ایران با رشد چشمگیری همراه شد و به رقم ۴.۵ میلیارد دلار رسید. افزایش تقاضای خارجی، سیاست‌های حمایتی دولت، و تمرکز بر بازارهای منطقه‌ای از جمله عراق، امارات و روسیه، زمینه‌ساز این موفقیت بوده‌اند. با وجود چالش‌هایی چون نوسانات ارزی و محدودیت‌های زیرساختی، ایران توانسته جایگاه خود را در صادرات فرآورده‌های غذایی صنعتی تثبیت کند؛ اما استمرار این روند نیازمند اصلاحات ساختاری و توسعه دیپلماسی اقتصادی است.

حقوقدان و کارشناس رسانه، با انتقاد از عملکرد شهرداری تهران در پلمپ انجمن صنفی روزنامه‌نگاران، تأکید کرد که نه شهرداری به وظایف قانونی خود در حمایت از نهادهای مدنی پایبند است و نه دولت پزشکیان تحرک لازم برای تقویت جامعه مدنی را نشان می‌دهد. او هشدار داد که بی‌توجهی به انجمن‌های صنفی و رسانه‌های مستقل، در نهایت به تضعیف خودِ دولت منجر خواهد شد.

شهریاری با بررسی نشانه‌های از جمله نسبت‌ تاریخی ارزش‌گذاری، تحرکات سیاسی، سیاست‌های پولی و رفتار نقدینگی، بر این باور رسیده که شاخص بورس در محدوده ۲.۵ میلیون واحد به کف رسیده است.

با وجود گسترش ابزارهای نوین تأمین مالی در بازار سرمایه ایران، بسیاری از بنگاه‌های اقتصادی همچنان ترجیح می‌دهند در چارچوب‌های سنتی و بانک‌محور باقی بمانند. از مقاومت در برابر نرخ‌های واقعی بهره تا پیچیدگی‌های افشا و اعتبارسنجی، موانع ساختاری و فرهنگی متعددی مانع از ورود گسترده شرکت‌ها به این بازار شده‌اند. این گزارش تحلیلی، با نگاهی به رفتار صندوق‌ها، خلأهای زیرساختی، و تجربه کشورهای پیشرو، مسیرهایی را برای نهادسازی جسورانه و توسعه سرمایه‌گذاری در اقتصاد ایران ترسیم می‌کند.

در شرایطی که اقتصاد ایران با بحران‌های پی‌در‌پی در حوزه انرژی، سیاست‌گذاری، و ارتباطات دیجیتال دست‌و‌پنجه نرم می‌کند، بازار سرمایه به دماسنجی تبدیل شده که نه‌تنها تب اقتصاد را نشان می‌دهد، بلکه عمق ناکارآمدی ساختارهای تصمیم‌گیری را نیز آشکار می‌سازد. از نگاه صنفی به بازار سهام تا دستکاری شاخص‌ها، از قطع اینترنت تا فیلترینگ ابزارهای حیاتی کسب‌وکار، مجموعه‌ای از تصمیمات و تعارض‌ها، فضای اقتصادی کشور را به نقطه‌ای رسانده‌اند که بازگشت به وضعیت دهه ۹۰، نیازمند دو دهه توسعه پایدار خواهد بود. این گزارش، روایتی است از آنچه بر بازار، کسب‌وکار و اعتماد عمومی گذشته و آنچه هنوز در پیش است