پایگاه خبری سرمایه فردا

به گزارش سرمایه فردا، در گزارش تجارت خارجی چین در ماه ژوئیه، نشانه‌هایی از تغییرات ساختاری در مسیر بازرگانی این کشور دیده می‌شود که برای اقتصادهایی با پیوندهای تجاری نزدیک به پکن، از جمله ایران،

سفر رئیس‌جمهور ایران به بلاروس پس از ۱۸ سال، نقطه عطفی در روابط تهران و مینسک محسوب می‌شود؛ روابطی که با اشتراک در درد تحریم و عضویت در ائتلاف‌های غیرغربی، ظرفیت‌های تازه‌ای برای همکاری‌های اقتصادی، سیاسی و راهبردی فراهم کرده است. با وجود حجم پایین تجارت دوجانبه، امضای ۸ سند همکاری، لغو روادید و تأکید بر تبدیل توافق‌ها به برنامه‌های اجرایی، نشان از اراده مشترک برای عبور از تعاملات نمادین و ورود به مرحله‌ای عملیاتی دارد. اکنون ایران و بلاروس در مسیر هم‌افزایی اقتصادی و دیپلماتیک، به دنبال تثبیت جایگاه خود در نظم نوین جهانی هستند.

نشست چندجانبه کاخ سفید با حضور ترامپ، زلنسکی و رهبران اروپایی، به‌جای گشایش دیپلماتیک، به صحنه‌ای از انتقادهای تند علیه سیاست خارجی بی‌برنامه ترامپ بدل شد. رسانه‌هایی چون فارن پالسی و آتلانتیک با تحلیل‌هایی از استفن والت و تام نیکولوز، ترامپ را فاقد چشم‌انداز راهبردی و مذاکره‌گری ضعیف توصیف کردند که بیشتر به دنبال نمایش‌های رسانه‌ای است تا حل واقعی بحران. در این میان، پیشنهاد دیدار مستقیم پوتین و زلنسکی نیز به‌عنوان اقدامی نمادین و بی‌اثر ارزیابی شد که نه‌تنها کمکی به صلح نمی‌کند، بلکه زمان بیشتری در اختیار روسیه قرار می‌دهد.

نشست اخیر میان رؤسای جمهور آمریکا و روسیه در آلاسکا، فراتر از مذاکره‌ای درباره بحران اوکراین، به نمایش پیچیده‌ای از بازآرایی قدرت‌های جهانی بدل شد. انتخاب آلاسکا با پیشینه‌ای نمادین، نشانه‌ای از تلاش واشینگتن برای مهار چین از مسیر تعامل با مسکو بود؛ تلاشی که با نمادهای شوروی‌گرایانه، نمایش‌های نظامی و پیام‌های چندلایه همراه شد. این دیدار، نه‌تنها آزمونی برای سنجش تمایلات راهبردی روسیه، بلکه پیامی هشدارآمیز برای پکن و نشانه‌ای از بازتعریف مثلث ژئوپولیتیک آمریکا-روسیه-چین در نظم جهانی آینده بود.

بیانیه اخیر جبهه اصلاحاتبا مواضع نهضت آزادی پس از فتح خرمشهر مقایسه شده و آن نمونه‌ای از کنش‌گری سیاسی فاقد انسجام و منطق راهبردی است. این بیانیه، به‌جای تمرکز بر نقش مخرب طرف غربی در جنگ ۱۲ روزه، با اتهام‌زنی به ایران و طرح پیشنهادهایی متناقض و غیرواقعی، عملاً بهانه‌ای برای فشار بیشتر دشمن فراهم کرده است. نصری با اشاره به فقدان اجماع در میان اصلاح‌طلبان و تکرار ایده‌های شکست‌خورده، هشدار داده که چنین رویکردهایی در شرایط فشار خارجی، به تضعیف انسجام ملی و جایگاه کشور منجر خواهد شد.

در گفت‌وگویی مهم با نشریه «سیاست بین‌الملل فصل»، علی واعظ، مدیر پروژه ایران در گروه بین‌المللی بحران، به تحلیل پیامدهای جنگ ۱۲ روزه علیه جمهوری اسلامی پرداخت؛ تحلیلی که فراتر از یک گفت‌وگوی آکادمیک، به مثابه گزارشی راهبردی از شکست آخرین سناریوی دشمنان ایران تلقی می‌شود. واعظ با اذعان به بقای توانمندی‌های هسته‌ای، موشکی و انسجام ملی ایران، تأکید می‌کند که جمهوری اسلامی با وجود فشارهای حداکثری، نه‌تنها از پا نیفتاده، بلکه به سطحی جدید از بازدارندگی و مشروعیت داخلی و منطقه‌ای دست یافته است. این مصاحبه، در واقع اعترافی تلخ از سوی جبهه متخاصم به ناکارآمدی چهار دهه فشار و تجاوز علیه ایران است

با کاهش چشمگیر صادرات چین به آمریکا و افزایش واردات مواد اولیه، نشانه‌هایی از تغییر مسیر اقتصادی پکن پدیدار شده‌اند که می‌توانند برای ایران، هم هشدارآمیز و هم امیدبخش باشند. این تحولات، در صورت آمادگی فنی و گشایش سیاسی، فرصت‌هایی تازه برای حضور مؤثرتر ایران در بازارهای جهانی فراهم می‌کنند.

در حالی که ترامپ با هدف کسب جایزه صلح نوبل، مذاکراتی بی‌سابقه با پوتین را آغاز کرده، رهبران اروپایی و زلنسکی با نگرانی وارد کاخ سفید شدند تا از توافقی بدون حضور و منافع خود جلوگیری کنند. این نشست که به «مهم‌ترین رویداد دیپلماتیک سال» لقب گرفته، نه‌تنها درباره آتش‌بس و تضمین‌های امنیتی، بلکه درباره واگذاری سرزمین، فروش تسلیحات و آینده عضویت اوکراین در ناتو نیز تصمیم‌ساز بود. ترامپ با دیپلماسی شخصی و تلفن مستقیم با پوتین، مسیر تازه‌ای برای صلح ترسیم کرده که ممکن است به قیمت تغییر مرزها و تثبیت نفوذ آمریکا در معادلات امنیتی اروپا تمام شود.

در شرایطی که لبنان با بحران اقتصادی، شکاف‌های قومی-مذهبی و فشارهای خارجی دست‌وپنجه نرم می‌کند، طرح خلع سلاح حزب‌الله به ابزاری برای تشدید تنش‌های داخلی و اجرای سناریوی جنگ فرقه‌ای بدل شده است. رژیم صهیونیستی با حمایت آمریکا و دولت‌های عربی، در تلاش است تا با دمیدن بر آتش اختلافات شیعی-سُنی، مقاومت لبنان را تضعیف کرده و زمینه را برای تشکیل دولت دست‌نشانده‌ای در بیروت فراهم سازد. این پروژه نه‌تنها امنیت لبنان، بلکه معادلات منطقه‌ای از جمله آرمان فلسطین را نیز تهدید می‌کند.