پایگاه خبری سرمایه فردا

در مجلس دوازدهم، برخی نمایندگان کمیسیون فرهنگی به‌جای پرداختن به مسائل بنیادین فرهنگ، هنر و رسانه، به جنجال‌های سیاسی، موج‌سازی مجازی و قدرت‌نمایی جناحی مشغول‌اند. این شکاف میان عنوان و عملکرد، نه‌تنها به بی‌اعتمادی عمومی دامن زده، بلکه نشان‌دهنده بحران در ساختار تخصصی مجلس است.

در حالی که جنگ اوکراین به مرحله فرسایش رسیده و اروپا با اضطراب به آینده امنیتی خود می‌نگرد، ایالات متحده دو تصمیم هم‌زمان اتخاذ کرده است: کاهش حضور نظامی در جناح شرقی ناتو و اعلام آمادگی برای ازسرگیری آزمایش‌های هسته‌ای پس از سه دهه. این دو تحول، نشانه‌ای از تغییر راهبرد واشنگتن در مواجهه با رقبا و بازتعریف نقش خود در نظم جهانی است.

منطقه آزاد چابهار در سال‌های اخیر با رشد هم‌زمان در صادرات تولیدی، واردات زیرساختی، ترانزیت کالا و تجارت خودرو، از یک بندر تجاری به یک قطب صنعتی و لجستیکی در حال تحول است؛ جهشی که اگر با سیاست‌گذاری پایدار و حمایت نهادی همراه شود، می‌تواند چابهار را به برند ملی توسعه اقتصادی ایران بدل کند.

نشست سوم «دیپلماسی استانی» در تبریز، نماد تلاشی تازه برای پیوند سیاست خارجی با ظرفیت‌های محلی است؛ رویکردی که می‌خواهد مرزها را از خطوط جغرافیایی به کانون‌های تعامل اقتصادی، فرهنگی و امنیتی بدل کند. اما در کشوری با ساختار متمرکز، این سیاست همچنان با پرسش‌هایی درباره مرز اختیارات، نظارت مرکزی و پیامدهای ژئوپلیتیکی روبه‌روست.

در «خانه‌ای از دینامیت»، کاترین بیگلو جهان را در آستانه انفجار تصویر می‌کند—نه فقط از منظر یک حمله اتمی خیالی، بلکه از دل اضطراب‌های واقعی قدرت‌های جهانی در عصر فروپاشی نظم تک‌قطبی. فیلم، با روایتی چندلایه و پرتنش، مخاطب را به قلب اتاق‌های تصمیم‌گیری می‌برد تا از درون ساختار قدرت، پرسش‌هایی درباره اخلاق، امنیت و مسئولیت عمومی را پیش بکشد.

در حالی که مقام‌های رسمی ایران و روسیه خرید جنگنده‌های پیشرفته را تکذیب یا محدود به سامانه‌های پدافندی می‌دانند، اسناد افشاشده و گزارش‌های رسانه‌ای از قراردادهای تسلیحاتی گسترده میان تهران، مسکو و پکن خبر می‌دهند. این همکاری‌ها، اگرچه هنوز در هاله‌ای از ابهام قرار دارند، می‌توانند نشانه‌ای از تغییرات تدریجی در موازنه هوایی منطقه باشند.

در حالی که دونالد ترامپ با پیروزی در انتخابات ۲۰۲۴ دوباره به کاخ سفید بازگشته، زمزمه‌هایی از تلاش برای تمدید حضور او تا ۲۰۲۸ شنیده می‌شود—از جمله طرح‌هایی برای دور زدن قانون اساسی. هم‌زمان، چهره‌هایی چون جی‌دی ونس، گوین نیوسام و کامالا هریس نیز خود را برای رقابت آماده می‌کنند. رقابتی که بیش از آنکه انتخاباتی باشد، بازتابی از شکاف‌های عمیق سیاسی، اجتماعی و قانونی در آمریکای امروز است.

حضور دو فیلم ایرانی در جشنواره فیلم حیفا بار دیگر پرسش‌هایی جدی درباره مناسبات فرهنگی، سرمایه‌گذاری‌های خارجی و سکوت برخی فیلم‌سازان در برابر سیاست‌های رسمی رژیم صهیونیستی را پیش کشیده است. در حالی که تهیه‌کننده «زن و بچه» واکنش صریحی به این حضور نشان داد، سکوت کارگردان آن و سابقه نمایش آثار دیگر فیلم‌سازان ایرانی در سرزمین‌های اشغالی، نشان می‌دهد که این نمایش‌ها بیش از آنکه فرهنگی باشند، تابع سیاستی هدفمند برای القای مشروعیت هستند.

فیلم «استیو» به کارگردانی تیم میلنتس، با بازی کیلیان مورفی، نه فقط روایتی از یک مدرسه شبانه‌روزی در دهه ۹۰ میلادی، بلکه بازتابی از ساختارهای قدرت، نظارت و فروپاشی اخلاقی در دل نهادهای مدرن است. اقتباسی از رمان «خجالتی» که زاویه دید را از نوجوان بزهکار به مدیر آشفته تغییر می‌دهد و در این جابه‌جایی، خشونت را نه به عنوان یک رفتار فردی، بلکه به مثابه یک سازوکار نهادی به تصویر می‌کشد.