به گزارش سرمایه فردا، محیط زیست در ایران تحت تاثیر سیاست‌های پایداری نیست. سازمان محیط زیست تاکنون نتوانسته در چالش‌هایی مانند آلودگی کارآمد باشد. به همین دلیل چشم‌انداز روشنی متصور نیست.
جواد حیدریان با چند تن از اساتید دانشگاه و کارشناسان حوزه محیط زیست به این موضوع پرداخته است که، رئیس سازمان محیط زیست در دولت چهاردهم چه ویژگی‌هایی باید داشته باشد؟
انتخاب رئیس سازمان محیط زیست در طول چهار دهه بعد از انقلاب همواره مورد نقد کنشگران، متخصصان و فعالان محیط زیست ایران بوده است.
آنها معتقد هستند؛ سیاسی‌کاری در انتخاب رئیس سازمان محیط زیست بر تخصص‌گرایی و رویکردهای علمی پیشی گرفته است.
چرا که دولت‌ها سازمان محیط زیست را صرفاً برای امضای پروژه‌های مورد نظر خود می‌خواهند نه برای حفاظت از ارزش‌های طبیعی و زی‌گونگی و تنوع ژنتیکی ایران!
اما چرا ریاست سازمان محیط زیست که در طول چهار دهه گذشته چندان بااهمیت نبوده، اکنون محل بحث است؟
مسئله تغییر اقلیم باید برای رئیس سازمان محیط زیست جدی باشد. اینکه ایران برای مشارکت در سطح جهانی باید چه ابزارهایی داشته باشد و چگونه ساخت اقتصادی و مدیریتی و توسعه خود را چیدمان کند.
بحران آب مهم‌ترین ابرچالش ایران امروز است. رئیس سازمان محیط زیست باید کسی باشد که بتواند این واقعیت را به درستی درک کند که ایران با کمبود شدید آب مواجه است.
او باید بتواند بر روندهای مدیریت منابع آب و سایر وزارتخانه‌های ذی‌نفع در آب تاثیر مثبت بگذارد.
در بحث آلودگی‌ها نیز باید سیاست درست مبتنی بر توسعه پایدار در دستور کار مدیریت او باشد.
چرا محیط زیست پروژه‌ای ندارد
کسی که در موقعیت مدیریت این سازمان قرار می‌گیرد یکی از وظایف اصلی و اساسی‌اش، باید بازسازی سازمان محیط زیست از نظر ساختاری و نیروی انسانی کارشناس و قوی باشد.
دولت‌ها در برابر تمام چالش‌هایی که ما در حوزه محیط زیست داشتیم یا منفعل بوده‌اند یا در ایجاد این چالش‌ها خود نقش داشتند.
سازمان حفاظت محیط زیست باید اقتدار پیدا کند. این سازمان اگرچه اکنون جایگاه معاونت ریاست‌جمهوری را دارد، اما بیشتر به دفتری برای توجیه خرابکاری دیگر وزارتخانه‌ها تبدیل شده است.
در بحث آتش‌سوزی جنگل‌ها و مناطق حفاظت‌شده که اکنون در زاگرس شاهد هستیم، می‌بینیم چقدر امکانات این سازمان و سازمان جنگل‌ها برای مراقبت از مناطق حفاظت‌شده و جنگل‌ها ناچیز و ضعیف است.
امروز دیگر ثابت شده که سازمان محیط زیست از امکانات و بودجه کافی برخوردار نیست. این سازمان نه نیروی انسانی کافی و آموزش دیده دارد و نه تجهیزات و امکانات فنی لازم.
سازمان حفاظت محیط زیست ابزارهای حقوقی کافی برای برخورد با متخلفان را در اختیار ندارد.
سازمان حفاظت محیط زیست، توانایی ندارد با مجری متخلف مثلاً اگر کارخانه یا سازمان یا سدی است برخورد کند.
تا اکنون سازمان محیط زیست نتوانسته جلوی پروژه‌ای را بگیرد که مثلاً ارزیابی‌ها را رعایت نکرده است. همیشه زور آن طرف دیگر که همیشه هم دولتی هستند، می‌چربد.
دولت چهاردهم باید سازمان محیط زیست را حمایت کند تا این سازمان از نظر نیروی انسانی و بودجه در جایگاهی قرار بگیرد که بتواند مسئولیت‌های مهمی را که بر عهده‌اش است اجرا کند.
محیط زیست در ایران تحت تاثیر سیاست‌های پایداری نیست. سازمان محیط زیست تاکنون نتوانسته در چالش‌هایی مانند آلودگی کارآمد باشد. به همین دلیل چشم‌انداز روشنی متصور نیست./دنیای اقتصاد
.jpeg)
_1td1.gif)
