در مجلس فرانسه نمایندگان سرسخت‌تر در بالاترین نقاط سمت راست و چپ سیاسی مستقر شدند. در این گزارش به جزئیات آن پرداخته شده است.

به گزارش سرمایه فردا، ماجرا چپ و راست سیاسی فرانسه به ۱۷ ژوئن ۱۷۸۹، برمی‌گردد. لوئی شانزدهم، مجمع طبقات États généreux را بعد از سالها، به منظور تصمیم گیری در مورد بحران اقتصادی-اجتماعی به همراه نمایندگان منتخب سه طبقه ی اجتماعی که در آن زمان در فرانسه به رسمیت شناخته شده بودند: اشراف، روحانیت و طبقه سوم، بازگشایی کرده‌ بود.
در این روز، نمایندگان طبقه سوم که از نبود پیشرفت در مذاکرات و تبعیض در نحوه رای‌گیری‌ها به صورت سنتی و طبقه‌ای، که بر طبق آن هر طبقه یک رای برابر داشت (آنچه که به نفع اشراف و روحانیت بود) ناامید شده بودند. تصمیم گرفتند کنترل اوضاع را به دست بگیرند. نمایندگان طبقه سوم خود را مجمع ملی خواندند و بدین ترتیب اعلام کردند که اکنون نماینده کل ملت فرانسه در مقابل شاه هستند.
این تصمیم تاریخی اقتدار پادشاه لوئی شانزدهم و سیستم سنتی مجمع عمومی طبقات را به چالش کشید.
در ۱۷ ژوئن ۱۷۸۹ ، مجمع طبقات به لویی شانزدهم پشت‌ کرد. نمایندگان طبقه سوم و چند تن از نمایندگان روحانیت و اشراف، خود را «مجمع ملی»  نامیدند. به عبارت دیگر، مجمعی که در مقابل پادشاه قرار دارد. لویی شانزدهم تلاش کرد با بستن سالن «منو پلزیر» که در ۲۰ ژوئن از آن استفاده می‌شد، از تشکیل جلسات آنها جلوگیری کند، اما نمایندگان بلافاصله در کنار آن، در سالن «ژو دو پوم» گرد هم آمدند. در آنجا بود که نماینده بِیلی این جملات را بیان کرد: «در اینجا و اکنون سوگند می‌خوریم که هرگز از هم جدا نشویم و هر جا که شرایط ایجاب کند، گرد هم آییم تا زمانی که برای فرانسه یک قانون اساسی بنویسیم». این واقعه آغاز مجلس ملی فرانسه را رقم زد.

تمایز راست و چپ سیاسی

در نهایت، لویی شانزدهم تسلیم شد و مجلس تازه‌تأسیس کار خود را برای تهیه قانون اساسی برای فرانسه آغاز کرد. روش و نحوه ی رأی‌گیری بود که  راست و چپ سیاسی را از هم تمایز داد. هنگامی که درباره قدرت‌های پادشاه و نمایندگان ملت بحث می‌شد، برای شمارش آسان‌تر آرا، از نمایندگان خواسته شد که در یک سمت یا سمت دیگر رئیس مجلس قرار گیرند. در سمت چپ کسانی که خواستار قدرت بیشتر برای نمایندگان بودند. در سمت راست کسانی که خواستار قدرت بیشتر برای پادشاه بودند نشستند. این جای‌گیری با گذشت زمان به طور دائمی تثبیت شد و زمانی که فرم نیم‌دایره‌ای برای پذیرش نمایندگان پذیرفته شد، حفظ شد. نمایندگان سرسخت‌تر در بالاترین نقاط سمت راست و چپ سیاسی مستقر شدند. در واقع، نمایندگانی که در بالای سمت چپ مجلس کنار روبسپیر قرار داشتند، «کوه‌نشینان» نامیده می‌شدند.
در مرکز، روبه‌روی رئیس مجلس، نمایندگانی قرار گرفتند که گاهی راست و چپ سیاسی اصلاً رأی نمی‌دادند. این است که برای بیش از دو قرن، این تفاوت جای‌گیری در نیم‌دایره جوهره واقعی سیاست در فرانسه را مشخص کرده است.