پنجشنبه ۱ آذر ۱۴۰۳
زیان انباشته خودروسازان سالانه به ۳ میلیارد دلار می‌رسد. آنها به بهانه اشتغال ۱۰۰ هزار نفر، هر سال ده‌ها میلیارد دلار به اقتصاد کشور ضرر می‌زنند.
به گزارش سرمایه فردا، علیرضا عباسی: ۲۱ سال پیش، روزی که جاده‌های تنگ و دوطرفه و پراید انحصاری و نا ایمن مافیای خودرو جان برادرم، همسرش و کودک خردسالش را گرفت، گویی جان من نیز با آنها رفت و بغض در گلو تا ابد در تار و پود ما ریشه دوانید.
ارابه‌های مرگ در جاده‌های بی‌سرنوشت یکی از بسته‌ترین، رانتی‌ترین و انحصاری‌ترین اقتصادهای دنیا، هر ساله جان بیش از ۲۰ هزار نفر را می‌گیرند و صدها هزار نفر را مصدوم و معلول می‌کنند. این فاجعه، نزدیک به پنج درصد جمعیت ایران را در غم از دست دادن عزیزانشان فرو می‌برد.
علاوه بر این رنج‌ها، خسارت عظیمی به اقتصاد کشور وارد می‌شود. هزاران کشته و صدها هزار مصدوم، نه‌تنها آسیب‌های مادی و معنوی، بلکه زیان انباشته خودروسازان بازارها و شاخص‌های اقتصادی را نیز تحت تأثیر قرار می‌دهند.
خودروهای بی‌کیفیت، دو برابر خودروهای مدرن بنزین مصرف می‌کنند و به همین دلیل روزانه بیش از ۳۰ میلیون لیتر سوخت و سالانه بیش از ۱۰ هزار میلیارد لیتر سوخت هدر می‌رود. این امر سالانه زیانی معادل ۱۰ میلیارد دلار به اقتصاد ایران تحمیل می‌کند.
زیان انباشته خودروسازان نیز سالانه به ۳ میلیارد دلار می‌رسد. آنها به بهانه اشتغال ۱۰۰ هزار نفر، هر سال ده‌ها میلیارد دلار به اقتصاد کشور ضرر می‌زنند.
مافیایی که هیچ‌کس جرات اعتراض به آنها را ندارد. هزاران شرکت قطعه‌سازی و عوامل توزیع، ثروتمندان و ذی‌نفوذان این اکوسیستم ناکارآمد و مخرب‌اند. هرکس بخواهد جلوی این صنعت ورشکسته و قیمت‌های غیرعادلانه آن را بگیرد، حذف می‌شود و صدایش در نطفه خفه می‌شود.
چرا باید مردم برای خودروهایی صف بکشند که با سیستم‌های بی‌کیفیت، تکنولوژی‌های عقب‌مانده و فاقد امکانات مدرن به آنها تحمیل می‌شود؟ کسانی که قدرت تغییر دارند، یک بار برای همیشه این مصیبت را پایان نمی‌دهند؟ از مافیای خودرو مرعوب می‌شوید، در حالی که با صرفه‌جویی در مصرف سوخت و کاهش تولیدات زیانبار، می‌توان میلیون‌ها خودروی با کیفیت را تأمین کرد؟ اما بهانه زیان انباشته خودروسازان باعث شده همچنان آنها ارابه بسازند.
جامعه غم‌زده ایران جرات رهایی از ارابه‌های مرگ و خودروهای ناایمن را ندارد؟ این ملت کهن و ثروتمند نباید از نعمات تکنولوژی مدرن و دنیای ایمنی و رفاه برخوردار باشد؟
باید در شهرها شاهد خودروهایی باشیم که آلودگی هوا، آلودگی صوتی، بیماری و سرطان را به جامعه و نظام سلامت ما تحمیل می‌کنند و چهره ایران را در جهان مخدوش می‌سازند؟ جرات واقعی کردن قیمت بنزین را نداریم، در حالی که مصرف بالای خودروها مانع از افزایش قیمت بنزین است؟
نظام سلامت زیر بار درمان مصدومان تصادفات کمر خم کرده است. به دلیل ناترازی‌ها بودجه کافی برای تعریض، نوسازی و ایمن‌سازی جاده‌ها وجود ندارد. مردم نمی‌توانند در این خودروها از زندگی، مسافرت و جابجایی لذت ببرند و آرامش داشته باشند. دنیا به سمت خودروهای برقی، خودران و پیشرفته با مصرف سوخت حداقلی و امنیت بالا حرکت می‌کند.
ما باید تافته جدا بافته و اسیر افکار پوسیده قرن بیستمی برای خودکفایی باشیم، در حالی که ورشکستگی خودروسازها حتی نظام بانکی و کل صنعت را نیز تحت تأثیر قرار داده است؟ این چه حمایتی از تولید داخل است که نتیجه‌اش زیان انباشته، مرگ، غم و اندوه انباشته باشد؟
تحریم بهانه است. می‌توانید، اما انجام نمی‌دهید. این تولیدات زیانبار و مرگ‌آفرین را متوقف کنید. واردات خودرو را آزاد کنید تا مردم نفس بکشند و بیش این شاهد پرپر شدن عزیزانشان نباشند.
تمام حقوق برای پایگاه خبری سرمایه فردا محفوظ می باشد کپی برداری از مطالب با ذکر منبع بلامانع می باشد.
سرمایه فردا