در بخش دوم بحث، نگاه ما از توضیح سازوکار رقیق‌سازی دارایی‌ها به سمت پیامدها و راهکارهای عملی تغییر می‌کند. آنچه اهمیت دارد این است که سرمایه‌گذار بتواند پیش از ورود به هر صندوق، نشانه‌های تخلف را تشخیص دهد و از زیان احتمالی جلوگیری کند.
وقتی مدیر صندوق با صدورهای متعدد، ترکیب دارایی پایه را کاهش می‌دهد، عملاً صندوق از ماهیت اصلی خود فاصله می‌گیرد. صندوق سهامی به جای آنکه عمده دارایی‌اش سهام باشد، به تدریج به صندوقی با نقدینگی بالا یا سپرده بانکی تبدیل می‌شود. همین اتفاق در صندوقهای کالایی مانند زعفران یا طلا نیز رخ داده است؛ جایی که رشد شدید قیمت کالا به دارندگان واحدها منتقل نشده، زیرا مدیر صندوق نتوانسته با نقدینگی تازه، دارایی پایه را خریداری کند.
راهکار اصلی برای سرمایه‌گذاران، مطالعه امیدنامه صندوق‌ها است. در امیدنامه مشخص می‌شود کف دارایی پایه هر صندوق چه میزان باید باشد: برای صندوقهای سهامی معمولاً ۷۰ درصد، برای صندوقهای کالایی حدود ۷۰ درصد و برای صندوقهای درآمد ثابت نزدیک به ۹۰ درصد. اگر در عمل این کف رعایت نشود، نشانه‌ای از رقیق شدن دارایی‌هاست.
از سوی دیگر، بازار سرمایه در بلندمدت صندوقهای متخلف را کنار می‌زند. اعتبار این صندوق‌ها به سرعت از بین می‌رود، زیرا سرمایه‌گذاران تجربه زیان خود را منتقل می‌کنند و اعتماد عمومی کاهش می‌یابد. بنابراین، مدیران صندوق‌ها اگر به دنبال بقای پایدار هستند، باید شفاف و سالم کار کنند، به سود منطقی قانع باشند و از طمع برای بزرگ‌نمایی کوتاه‌مدت پرهیز کنند.
برای فعالان بازار، شناخت این تخلف و پرهیز از ورود به صندوقهای مشکوک، یک ابزار دفاعی حیاتی است. هرچه آگاهی عمومی بیشتر شود، تخلفات کمتر خواهد شد و بازار کاراتر عمل خواهد کرد. در نهایت، سلامت صندوق‌ها نه‌تنها به سود سرمایه‌گذاران، بلکه به سود کل بازار سرمایه است؛ بازاری که اگر قوانین و نظارت‌ها جدی‌تر شوند، می‌تواند به جایگاه واقعی خود در اقتصاد برسد.
به این ترتیب، ادامه بحث نشان می‌دهد که رقیق‌سازی دارایی‌ها تنها یک تخلف فنی نیست، بلکه تهدیدی برای اعتماد عمومی و کارایی بازار است. راه‌حل، ترکیبی از آگاهی سرمایه‌گذاران، شفافیت مدیران صندوق و نظارت جدی نهادهای مالی است؛ مسیری که اگر طی شود، می‌تواند آینده‌ای سالم‌تر و پایدارتر برای بازار سرمایه رقم بزند.
