سه شنبه ۲۵ شهریور ۱۴۰۴
تیم ملی کشتی آزاد ایران پس از ۱۲ سال چشم‌انتظاری، در مسابقات جهانی ۲۰۲۵ زاگرب با اقتدار بر سکوی نخست جهان ایستاد. ترکیب نسل‌های تازه‌نفس و باتجربه، مدیریت ساختاری علیرضا دبیر، و درخشش ستاره‌هایی چون امیرحسین زارع و رحمان عموزاد، ایران را به قهرمانی رساند و پرچم کشور را پیش از پایان رسمی رقابت‌ها بر فراز سالن جهانی برافراشت. این پیروزی، نه فقط یک افتخار ورزشی، بلکه نمادی از غرور ملی و بازگشت به جایگاه تاریخی کشتی ایران بود.
به گزارش سرمایه فردا، ۱۲ سال چشم‌انتظاری، ۱۲ سال رؤیاپردازی و ۱۲ سال تلاش پیوسته، سرانجام به لحظه‌ای رسید که کشتی آزاد ایران دوباره تاج قهرمانی جهان را بر سر گذاشت. مسابقات جهانی ۲۰۲۵ زاگرب، صحنه‌ای بود که نام ایران را بار دیگر در صدر جدول جهانی قرار داد و اشک شوق را بر گونه هواداران و مربیان جاری ساخت. این بار، تیم ملی نه تنها توانست طلسمی طولانی را بشکند، بلکه با اقتدار نشان داد همچنان قدرت اول کشتی آزاد جهان است.
ترکیب این تیم تفاوتی چشمگیر با سال‌های قبل داشت. در کنار چهره‌های باتجربه، جوانانی حضور داشتند که تشنه اثبات توانایی‌های‌شان بودند. همین ترکیب، انرژی تازه‌ای به تیم تزریق کرد. بسیاری از کارشناسان پیش از آغاز رقابت‌ها حدس می‌زدند پایان حسرت نزدیک است. آنچه بیش از هر عامل دیگری مؤثر بود، همبستگی و انسجام تیم ایران بود.
از همان اوزان نخست، ملی‌پوشان ایران با مدال‌های ارزشمند مسیر قهرمانی را هموار کردند. احمد جوان ۲۱ ساله در ۶۱ کیلو با نقره‌ای ارزشمند نشان داد نسل تازه آماده است مسیر بزرگان را ادامه دهد. در ۷۹ کیلو، محمد نخودی با برنز خود سهمی در شادی مردم داشت. کامران قاسمپور در ۸۶ کیلوگرم با مدالی دیگر بر افتخارات ایران افزود. امیرحسین فیروزپور هم در ۹۲ کیلو برنز گرفت. نقطه اوج، طلای درخشان امیرحسین زارع در سنگین‌وزن بود؛ جایی که اقتدار او امید به قهرمانی را به یقین بدل کرد.
به این جمع باید رحمان عموزاد در ۶۵ کیلو و امیرعلی آذرپیرا در ۹۷ کیلو را افزود؛ هر دو به فینال رسیدند و دست‌کم نقره خود را قطعی کردند. بدین ترتیب، شمار مدال‌ها به عدد تاریخی ۷ رسید؛ رکوردی که تاکنون در کشتی آزاد ایران سابقه نداشته. این آمار نه تنها یک عدد، بلکه نمادی از شکوه نسلی تازه و مدیریت درست بود.
پس از پایان مسابقات ۸ وزن، ایران با ۱۰۰ امتیاز در صدر ایستاد. آمریکا با ۹۴ و آذربایجان با ۸۳ در رده‌های بعدی بودند. حتی در محاسبات خوش‌بینانه نیز رقیب دیرینه یعنی آمریکا توانایی رسیدن به ایران را نداشت. نهایت امتیازی که می‌توانستند کسب کنند ۴۰ بود و این فاصله هرگز پر نمی‌شد. در نتیجه، قهرمانی ایران پیش از برگزاری ۲ فینال مسجل شد.
آخرین بار آزادکاران ایران در سال ۲۰۱۳ در بوداپست بر سکوی نخست جهان ایستاده بودند. حالا، پس از گذشت بیش از یک دهه، دوباره پرچم ایران بر فراز سالن جهانی برافراشته شد. این بازگشت، معنایی فراتر از یک قهرمانی ساده داشت: بازگشت به جایگاه طبیعی و تاریخی کشتی ایران در جهان.
اما پشت این موفقیت بزرگ، یک نام می‌درخشد: علیرضا دبیر. او که روزی خود قهرمان المپیک بود، اکنون در مقام رئیس فدراسیون کشتی معمار اصلی این پیروزی لقب گرفته. دبیر به خوبی می‌دانست کشتی تنها با استعداد فردی به قله نمی‌رسد؛ او ساختار را هدف گرفت.
برنامه‌ریزی منظم اردوها، توجه به رده‌های پایه، حمایت از استعدادهای نوظهور، استفاده از مربیان کارآزموده و مهم‌تر از همه ایجاد روحیه تیمی، همه از ثمرات مدیریت اوست. بسیاری معتقدند اگر دبیر با همان نگاه قهرمانانه و تجربه جهانی‌اش در رأس کار نبود، چنین موفقیتی هرگز به دست نمی‌آمد.
رئیس فدراسیون کشتی، با تجربه حضور در میدان‌های جهانی، به خوبی می‌دانست یک کشتی‌گیر برای رسیدن به اوج چه نیازهایی دارد؛ از تغذیه و امکانات اردو گرفته تا آرامش روانی و انگیزه. او همه این عناصر را در کنار هم قرار داد تا تیمی بسازد که امروز فاتح جهان است. این قهرمانی همان‌قدر که محصول عرق ریختن کشتی‌گیران است، انعکاس نگاه بلندمدت و دوراندیشی مدیریتی او نیز محسوب می‌شود.
این پیروزی تنها یک جام یا مدال نیست؛ نمادی است از اتحاد و غرور ملی. وقتی پرچم ایران بعنوان قهرمان جهان آن هم یک روز پیش از پایان رسمی مسابقات در زاگرب بالا رفت و سرود ملی نواخته شد، میلیون‌ها ایرانی در داخل و خارج از کشور به وجد آمدند. رسانه‌ها آن را بازگشت باشکوه نامیدند و کارشناسان ورزشی از آن به‌عنوان نقطه عطفی در تاریخ کشتی ایران یاد کردند.
فضای مجازی مملو از پیام‌های تبریک شده است. از قهرمانان قدیمی تا نوجوانانی که تازه پا به دنیای کشتی گذاشته‌اند، همه از این موفقیت الهام گرفته‌اند. این قهرمانی نشان داد کشتی همچنان رگ حیاتی ورزش ایران است و می‌تواند جوانان بسیاری را به سمت خود جذب کند.
اکنون که ایران بر سکوی نخست کشتی آزاد جهان ایستاده، چشم‌ها به المپیک دوخته شده است. با ادامه همین روند و حفظ انگیزه‌ها، امید می‌رود کشتی آزاد ایران در المپیک هم تاریخ‌سازی کند. نسل طلایی کنونی اگر درست حمایت شود، می‌تواند سال‌ها بر قله باقی بماند.
قهرمانی تیم ملی کشتی آزاد در مسابقات جهانی زاگرب ۲۰۲۵، پایانی بود بر ۱۲ سال انتظار. این موفقیت حاصل همت آزادکاران، تلاش مربیان و بیش از همه مدیریت مدبرانه علیرضا دبیر است؛ قهرمانی که این بار نه روی تشک، بلکه در جایگاه مدیریت نشان داد همچنان می‌تواند بزرگ‌ترین پیروزی‌ها را رقم بزند. ایران بار دیگر سلطان بی‌رقیب کشتی جهان شد؛ و پشت این افتخار، داستانی از صبر، تلاش و دوراندیشی مدیریتی نهفته است.
تمام حقوق برای پایگاه خبری سرمایه فردا محفوظ می باشد کپی برداری از مطالب با ذکر منبع بلامانع می باشد.
سرمایه فردا