احتمالاً دولت ترامپ نیز به همین نتیجه رسیده است. چنان‌که روزنامه هاآرتص اخیراً نوشت: «فرصت حمله به تأسیسات هسته‌ای ایران از دست رفت.» بر اساس گزارش‌ها، دولت ترامپ نه‌تنها از حمله به ایران حمایت نمی‌کند، بلکه به اسرائیل هشدار داده است از اقداماتی که ممکن است ایالات‌متحده را در موقعیت‌های خطرناک قرار دهد، خودداری کند.

اختلاف‌نظر در کابینه اسرائیل

در همین راستا، دیروز اختلاف‌نظر میان بارنیا، رئیس موساد و نتانیاهو و کاتز (وزیر جنگ اسرائیل) آشکار شد. بارنیا خواهان تمرکز حملات هوایی بر ایران به‌عنوان «سر مار» است، در حالی که نتانیاهو نگاه خود را به حملات سنگین علیه انصارالله در یمن معطوف کرده است. به هر روی، نتانیاهو در پی آن است که کار فشار بر حوثی‌ها را به عنوان پاکسازی محور مقاومت همچنان ادامه دهد. البته مخالفت با رفع تمرکز بر ایران در کابینه هنوز ادامه دارد. چنان‌که همین دیروز سایت عبری یدیعوت آحارونوت گزارش داد: رئیس موساد توصیه کرده است که به جای حمله به یمن، ایران زیر حملات سنگین هوایی قرار گیرد؛ ولی نتانیاهو به‌آسانی این توصیه را نادیده گرفت.

دلایل تغییر استراتژی اسرائیل

حال این پرسش مطرح است که چه شده و چرا جمهوری اسلامی دیگر در دستور کار استراتژیک حملات واکنشی اسرائیل نیست؟ به نظر می‌رسد اسرائیل به این درک رسیده است که ظرفیت تهدیدگری جمهوری اسلامی برای سال‌ها و بلکه ده‌ها و شاید برای همیشه رو به خاموشی است. جمهوری اسلامی به هر دلیل دیگر نمی‌تواند و یا نخواهد خواست که امنیت یا موجودیت اسرائیل را به خطر بیندازد.

تمرکز اسرائیل بر ایران اکنون تنها معطوف به جلوگیری از دستیابی تهران به تسلیحات اتمی است؛ تهدیدی که خاموش‌سازی آن تنها از طریق همکاری نزدیک و مشترک با آمریکا میسور خواهد بود.

در عین حال، در ارتباط با محور مقاومت، اسرائیل سیاستی روشن را دنبال می‌کند: پاکسازی نهاییِ آخرین پایگاه‌های این محور در عراق و به ویژه یمن تحت کنترل حوثی‌ها.

آینده نزدیک خواهیم دید که اسرائیل تمرکز خود را به رویارویی با تهدید ترکیه و اردوغان معطوف خواهد کرد. جالب اینجاست که آنکارا نیز به این رویکرد استراتژیک اسرائیل وقوف یافته است.