آذر نفیسی می‌نویسد:«آینده به آنهائی تعلق دارد که هم گذشته و هم حال،هر دو را دارند- آنهائی که قادرند’ خود’ و در عین حال’غیر خود’ را دریابند.
به گزارش سرمایه فردا، اسداله شمائی: آذر نفیسی در درآمدِ کتاب «آن دنیای دیگر» معضل انسان امروز ایرانی را مطرح می‌کند.می‌گوید« ما با گذشتهٔ مشترک‌مان قطع ارتباط کرده‌ایم و با هیچ زمان حالی نخواسته‌ایم یا نتوانسته‌ایم ارتباط برقرار کنیم.»
راهی که پیش پایمان می‌گذارد این است که هم گذشته و هم حال را با هم داشته باشیم.خود و غیر خود را.نه به خود بیش از حد ببالیم و نه غیر خود را نفی کنیم.باید هر دو را بخشی از خود بکنیم.
همچنین آذر نفیسی می‌نویسد:«آینده به آنهائی تعلق دارد که هم گذشته و هم حال،هر دو را دارند- آنهائی که قادرند’ خود’ و در عین حال’غیر خود’ را دریابند.از یاد نبریم که تا وقتی به قصد مخفی نگه داشتن نقصِ عضوْ، ‘خود’ ناشناخته‌مان را به رخ دیگران می‌کشیم حتی ‘خود’ هم نداریم؛تنها وقتی ‘خود’ ما واقعاً از آن ماست که پارهٔ تن ماست.با لاف زدن دربارهٔ گذشته نمی‌توان گذشته را حفظ کرد.به گفتهٔ گامبروویچ غش و ضعف رفتن دربارهٔ عظمت گذشته عموماً نشانهٔ این است که گذشته را از کف داده‌ایم.»
آذر نفیسی: با تحولات جهان چه بکنیم؟
در ادامه آذر نفیسی می‌نویسد:«سؤال اصلی این است که در قبال این اوضاع و احوال چه واکنشی داریم؟آیا به زبان گذشته فکر می‌کنیم و می‌نویسیم؟آیا هویت خودمان را دودستی تسلیم ‘غیرخود’ می‌کنیم و به زبان حالی بدلی – و به ناچار دست دوم -اکتفا می‌کنیم؟آیا خود را قربانی سرنوشت می‌دانیم و ناتوانی‌هایمان را در پسِ گلایه از روزگار پنهان می‌کنیم؟»
نویسنده هیچ کدام را نمی‌پذیرد و معتقد است ما باید هویتی مستقل بیافرینیم و به هیچ جبری تن در ندهیم.با تلفیق و ترکیب تناقض‌ها،گذشته و حال، دور و نزدیک،آشنا و غریبه،’خود’ و ‘غیرخود’. برای این کار به خلاقیت ،شهامت و امید نیاز داریم. «آسان بگیر!با دست،نه با دندان.» «نشده، نمی‌شود» برای آدمی که پا به ماه گذاشته معنا ندارد.آدمی به امید زنده است.
تعریفی که آذر نفیسی از «سبک»به دست می‌دهد بسیار درخشان است: «سبک هر کس شیوهٔ نگرش او به هستی و شیوهٔ تلاش او برای بازآفریدن هستی است.» زندگی یعنی سبک. همه چیز فرم است.
