پایگاه خبری سرمایه فردا

ورود بلاگرها و اینفلوئنسرها به عرصه معرفی کتاب، مرجعیت سنتی ادبیات را با چالش‌های تازه‌ای روبه‌رو کرده است. حالا نه منتقدان حرفه‌ای، بلکه پست‌های وایرال و سلیقه‌های لحظه‌ای تعیین می‌کنند که کدام کتاب خواندنی است و کدام نویسنده «ارزش» دارد. این تغییر، هم فرصت‌هایی برای ترویج کتابخوانی ایجاد کرده و هم تهدیدی برای عمق و کیفیت ادبیات شده است.

پرونده قضایی برای زهره سادات هاشمی، مجری سابق صداوسیما، پس از انتشار مصاحبه‌ای انتقادی، بار دیگر مرز میان نقد رسانه‌ای و افشاگری سیاسی را در ایران به چالش کشیده است. در حالی‌که افکار عمومی خواهان شفافیت و پاسخ‌گویی‌اند، واکنش قضایی به جای گفت‌وگو، نشانه‌ای از بحران اعتماد و سردرگمی نهادی در برابر تحولات رسانه‌ای است.

افسردگی در ایران دیگر یک اختلال فردی نیست، بلکه به پدیده‌ای اجتماعی و ملی بدل شده است. با آمارهایی که از ۲۵ تا ۵۰ درصد جمعیت را درگیر می‌دانند، و رتبه پایین ایران در شاخص جهانی شادی، کارشناسان هشدار می‌دهند که اگر این بحران روانی به‌عنوان اولویت سلامت عمومی تلقی نشود، تبعات آن بر بهره‌وری، سرمایه اجتماعی و آینده کشور سنگین خواهد بود.

با درگذشت ناصر تقوایی، سینمای ایران یکی از صبورترین و مؤلف‌ترین صداهای خود را از دست داد؛ فیلم‌سازی که میان ادبیات و تصویر، پلی انسانی و شاعرانه ساخت. او نه‌تنها قصه‌گو بود، بلکه معلمی بود که با سکوتش نیز درس می‌داد. حالا که دیگر نیست، قاب‌هایش هنوز حرف می‌زنند.

در حالی که شهرداری تهران از احداث همراه‌سراهای جدید و پایان چادرخوابی اطراف بیمارستان‌ها خبر داده، واقعیت خیابان‌های پایتخت چیز دیگری می‌گوید. همراهان بیماران، همچنان در چادرها، ماشین‌ها و پیاده‌روها شب را به صبح می‌رسانند؛ میان وعده‌های نهادها، نوبت‌های درمانی طولانی، و هزینه‌هایی که از توانشان فراتر رفته است.

در جوامعی که حل مسائل به تنهایی از عهده دولت‌ها خارج است، انجمن‌ها و نهادهای مردم‌نهاد می‌توانند با نقش‌آفرینی خلاقانه، مسیر عبور از بحران‌ها را هموار کنند. این یادداشت با تکیه بر نظریات اندیشمندان برجسته، نشان می‌دهد که انجمن‌ها چگونه با غربالگری مطالبات اصیل، تولید ایده‌های نو و گفت‌وگوی خردمندانه، نظم ناکارآمد را به نظمی کارآمد بدل می‌کنند—نظمی که توسعه را از مسیر مشارکت، نه از مسیر شوک و خشونت، ممکن می‌سازد

ملی‌گرایی‌ای که با ترکیب پارانویای دائمی و خودبزرگ‌بینی تاریخی، هر نقدی به نمادهای ملی را تهدیدی وجودی می‌بیند و با اسطوره‌سازی از فردوسی و روایت‌های گزینشی تاریخ، هویتی بسته و برتری‌طلب می‌سازد. نویسنده این جریان را نه نشانه اقتدار، بلکه بیماری فکری می‌داند که گفت‌وگو و نقد را سرکوب کرده و جامعه را در چرخه‌ای از ترس، خودستایی و تحریف تاریخی گرفتار می‌کند.

علی کاکادزفولی، جامعه‌شناس سیاسی، در این یادداشت تحلیلی به بررسی سازوکار شکل‌گیری تصویر مقتدر از رئیس‌جمهوری می‌پردازد؛ تصویری که پیش از تحقق دستاوردهای عینی، در ذهن مردم و نخبگان شکل می‌گیرد و بر پایه ثبات گفتمانی، توان اجرایی، انسجام تیمی و نشانه‌گذاری‌های سنجیده در داخل و خارج بنا می‌شود. او ضمن تشریح اجزای این تصویر، هشدار می‌دهد که چگونه خطاهای راهبردی، روایت‌های متناقض و نمایش‌گرایی می‌توانند سرمایه نمادین ریاست‌جمهوری را فرسوده کنند.

حاج‌آقا ابوترابی، روحانی آزاده‌ای که ده سال اسارت را به مدرسه‌ای برای اخلاق، صبوری و انسان‌دوستی بدل کرد، نه‌تنها در اردوگاه‌های بعثی، بلکه در دل مردم ایران جای گرفت. کتاب «پاسیاد پسر خاک» به قلم محمد قبادی، با نگاهی پژوهشی و تاریخی، زندگی پرماجرای این چهره مردمی را از نجف تا مجلس، از زندان تا مسجد، و از مبارزه تا مهربانی روایت می‌کند. این اثر، با تقریظ مقام معظم رهبری، بار دیگر یاد سید آزادگان را زنده کرده است