پایگاه خبری سرمایه فردا

زادروز جلال شباهنگی یادآور هنرمندی است که بی‌هیاهو و با تأمل، جهانی آرام را به بوم، حجم و شیشه منتقل کرد؛ هنرمندی که آثارش نه گزارش، بلکه شعری بصری بودند و با سادگی و فروتنی، مخاطب را به مکث و اندیشیدن دعوت می‌کردند.

برنامه «گنگ» با اجرای علی ضیا و حضور محمدرضا شایع، تنها یک تجربه موسیقایی نبود؛ بلکه نشانه‌ای از تغییر مسیر رسانه‌های پلتفرمی به سمت حاشیه‌سازی و جنجال شد. از واکنش‌های حقوقی و سیاسی تا موضع‌گیری خود رپرها، این برنامه نشان داد که فرهنگ امروز بیش از آنکه بر خلاقیت و محتوا بنا شود، بر تحریک حساسیت‌ها و تابوشکنی استوار شده است؛ روندی که در کوتاه‌مدت توجه مخاطب را جلب می‌کند اما در بلندمدت به فرسایش اعتماد عمومی و ابتذال فرهنگی منجر خواهد شد.

مرگ کامران فانی خبر نبود، مکثی بود در میان هیاهوی روزمره؛ یادآوری اینکه دانش و فرهنگ نه با سرعت، بلکه با دقت و مسئولیت ساخته می‌شوند. او نماینده نسلی بود که کتاب را تعهد می‌دانست و متن را مسئولیت، نه نمایش.

محمدهاشم اکبریانی، نویسنده، روزنامه‌نگار، پژوهشگر و شاعر متولد ۱۳۴۴ در بجنورد، از چهره‌های شاخص ادبیات معاصر ایران است که مسیرش را از خبرنگاری آغاز کرد و به جهان اسطوره، خیال و روایت‌های غیرواقع‌گرا رساند. او با رمان‌ها و مجموعه‌داستان‌هایش و همچنین فعالیت‌های فرهنگی و پژوهشی، حضوری مداوم در سه دهه اخیر در ادبیات و نشر ایران داشته و با صراحت و طنز خاص خود درباره ادبیات، سانسور، اقتصاد نوشتن و جایگاه جوایز ادبی سخن می‌گوید.

نخستین اپیزود «آرت‌فِر تهران» با عنوان «اُپن پیپر» در روزهای میانی آذرماه ۱۴۰۴، کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان را به صحنه‌ای تازه برای هنرهای تجسمی بدل کرد؛ رویدادی که فراتر از نمایش و فروش آثار، به بستری برای گفت‌وگو، پژوهش و کشف مخاطبان تازه تبدیل شد.

خداحافظی «پدر راک ایران» از دنیای موسیقی، نه فقط پایان کار یک هنرمند، بلکه بسته شدن فصلی است که شش دهه با گیتار و صدای شرقی او نوشته شد؛ فصلی که از «گل یخ» تا «پلاک ۴۴» امتداد یافت و هویت موسیقی ایرانی را در جهان زنده نگه داشت.

مرگ ناگهانی غلامرضا بروسان در جاده قوچان، تنها پایان زندگی یک شاعر نبود؛ توقفی بود در میانه راه شعر معاصر ایران. شاعری که با زبان ساده و شفاف، تجربه زیسته را به شعر بدل می‌کرد و در عمر کوتاه خود توانست نشانی پررنگ بر نقشه ادبیات امروز بگذارد.

تورم و گرانی، هنر را از بستر عمومی جامعه جدا کرده و به کالایی لوکس برای اقلیتی خاص بدل ساخته است؛ روندی که اگر مهار نشود، نه‌تنها مخاطبان گسترده فرهنگ را کنار می‌زند، بلکه نقش اجتماعی و تربیتی هنر را نیز تهدید می‌کند.

با آغاز پخش «دشتستان»، نام سیروس همتی دوباره در کانون توجه قرار گرفته است؛ هنرمندی که سال‌ها میان تئاتر و تصویر رفت‌وآمد کرده و هر بار نقشی تازه را برای تجربه انتخاب کرده است. گفت‌وگوی او درباره این مجموعه، کمدی اجتماعی، سالن‌های خصوصی، بلاگرها و فضای مجازی، تصویری روشن از دغدغه‌های یک بازیگر در روزگار امروز ارائه می‌دهد.