پایگاه خبری سرمایه فردا

مرگ ناگهانی غلامرضا بروسان در جاده قوچان، تنها پایان زندگی یک شاعر نبود؛ توقفی بود در میانه راه شعر معاصر ایران. شاعری که با زبان ساده و شفاف، تجربه زیسته را به شعر بدل می‌کرد و در عمر کوتاه خود توانست نشانی پررنگ بر نقشه ادبیات امروز بگذارد.

تورم و گرانی، هنر را از بستر عمومی جامعه جدا کرده و به کالایی لوکس برای اقلیتی خاص بدل ساخته است؛ روندی که اگر مهار نشود، نه‌تنها مخاطبان گسترده فرهنگ را کنار می‌زند، بلکه نقش اجتماعی و تربیتی هنر را نیز تهدید می‌کند.

با آغاز پخش «دشتستان»، نام سیروس همتی دوباره در کانون توجه قرار گرفته است؛ هنرمندی که سال‌ها میان تئاتر و تصویر رفت‌وآمد کرده و هر بار نقشی تازه را برای تجربه انتخاب کرده است. گفت‌وگوی او درباره این مجموعه، کمدی اجتماعی، سالن‌های خصوصی، بلاگرها و فضای مجازی، تصویری روشن از دغدغه‌های یک بازیگر در روزگار امروز ارائه می‌دهد.

هادی مرزبان، کارگردان و بازیگر برجسته تئاتر و تلویزیون ایران، صبح دوم آذرماه در ۸۱ سالگی درگذشت. او بیش از نیم‌قرن از عمر خود را صرف اعتلای هنر نمایش کرد و با آثار ماندگارش بخشی از هویت فرهنگی صحنه ایران را شکل داد.

جشنواره جهانی فیلم فجر با ریاست نوری بیلگه جیلان، جدل تازه بر سر دست‌نوشته‌های نیما یوشیج، بستری شدن هادی مرزبان در بخش مراقبت‌های ویژه و پیروزی حقوقی صابر ابر پس از پنج سال، مهم‌ترین خبرهای این روزهای صحنه فرهنگ و هنر ایران را شکل داده‌اند؛ خبرهایی که هرکدام نبض متفاوتی از وضعیت سینما، تئاتر و ادبیات کشور را نشان می‌دهند.

ایرج بسطامی تنها یک آوازخوان نبود؛ او پژواک کویر بم بود که در مکتب شجریان جان گرفت و با هر تحریر، غم و وقار را در دل‌ها نشاند. صدایی که در زلزله خاموش شد، اما هنوز در حافظه موسیقی ایران زنده است و هر بار شنیده می‌شود، یادآور شهری است که با او نفس می‌کشید.

هنرمند معاصر و استاد دانشگاه، با ترکیب ریشه‌های نگارگری ایرانی و زبان بصری مدرن، توانسته شناسنامه‌ای منحصر به فرد برای آثار خود بسازد. او معتقد است هنر باید از قالب‌های تحمیلی بازار فاصله بگیرد و با سلیقه مخاطب پیوند بخورد؛ رویکردی که در کنار فعالیت‌های آموزشی و مدیریتی‌اش، جایگاه ویژه‌ای برای او در ارتقای هنرهای تجسمی ایران رقم زده است.

موج تازه موزیکال‌های پرهزینه در ایران، از «الیور توئیست» تا «مری پاپینز»، سالن‌های تئاتر را به صحنه‌هایی شبیه برادوی بدل کرده است. این آثار با دکورهای عظیم و گروه‌های چندصدنفره توانسته‌اند مخاطبان تازه‌ای جذب کنند، اما قیمت‌های میلیونی بلیت و کمبود زیرساخت‌های استاندارد، پرسش‌های جدی درباره آینده این ژانر در اقتصاد هنر ایران ایجاد کرده است.

بیژن نجدی تنها نویسنده‌ای نبود که میان شعر و داستان پل زد؛ او با نگاه شاعرانه‌اش به زندگی روزمره، توانست از جزئی‌ترین لحظه‌ها جهانی بسازد که هنوز هم در ادبیات ایران زنده است. هر بار که نامش در زادروزش تکرار می‌شود، یادآور این حقیقت است که روایت می‌تواند از مه و باران آغاز شود و در حافظه جمعی جاودانه بماند.