پایگاه خبری سرمایه فردا

در سپتامبر ۲۰۲۵، روسیه با تشدید حملات هوایی به زیرساخت‌های انرژی و مناطق مسکونی اوکراین، استراتژی خود را از فشار محدود به تهدید گسترده تغییر داده است. این چرخش نظامی، همزمان با ورود پهپادها به حریم هوایی لهستان و استونی، نه‌تنها کی‌یف را تحت فشار قرار می‌دهد، بلکه ناتو را در برابر آزمونی ژئوپلیتیکی قرار داده که می‌تواند مرزهای درگیری را فراتر از اوکراین گسترش دهد.

ادعای ورود جنگنده‌های روسی به حریم هوایی استونی و لهستان، بار دیگر تنش میان مسکو و ناتو را به نقطه جوش رسانده است. در حالی که روسیه این اتهامات را رد کرده و پروازها را مطابق با مقررات بین‌المللی می‌داند، کشورهای عضو ناتو با فعال‌سازی ماده ۴ پیمان، خواستار رایزنی فوری شده‌اند. این رخداد نشان می‌دهد که جنگ اوکراین در حال عبور از مرزهای ملی و تبدیل شدن به بحرانی منطقه‌ای است—بحرانی که می‌تواند امنیت اروپا را درگیر کند.

در ایران معاصر، دفاع مقدس هشت‌ساله و مواجهه بازدارنده دوازده‌روزه اخیر، با وجود تفاوت‌های ماهوی، در پیوستاری راهبردی و اجتماعی قابل تحلیل‌اند. آنچه این دو مقطع را به هم پیوند می‌دهد، تکیه بر پشتوانه اجتماعی در معماری دفاعی کشور است—پشتوانه‌ای که از بسیج فیزیکی و ایثارگرانه به سمت آرامش سازمان‌یافته، روایت‌سازی هوشمندانه و اعتماد نهادی تحول یافته است. این دگرگونی، نه گسست از گذشته، بلکه بازتولید مدرن همان روحیه مقاومت است که امروز در میدان معنا و روایت، سنگرهای جدیدی بنا کرده است.

در حالی که رژیم صهیونیستی تلاش دارد با حضور در رویدادهای هنری مانند یوروویژن چهره‌ای نرم و فرهنگی از خود به نمایش بگذارد، موج اعتراضات مردمی، تحریم هنرمندان و واکنش‌های سیاسی در اروپا نشان می‌دهد که هنر، به‌ویژه موسیقی، به بستری برای مقاومت جهانی علیه سیاست‌های تجاوزکارانه تل‌آویو تبدیل شده است. از مهندسی آرا تا تهدید به تحریم مسابقات، یوروویژن به صحنه‌ای تازه برای تقابل افکار عمومی با سفیدشویی اسرائیل بدل شده است.

پس از پیروزی قاطع ایران در جنگ ۱۲ روزه علیه رژیم صهیونیستی، محور غربی-عبری-عربی با تغییر راهبرد از تقابل نظامی به جنگ ترکیبی، پروژه‌های تجزیه‌طلبانه را با شتابی بی‌سابقه دنبال می‌کند. این گزارش با اتکا به اسناد امنیتی، منابع تحقیقاتی و تحلیل‌های راهبردی، ابعاد پنهان تلاش‌های هماهنگ برای تضعیف تمامیت ارضی ایران را آشکار می‌سازد؛ فتنه‌ای که با ابزارهای رسانه‌ای، تحریک قومیت‌ها و حمایت از گروه‌های جدایی‌طلب، به دنبال تغییر معادلات قدرت در منطقه است. پاسخ ایران اما، با تکیه بر وحدت ملی، دیپلماسی امنیتی و انسجام دفاعی، توطئه‌گران را در بن‌بست راهبردی قرار داده است.

بیانیه اخیر جبهه اصلاحات نه‌تنها با واکنش‌های تند از سوی منتقدان داخلی مواجه شده، بلکه به‌زعم تحلیلگران، حاوی پیام‌هایی است که می‌تواند معادلات منطقه‌ای میان ایران، آمریکا و رژیم صهیونیستی را به سمت تشدید تنش و حتی احتمال جنگ سوق دهد. از اشاره به مکانیسم ماشه تا پیشنهاد تعلیق غنی‌سازی، این بیانیه به‌جای گره‌گشایی، به‌عنوان بستری برای سوءاستفاده دشمنان و تضعیف انسجام ملی ارزیابی شده است.

تحولات جنگ ۱۲ روزه نه‌تنها ماهیت دشمنی غرب با ایران را آشکار کرد، بلکه نقش حیاتی جبهه مقاومت در تقویت توان بازدارندگی کشور را برای افکار عمومی روشن ساخت. برخلاف ادعاهای حسن روحانی و جریان اصلاح‌طلب، این سیاست‌های منطقه‌ای و حضور ایران در محور مقاومت بود که مانع حمله نظامی شد؛ نه مذاکره با غرب. اکنون بسیاری از مردم و حتی منتقدان سابق، به درستی راهبردهای جمهوری اسلامی اذعان کرده‌اند و خواستار بازنگری جریان‌های غرب‌گرا در مواضع گذشته‌شان هستند.

جنگ ۱۲ روزه رژیم صهیونیستی علیه ایران، تنها یک درگیری نظامی نبود؛ بلکه بخشی از یک راهبرد عمیق و چندلایه برای تضعیف موجودیت ایران به‌عنوان یک کشور یکپارچه بود. رسانه‌های غربی و عبری از برنامه اسرائیل برای فعال‌سازی گروه‌های تجزیه‌طلب و منافقین پرده برداشته‌اند؛ راهبردی که ریشه در دکترین «اتحادهای پیرامونی» دارد و هدف نهایی آن، ایجاد شکاف‌های قومی و مذهبی و سوق دادن ایران به سمت جنگ داخلی و فروپاشی ملی است. این گزارش، ابعاد پنهان این دکترین و نقش گروه‌های نیابتی در اجرای آن را بررسی می‌کند.

در شرایط حساس پس از جنگ ۱۲ روزه رژیم صهیونیستی و آمریکا علیه ایران، حفظ انسجام ملی بیش از هر زمان دیگری به یک ضرورت راهبردی بدل شده است. با این حال، برخی جریان‌های سیاسی و چهره‌های اصلاح‌طلب، به‌جای تقویت وحدت، تلاش کرده‌اند مطالبات جناحی خود را به نام ملت مطرح کنند. این گزارش، با واکاوی مواضع حسن روحانی و بیانیه‌های اخیر اصلاح‌طلبان، نشان می‌دهد چگونه برخی اظهارات و پیشنهادات، نه در راستای همبستگی ملی بلکه در جهت انشقاق و تحمیل پروژه‌های سیاسی خاص ارزیابی می‌شود. در این میان، تجربه جنگ اخیر، اعتبار دیدگاه‌های مبتنی بر قدرت درون‌زا و دیپلماسی متوازن را اثبات کرده و ضرورت بازنگری در سیاست‌های گذشته را دوچندان ساخته است.