پایگاه خبری سرمایه فردا

در شرایطی که اسرائیل با راهبرد «بازی با ریسک بالا» تلاش دارد معادلات امنیتی منطقه را به نفع خود تغییر دهد، ایران با محوریت شبکه مقاومت، در حال بازتعریف نظم منطقه‌ای و مقابله با هژمونی آمریکایی است. این مقاله با نگاهی تاریخی و راهبردی، نشان می‌دهد چگونه همگرایی عملیاتی میان گروه‌های مقاومت می‌تواند به شکل‌گیری یک منظومه امنیتی جدید در غرب آسیا منجر شود؛ منظومه‌ای که نه‌تنها جایگاه ایران را تثبیت می‌کند، بلکه مسیر تحولات آینده منطقه را نیز تحت تأثیر قرار خواهد داد.

در ۱۵ شهریور ۱۴۰۴، سازمان منافقین با صرف میلیون‌ها دلار و اجاره آوارگان غیرایرانی، تلاش کرد در میدان اتومیوم بروکسل قدرت‌نمایی کند. اما آنچه رخ داد، نه نمایش اقتدار، بلکه افشای عمیق‌ترین لایه‌های وابستگی، فریبکاری و خیانت این گروهک بود؛ از همکاری با گروه‌های تروریستی تا دریافت پول از اسرائیل برای پیشبرد پروژه‌های ضدایرانی.

در حالی که گروهی از سلطنت‌طلبان به نمایندگی از رضا پهلوی با مقامات رژیم صهیونیستی دیدار کرده‌اند، رسانه‌های اسرائیلی با حمایت از طرح انتقال قدرت پهلوی، تلاش می‌کنند سناریوی براندازی جمهوری اسلامی را عادی‌سازی کنند. این روایت‌سازی هدفمند، با تمرکز بر کاهش حساسیت‌های جامعه ایران نسبت به خطر تجزیه، بخشی از راهبرد اسرائیل برای تضعیف تمامیت ارضی و نفوذ منطقه‌ای ایران تلقی می‌شود—راهبردی که پهلوی را نه به‌عنوان یک رهبر مستقل، بلکه به‌عنوان مهره‌ای برای پیشبرد منافع تل‌آویو معرفی می‌کند.

در حالی‌که خاورمیانه بار دیگر در آستانه بازتعریف مرزها و نظم سیاسی قرار گرفته، سوریه به نقطه کانونی تحولات ژئوپلتیک منطقه بدل شده است؛ از نشست‌های محرمانه در پاریس تا پیشروی‌های نظامی در جنوب، همه نشانه‌هایی از طرحی تازه برای تجزیه این کشور دارند. همزمان، تنش‌های فزاینده میان ترکیه و اسرائیل در سوریه پسااسد، خطر یک درگیری مستقیم را افزایش داده و آینده این کشور را به صحنه‌ای از رقابت‌های توسعه‌طلبانه بدل کرده است. آیا دمشق بار دیگر به نقطه آغاز تاریخ بازمی‌گردد؟

در پی تشدید حملات رژیم صهیونیستی به مواضع ترکیه در سوریه و اعلام قطع روابط اقتصادی از سوی آنکارا، کارشناسان هشدار می‌دهند که سیاست‌های بلندپروازانه ترکیه در سوریه نه‌تنها به تثبیت قدرت در این کشور منجر نشده، بلکه امنیت داخلی آنکارا را نیز با تهدید مستقیم مواجه کرده است. اکنون، احتمال درگیری نظامی میان ترکیه و رژیم صهیونیستی بیش از هر زمان دیگری جدی شده و پیامدهای آن می‌تواند موازنه قدرت در کل منطقه غرب آسیا را دگرگون کند.

در حالی‌که روزنامه صهیونیستی جرزالم‌پست ایران را به انتقال فناوری موشک‌های خوشه‌ای به یمن متهم کرده، بررسی دقیق گزارش نشان می‌دهد این ادعا بیش از آنکه مستند باشد، از هراس تل‌آویو نسبت به توانمندی‌های موشکی ایران نشأت می‌گیرد. رژیم صهیونیستی با نسبت دادن تسلیحات ممنوعه به تهران، تلاش دارد افکار عمومی جهانی را علیه ایران بسیج کند، اما در واقع به‌طور ضمنی به پیشرفت‌های ایران در حوزه موشک‌های چندکلاهکه اذعان می‌کند؛ موشک‌هایی که در جنگ ۱۲ روزه، سامانه‌های دفاعی اسرائیل را به چالش کشیدند و حالا به کابوس راهبردی تل‌آویو بدل شده‌اند.

در پی طرح ادعاهایی از سوی برخی چهره‌های سیاسی درباره نقش رژیم صهیونیستی در حوادث اخیر، بحثی جدی در محافل رسانه‌ای و سیاسی کشور شکل گرفته است: آیا هر دیدگاهی را می‌توان تحلیل نامید؟ این گزارش با تأکید بر ضرورت تضارب آرا، به بررسی معیارهای اعتباربخشی به تحلیل‌های سیاسی می‌پردازد و هشدار می‌دهد که بدون شواهد و استدلال، ادعاها نه تنها به کشف حقیقت کمک نمی‌کنند، بلکه ممکن است افکار عمومی را به سمت تخیل‌های خطرناک سوق دهند.

اسناد تازه از همکاری پنهانی منافقین با موساد، انتقادات تند وزارت خارجه به مواضع آلمان، و واکنش‌های داخلی به نشست بروکسل، همگی نشان می‌دهند که فضای سیاسی ایران در مواجهه با تهدیدهای خارجی و اختلافات داخلی، وارد مرحله‌ای پرتنش و چندلایه شده است. در این میان، اظهارات صادق زیباکلام و محمدجواد آذری جهرمی نیز بر شکاف‌های گفتمانی درون کشور نور می‌اندازند؛ شکاف‌هایی که در کنار تحولات جمعیتی و مهاجرت اتباع، تصویر پیچیده‌تری از وضعیت امروز ایران ترسیم می‌کنند.

جنگ ۱۲ روزه رژیم صهیونیستی علیه ایران، نقطه عطفی در تاریخ سپاه پاسداران بود؛ جایی که نسل جدید نیروهای سپاه، در غیاب فرماندهان ارشد، نه‌تنها میدان را ترک نکردند، بلکه با ترکیبی از ایمان، دانش، خلاقیت و تسلط بر فناوری‌های نوین، معادله جنگ را به سود ایران تغییر دادند. این نسل، برخاسته از زیست جهادی و تربیت رسانه‌ای، نشان داد که آمادگی فرماندهی در شرایط بحرانی را دارد و می‌تواند شکاف میان نسل جنگ‌دیده و جنگ‌ندیده را پر کند. اکنون، سپاه وارد مرحله‌ای تازه شده است؛ مرحله‌ای که در آن فرماندهی، نه صرفاً میراث تجربه، بلکه حاصل آمادگی ذهنی، جسارت عملی و نگاه آفندی به آینده است.