پایگاه خبری سرمایه فردا

در تحلیلی منتشرشده از سوی شورای روابط خارجی آمریکا، استیو کوک، پژوهشگر ارشد خاورمیانه، با نقد راهبرد نظامی اسرائیل در قبال ایران، سوریه و غزه، هشدار می‌دهد که اتکای صرف به زور نه‌تنها امنیت اسرائیل را تضمین نمی‌کند، بلکه دستاوردهای نظامی این رژیم را نیز در معرض فروپاشی قرار داده است. کوک با اشاره به ناتوانی اسرائیل در شکست حماس، تداوم مقاومت ایران و وخامت انسانی در غزه، نتیجه می‌گیرد که راهبرد «نابودی کامل دشمن» به جای مدیریت درگیری، اسرائیل را به انزوای بین‌المللی و بن‌بست سیاسی کشانده است.

تصمیم نتانیاهو برای اشغال کامل غزه، نه‌تنها آغاز فصل تازه‌ای از جنایات علیه غیرنظامیان فلسطینی است، بلکه پرده از واقعیتی تلخ‌تر برمی‌دارد: سکوت و همراهی ساختارهای بین‌المللی و قدرت‌های غربی در برابر فجایع انسانی. در حالی‌که کودکان غزه با گرسنگی و بمباران دست‌و‌پنجه نرم می‌کنند، واکنش‌های دیپلماتیک جهانی به جنایات اسرائیل، بیش از آن‌که بازدارنده باشد، نمایشی و بی‌اثر جلوه کرده‌اند. این بحران، شکست کامل نظم جهانی پس از جنگ جهانی دوم را فریاد می‌زند؛ نظمی که حالا خود به ابزار توجیه جنایت بدل شده است.

تصمیم کابینه امنیتی اسرائیل برای اشغال کامل شهر غزه، نقطه عطفی خطرناک در بحران فلسطین و تحولی تنش‌زا در معادلات منطقه‌ای است. این اقدام، نه‌تنها نشانه‌ای از تغییر فاز عملیات نظامی به تسلط میدانی است، بلکه پیامدهایی گسترده در حوزه انسانی، دیپلماتیک و امنیتی به‌همراه دارد. از تشدید درگیری‌ها و گسترش جنگ فرسایشی گرفته تا تقویت گفتمان مقاومت و افزایش نفوذ ایران در معادلات خاورمیانه، اشغال غزه می‌تواند جهنمی باشد که اسرائیل خود آن را شعله‌ور کرده است.

دو سال پس از آغاز نبرد تمام‌عیار، حماس در غزه نشان داده که فراتر از یک گروه مبارزاتی عمل می‌کند؛ از جنگ میدانی مؤثر تا شاهکارهای امنیتی در پنهان‌سازی اسرا، و عملیات روانی‌ای که افکار عمومی اسرائیل را متزلزل کرده است. در حالی که ارتش اسرائیل در باتلاق سردرگمی و فرسایش فرو رفته، انتشار تصاویر اسیر اسرائیلی در وضعیت وخیم، نه تنها کابوس تل‌آویو را عمیق‌تر کرده بلکه فریادی خاموش از دل قحطی غزه به گوش جهانیان رسانده است. در این گزارش، از ناکامی‌های نظامی و سیاسی تل‌آویو تا احتمال ترور رهبران حماس در خاک کشورهای ثالث، جزییات تقابل نفس‌گیر در پرتنش‌ترین نقطه‌ی خاورمیانه را مرور می‌کنیم.

تحولات اخیر در جنوب سوریه، از درگیری‌های داخلی تا حملات اسرائیل، فراتر از یک بحران امنیتی، نشانه‌ای از پروژه‌ پیچیده‌ای است که اسرائیل برای تجزیه ساختار ملی سوریه دنبال می‌کند. ژست حمایت از جامعه دروزی، حمله به مراکز کلیدی دولت مرکزی و ایجاد مناطق حائل، همه در چارچوب رویای ژئوپلیتیکی اسرائیل معنا می‌یابند؛ رویایی که با بی‌ثبات‌سازی داخلی، مهندسی شکاف‌های اجتماعی و نمایش قدرت منطقه‌ای، مسیر فروپاشی سرزمینی سوریه را تسریع کرده و پیامدهای آن نه فقط برای دمشق، بلکه برای کل معادلات منطقه‌ای از جمله عراق و اردن هشدارآمیز است.

هشت روز پس از آغاز حمله نظامی رژیم صهیونیستی به ایران، نه‌تنها اهداف اعلام‌شده نتانیاهو برای تغییر نظام سیاسی شکست خورد، بلکه جامعه ایرانی به شکلی کم‌سابقه متحد شد؛ از منتقدان داخلی تا نسل جوان، همگی در محکومیت تجاوز و حمایت از مقاومت ملی، به یک صدای مشترک رسیدند. حتی چهره‌هایی از اپوزیسیون، مانند مسیح علی‌نژاد، اذعان کردند جنگ باعث محبوبیت بیشتر جمهوری اسلامی شده است.

ناتالی پورتمن، بازیگر مطرح هالیوود با ریشه‌های یهودی، در اقدامی جسورانه با انتشار پیامی صریح در اینستاگرام، خواستار پایان قحطی و جنگ در غزه شد. این موضع‌گیری، که مستقیماً سیاست‌های نخست‌وزیر اسرائیل را نشانه گرفته، نشان می‌دهد چگونه صدای اعتراض به فاجعه انسانی در غزه حتی از دل سینمای غرب و چهره‌هایی با پیوندهای فرهنگی به اسرائیل برخاسته است.

در دل ساختارهای رسمی و رسانه‌های هم‌راستا با قدرت، صدای متفاوتی از سینماگران برجسته جهان شنیده شد؛ چهره‌هایی که با خطر از دست‌دادن جایگاه، لغو قراردادها و برچسب‌های سیاسی، در صف حمایت از مردم غزه ایستادند و در برابر سیاست‌های رسمی اسرائیل و متحدانش اعلام اعتراض کردند. این خیزش هنری، نشان از تحول نقش سینما در شکل‌دادن به وجدان جهانی دارد.

بحران گرسنگی در غزه در حالی هر روز فاجعه‌آمیزتر می‌شود که آمریکا با حمایت بی‌قید و شرط از سیاست‌های اسرائیل، از اصول اخلاقی خود فاصله گرفته است. این مقاله به بررسی «بی‌هویتی سیستماتیک» دولت آمریکا می‌پردازد؛ از تناقض میان شعارهای دموکراسی‌خواهانه‌اش تا ترجیح منافع گروه‌های فشار بر خواست جامعه جهانی. در جهانی که حقوق بشر و عدالت نیازمند کنش‌گری‌اند، سکوت و همراهی سیاسی آمریکا، به یکی از نمادهای فقدان هویت انسانی در سیاست خارجی این کشور بدل شده است.