پایگاه خبری سرمایه فردا

امیرحسین قیاسی، کمدین محبوب دهه نود، با جسارت و صراحت کلام توانست جایگاه ویژه‌ای در فضای طنز دیجیتال ایران پیدا کند. اما با آغاز برنامه جدیدش «رباط صلیبی»، نشانه‌هایی از تکرار فرمول‌های گذشته و آغاز فرسایش هنری در آثارش دیده می‌شود. آیا قیاسی می‌تواند از این نقطه عبور کند و مسیر تازه‌ای در کمدی ایران رقم بزند؟

واحد خاکدان، هنرمندی بود که در قاب‌های خلوت و اشیای خاموش، زندگی را به تماشا می‌گذاشت. آثار او نه تقلید از واقعیت، بلکه تأملی شاعرانه در گذر زمان و حضور اشیا بودند؛ نقاشی‌هایی که همچون مراقبه‌ای بصری، مخاطب را به مکث، به دیدن، و به شنیدن صدای آرام جهان دعوت می‌کردند.

پرواز همای، خواننده‌ای با ریشه در موسیقی سنتی و نگاهی جسورانه به جامعه امروز، در گفت‌وگویی مفصل از تجربه‌های اپرایی، نقدهای فضای مجازی، ممیزی‌های فرهنگی، و دغدغه‌های هنرمندان در ایران سخن گفت. او با صراحت از مسئولیت اجتماعی هنرمند، بحران‌های فرهنگی، و معنای واقعی محبوبیت پرده برداشت.

در روزگاری که موسیقی پاپ ایران با سیل تولیدات سطحی و مرزهای سبک‌زدوده مواجه است، مهدی یغمایی از تجربه‌های شخصی و حرفه‌ای خود می‌گوید؛ از اشتباهات گذشته، رفاقت‌های بی‌معرفت، و تلاش برای حفظ کیفیت در میان هیاهوی بازار. او معتقد است که نوستالژی موسیقی دهه‌های ۴۰ و ۵۰ نه حاصل خاطره‌بازی، بلکه نتیجه تربیت شنیداری نسل جدید است.

در «فروید»، تئاتر به میدان نبردی میان غریزه و منطق بدل می‌شود. این نمایش، با عبور از روایت‌های متعارف، تجربه‌گرایی را از بازی فرمی به صداقت درونی بازمی‌گرداند.

در روزگاری که هنر باید در زندگی مردم جاری باشد، بازار آثار تجسمی ایران با چالش‌هایی جدی روبه‌رو شده است. نبود حمایت، کاهش قدرت خرید و ناآگاهی عمومی، هنرمندان جوان را به حاشیه رانده و خریداران را سردرگم کرده است. گفت‌وگو با مژگان قدوسی، نقاش و عضو هیئت‌مدیره انجمن نقاشان، نگاهی واقع‌گرایانه به وضعیت امروز هنرهای تجسمی دارد.

شهاب حسینی، چهره جهانی سینمای ایران، در مسیر فیلم‌سازی خود از روایت‌های عرفانی تا درام‌های روان‌شناسانه، به دنبال خلق جهانی شخصی و معناگراست. او با عبور از مرزهای بازیگری، اکنون در جایگاه کارگردانی ایستاده که دغدغه‌های انسانی را با زبان تصویر بازتاب می‌دهد.

کارنامه سینمایی محمدحسین مهدویان، یکی از پدیده‌های دهه نود، تصویری از فراز و فرودهای یک فیلم‌ساز جوان را ترسیم می‌کند؛ کسی که با «ایستاده در غبار» به‌عنوان چهره‌ای متفکر و آرمان‌گرا شناخته شد، اما در ادامه مسیر، میان روایت‌های رسمی، بازار نمایش خانگی و تلاش برای تنوع ژانری، هویت سینمایی‌اش را گم کرد.

درگذشت محمد کاسبی، بازیگر متعهد و آرام سینما و تلویزیون ایران، بار دیگر مرزهای حساس میان هنر، باور شخصی و بهره‌برداری سیاسی را به چالش کشیده است. واکنش‌های متضاد به سخنان او درباره رهبر انقلاب، پرسشی دیرینه را زنده کرده: آیا می‌توان هنرمندی را به یاد آورد بی‌آنکه در قاب‌های جناحی قرارش داد؟ و آیا هنر می‌تواند در روزگار قطبی‌شده، همچنان مستقل و انسانی باقی بماند؟