پایگاه خبری سرمایه فردا

مسیر نویسندگی مجید قیصری نه از کتابخانه‌ها و کلاس‌های درس، بلکه از خیابان‌های انقلاب و تجربه‌های تلخ کودکی آغاز شد. او نویسنده‌ای است که جنگ، اسطوره و تاریخ را به زبان جهانی روایت می‌کند و در عین حال خود را «کارگر کلمات» می‌داند؛ کسی که هر روز با نوشتن، جهان انسانی را دوباره می‌سازد.

اگر به دنبال کتابی هستید که آرامش را در دل واژه‌ها بریزد و عشق را بی‌فریاد روایت کند، «کافه خیال» نوشته‌ی بهناز صفری انتخابی بی‌نظیر است. این اثر ۶۵۸ صفحه‌ای با نثری لطیف و احساسی، شما را به سفری درونی می‌برد؛ سفری به دل‌دل‌های آرام، نگاه‌های پنهان و لحظه‌هایی که در سکوت، معنا پیدا می‌کنند. اکنون در پیش‌فروش با تخفیف ویژه عرضه شده، فرصتی طلایی برای همراهی با یکی از عاشقانه‌ترین روایت‌های ادبیات معاصر.

دسترسی آسان به فایل‌های رایگان کتاب در تلگرام و اینستاگرام، برای بسیاری از کاربران تجربه‌ای شیرین است؛ اما برای ناشران و مولفان، به معنای تهدید جدی درآمد، کیفیت تولید و حتی آینده فرهنگ مطالعه در ایران است.

سی‌وسه سال از برگزاری هفته کتاب می‌گذرد، اما هنوز بسیاری از دانشجویان و مردم حتی نمی‌دانند چنین رویدادی وجود دارد. خیابان انقلاب، که زمانی قلب تپنده کتاب‌خوانی بود، امروز بیشتر به راسته‌ای خاموش شبیه است؛ جایی که گرانی، بی‌اطلاعی و هجوم فضای مجازی، کتاب را از دسترس نسل جوان دور کرده است.

دانشجویان امروز برخلاف تصور رایج، از کتاب فاصله نگرفته‌اند؛ تنها مسیر انتخابشان تغییر کرده است. آنها به سراغ رمان‌ها، کتاب‌های خودشناسی و علمی‌ترویجی می‌روند تا در میان فشارهای دانشگاه و زندگی روزمره، راهی برای فرار ذهنی، خودسازی و حتی ساختن هویت شخصی پیدا کنند.

در هجدهم آبان، نه فقط سالروز درگذشت یک هنرمند، بلکه یادآور خاموشی ذهنی است که مرز میان زبان، تصویر، خاطره و معنا را درنوردید. مهدی سحابی، مترجم، نقاش، نویسنده و روزنامه‌نگاری بود که هرگز در یک قالب نماند و هر اثرش، دعوتی بود به بازاندیشی در زمان و زیستن.

در عصر بمباران تصویری، جلد کتاب دیگر نه بازتابی از روح اثر، بلکه ابزاری برای جلب توجه لحظه‌ای شده است. طراحی‌هایی که با زرق‌وبرق گرافیکی چشم را می‌ربایند، اما اغلب از معنا تهی‌اند. این دگردیسی، پرسشی جدی را پیش می‌کشد: آیا کتاب‌ها قربانی منطق ویترین شده‌اند؟

ورود بلاگرها و اینفلوئنسرها به عرصه معرفی کتاب، مرجعیت سنتی ادبیات را با چالش‌های تازه‌ای روبه‌رو کرده است. حالا نه منتقدان حرفه‌ای، بلکه پست‌های وایرال و سلیقه‌های لحظه‌ای تعیین می‌کنند که کدام کتاب خواندنی است و کدام نویسنده «ارزش» دارد. این تغییر، هم فرصت‌هایی برای ترویج کتابخوانی ایجاد کرده و هم تهدیدی برای عمق و کیفیت ادبیات شده است.

از یک بوسه پنهانی در راه‌پله تا دیداری تلخ در اتاق بیمارستان، عباس امامی داستانی را روایت می‌کند که در آن عشق، سکوت، و خاطره در هم تنیده‌اند. این نوشته، قصه‌ی دو نفر است که سال‌ها از هم دور بودند اما هیچ‌گاه از دل هم نرفتند؛ قصه‌ای که با یک جمله ساده آغاز شد: «می‌خوام یه چیزی بهت بگم» و با همان جمله، سال‌ها بعد، به اوج رسید.