پایگاه خبری سرمایه فردا

یحیوی که روزگاری با «طعم آفتاب» ستاره قاب تلویزیون بود، امروز در صحنه تئاتر از فاصله عمیق این هنر با زندگی مردم سخن می‌گوید؛ او تئاتر را نه پدیده‌ای قدسی، بلکه کالایی فرهنگی ـ اقتصادی می‌داند که اگر به زیرساخت و مخاطب واقعی وصل نشود، در موزه‌ای خاک خواهد خورد.

ادگار رایت با اقتباس تازه‌اش از رمان استیون کینگ، جهانی را تصویر می‌کند که در آن رسانه با بسته‌بندی خشونت، واقعیت را بازآفرینی می‌کند؛ فیلمی پرتحرک و پرزرق‌وبرق که در دل تعقیب‌وگریزهای نفس‌گیر، پرسشی بنیادین را پیش می‌کشد: انسان در عصر نمایش چه جایگاهی دارد؟

دو دیوارنگاره تازه بنکسی در لندن، با تصویر کودکانی خیره به چراغ قرمز، بحران مسکن و بی‌خانمانی را به قلب شهر آورده‌اند؛ آثاری که میان خریدهای پرزرق‌وبرق خیابان آکسفورد و زباله‌های محله بیزواتر، تضاد عریان زندگی شهری را فریاد می‌زنند.

وقتی سرعت زندگی، کودکی را از نسل‌ها می‌رباید، نام هنگامه مفید همچنان یادآور جهانی است که در آن صدا، قصه و ترانه می‌توانستند پناهگاهی امن برای خیال‌پردازی باشند. زادروز او تنها یادآوری یک تولد نیست؛ مرور مسیری است که یک زن با صدای گرم و ذهنی خلاق، در حافظه جمعی ایرانیان حک کرده است.

قسمت آخر «پامپ» نه یک گفت‌وگوی معمولی، بلکه صحنه‌ای برای نمایش تنش میان نسل‌ها، بازتعریف ستاره‌بودن و آزمونی برای نسبت طنز و قدرت بود؛ جایی که حضور مهران مدیری، برنامه را از ریتم همیشگی خارج کرد و گفت‌وگو را به جدالی نمادین بدل ساخت.

۲۹ آذر یادآور خاموشی شاعری است که نه با فریاد، بلکه با زمزمه‌های آرام و صادقانه در دل‌ها جا گرفت. گلچین گیلانی، پزشک و شاعر، با انتخاب آگاهانه سادگی در زبان و تصویر، توانست شعر را به تجربه‌ای انسانی و بی‌واسطه بدل کند؛ تجربه‌ای که هنوز پس از دهه‌ها، بوی باران و خاطره کودکی را در ذهن خوانندگان زنده می‌کند.

خواننده‌ای که با صداهای ماندگار وارد حافظه جمعی شد، امروز بیش از هر زمان دیگری با پرسش مخاطبان درباره کنسرت‌هایش روبه‌روست؛ لهراسبی در گفت‌وگویی تازه از پشت‌صحنه وسواس‌های موسیقایی، نگاهش به قضاوت‌های شتاب‌زده و اولویت دادن به حال مردم سخن می‌گوید.

زادروز جلال شباهنگی یادآور هنرمندی است که بی‌هیاهو و با تأمل، جهانی آرام را به بوم، حجم و شیشه منتقل کرد؛ هنرمندی که آثارش نه گزارش، بلکه شعری بصری بودند و با سادگی و فروتنی، مخاطب را به مکث و اندیشیدن دعوت می‌کردند.

برنامه «گنگ» با اجرای علی ضیا و حضور محمدرضا شایع، تنها یک تجربه موسیقایی نبود؛ بلکه نشانه‌ای از تغییر مسیر رسانه‌های پلتفرمی به سمت حاشیه‌سازی و جنجال شد. از واکنش‌های حقوقی و سیاسی تا موضع‌گیری خود رپرها، این برنامه نشان داد که فرهنگ امروز بیش از آنکه بر خلاقیت و محتوا بنا شود، بر تحریک حساسیت‌ها و تابوشکنی استوار شده است؛ روندی که در کوتاه‌مدت توجه مخاطب را جلب می‌کند اما در بلندمدت به فرسایش اعتماد عمومی و ابتذال فرهنگی منجر خواهد شد.