پایگاه خبری سرمایه فردا

سریال‌های تلویزیونی زمانی با خلاقیت و شخصیت‌پردازی‌های ماندگار، خیابان‌ها را خلوت می‌کردند؛ اما با کوچ کارگردانان به نمایش خانگی و ورود سرمایه‌گذاران تجاری، ذوق هنری جای خود را به شوخی‌های سطحی، لوکیشن‌های پرزرق‌وبرق و مضامین جنجالی داد. مروری بر کارنامه مهران مدیری و سروش صحت نشان می‌دهد که سریال‌سازی در ایران، از نقد اجتماعی و طنز موقعیت، به پوچ‌انگاری و شعارهای بی‌اثر رسیده است.

طنز در ایران، از ستون‌های نشریات دهه شصت تا ویدیوهای چندثانیه‌ای فضای مجازی، مسیر پرماجرایی را پیموده است. رسانه‌های رسمی روزگاری مرجعیت طنز را در اختیار داشتند، اما امروز شبکه‌های اجتماعی این جایگاه را به افراد عادی واگذار کرده‌اند؛ انتقالی که هم فرصت شنیده شدن صداهای تازه را فراهم کرده و هم چالش‌هایی چون افت کیفیت، جنجال‌های فرهنگی و ریسک‌های قانونی را به همراه داشته است. این نوشتار، سیر تحول طنز در ایران را از گل‌آقا تا زینب موسوی بازخوانی می‌کند و به پرسش مهمی می‌پردازد: مرجعیت طنز امروز در دستان چه کسانی است و با چه پیامدهایی همراه شده؟

کشورهای عربی طی سال‌های اخیر با روایت‌سازی رسانه‌ای و ساخت سریال‌هایی مانند معاویه بخشی از استراتژی تحولگرایی و بازنمایی تاریخ از نگاه خودشان را دنبال کرده‌اند. از این رو نقد و بررسی سریال معاویه در دانشگاه دماوند با خضور اساتید و دانشجویان انجام شد.

آرش فهمیم گفت: سریال معاویه نه‌تنها از نظر تاریخی با چالش‌های فراوانی روبه‌روست، بلکه از نظر دراماتیک و سینمایی نیز ضعف‌های زیادی دارد.

نقد و بررسی سریال معاویه روز ۲۵ اردیبهشت با حضور جمعی از اساتید و دانشجویان در دانشگاه آزاد واحد دماوند برگزار شد.

به گزارش سرمایه فردا، هدف سریال معاویه ارائه جنبه زیباشناختی هنری، بازخوانی بخشی از تاریخ اسلام، به تصویر کشیدن زندگی یک شخصیت مهم اسلامی و … می تواند از اهداف ساخت  سریال معاویه پر هزینه و پر سر و صدا باشد.