پایگاه خبری سرمایه فردا

در بزنگاه‌هایی که سیاست به سطح ادراک عمومی کشیده می‌شود، پروژه‌ای آرام اما عمیق در حال شکل‌گیری است؛ پروژه‌ای که می‌خواهد ایران را از نظام سیاسی‌اش جدا سازد، نه با گلوله، بلکه با واژه. این نوشته از دل گفتمان فلسفه‌سیاسی بیرون آمده تا پرده از راهبردی بردارد که هدفش تضعیف همبستگی ملی، تحریف اراده عمومی و تبدیل ایران از یک کنش‌گر زنده به یک شئی تاریخی بی‌صداست.

با گذر از چهره‌های شناخته‌شده سیاسی و اقتصادی، استعمار امروز در لایه‌ای عمیق‌تر و کمتر دیده‌شده در حال بازتولید است: تاریخ و فلسفه علم. روایتی که در ظاهر بی‌طرف و علمی جلوه می‌کند، اما در عمل با تکیه بر خرده‌روایت‌هایی تثبیت‌شده، بستری فرهنگی برای برتری‌طلبی غرب فراهم می‌سازد. این روایت نه‌تنها علم را از تجربه‌های زیستی و بومی جدا می‌کند، بلکه با حذف و نادیده‌گرفتن مسیرهای تاریخی متنوع، تعریف‌هایی انحصاری از دانش و پیشرفت ارائه می‌دهد که تسهیلگر سلطه‌ علمی، فکری و تمدنی است.

دانش نه‌تنها قدرت را افزایش می‌دهد، بلکه انسان را فروتن‌تر می‌سازد. فلسفه، عرفان، روانشناسی و جامعه‌شناسی هرکدام به شیوه‌ای، وسعت دید فرد را گسترش می‌دهند و پذیرش تکثر حقیقت را آموزش می‌دهند. در مقابل، سیاست ایدئولوژیک می‌تواند مانع این انعطاف شود. راه‌حل آن است که سیاست نیز مانند سایر علوم، از پژوهش و دانش بهره برده و به جای تعصب، مسیر تحلیل و اصلاح را دنبال کند. این گزارش به بررسی نقش دانش در ایجاد فروتنی و تأثیر آن بر تفکر انسانی می‌پردازد.

طبق فلسفه وجودی سیاست در زمانه جنگ و صلح و در اتاق فرماندهی و تصمیم، باید نمایندگانی از میان اصناف، طبقات و شئون در راستای منافع ملی باشد.