پایگاه خبری سرمایه فردا

مینی‌سریال «هیولا در من» که نوامبر امسال توسط نتفلیکس منتشر شد، تنها در کمتر از چهار روز توانست به صدر جدول تماشای ۶۸ کشور برسد و بیش از ۹۳ میلیون ساعت بازدید در هفته نخست ثبت کند. این اثر، بدون تکیه بر اکشن یا ستاره‌های جوان، با اتکا به دو بازیگر باتجربه و فضایی گوتیک، به یکی از پدیده‌های تاریخی تلویزیون بدل شد؛ اثری که نشان می‌دهد هنوز می‌توان با روایت روان‌شناختی و شخصیت‌پردازی عمیق، مخاطب جهانی را مسحور کرد.

آنچه در قاب فیلم یا سریال می‌بینیم تنها بازیگر و دیالوگ نیست؛ طراحی صحنه همان عنصر ناپیدا و کمتر شناخته‌شده‌ای است که روایت را جان می‌بخشد، فضا را می‌سازد و احساس مخاطب را هدایت می‌کند. گفت‌وگو با آیدین ظریف، طراح باسابقه صحنه و لباس، نشان می‌دهد چگونه جزئیات کوچک و انتخاب‌های دقیق می‌توانند جهان داستان را ملموس و باورپذیر کنند.

پرویز شهبازی تنها یک فیلمساز نیست؛ او روایتگر زندگی روزمره و بحران‌های خام انسانی است که با نگاه شخصی و سبک منحصر به‌فردش توانسته سینمای ایران را به تجربه‌ای صادقانه و متفاوت پیوند بزند. تولد او بهانه‌ای است برای مرور کارنامه‌ای که هر اثرش امضای تازه‌ای بر پیکره سینمای اجتماعی ایران گذاشته است.

سه روایت از گفت‌وگوهای دانش اقباشاوی درباره فیلم «زاپاتا» نشان می‌دهد این اثر نه‌تنها تجربه‌ای فرمی و روایی تازه در سینمای ایران است، بلکه بیانیه‌ای علیه سلطه سرمایه و محدودیت‌های تولید در سینما محسوب می‌شود. فیلمی که با بودجه‌ای اندک ساخته شد، اما توانست در جشنواره‌های خارجی مخاطبان را شگفت‌زده کند و تصویری متفاوت از سینمای ایران ارائه دهد.

نمایش «باران اسیدی» به نویسندگی نیما نافع و کارگردانی الهام شعبانی، با روایت چند دوست گرفتار در کلبه‌ای شمالی پس از حادثه‌ای مرموز، پرده از رازهایی برمی‌دارد که روابط انسانی، احساس گناه و عذاب وجدان را به شکلی ملموس در برابر مخاطب قرار می‌دهد.

جعفر پناهی با تازه‌ترین اثر خود، بیش از آنکه در امتداد سنت سینمای اجتماعی ایران حرکت کند، به بازتاب مستقیم منازعات سیاسی و اجتماعی سال‌های اخیر بدل شده است؛ فیلمی که فرامتن آن سنگین‌تر از خود اثر است و همین امر آن را به یکی از بحث‌برانگیزترین نمونه‌های سینمای ایران در عرصه جهانی تبدیل کرده است.

گیرمو دل‌تورو در «فرانکشتاین 2025» برخلاف جریان غالب سینما، به ریشه‌های ادبی مری شلی وفادار مانده و موجود بی‌نام را نه صرفاً به‌عنوان هیولایی قدرتمند، بلکه به‌عنوان شخصیتی حساس و قابل‌همدردی بازآفرینی کرده است؛ رویکردی که این فیلم را از اقتباس‌های کلیشه‌ای پیشین متمایز می‌سازد.

فیلم‌های جنگی چین در سال‌های اخیر نه‌تنها بازتابی از حافظه تاریخی این کشور بوده‌اند، بلکه با فروش‌های میلیونی در داخل و خارج، نشان داده‌اند که پروپاگاندای آشکار نیز می‌تواند به موفقیت اقتصادی و فرهنگی بدل شود؛ الگویی که تفاوت رویکرد چین و ایران در مدیریت سینما را آشکار می‌کند.

امین سعدی در تازه‌ترین اثر خود، «ساحلی‌ها»، مرز میان صحنه و پرده را درهم می‌شکند؛ نمایشی که با تدوین موازی، نورپردازی سینمایی و موسیقی پرتنش، سفری از جهان بیرونی به کابوس‌های درونی شخصیت‌ها می‌سازد و تجربه‌ای متفاوت از تئاتر معاصر ایران ارائه می‌دهد.