پایگاه خبری سرمایه فردا

سه روایت از گفت‌وگوهای دانش اقباشاوی درباره فیلم «زاپاتا» نشان می‌دهد این اثر نه‌تنها تجربه‌ای فرمی و روایی تازه در سینمای ایران است، بلکه بیانیه‌ای علیه سلطه سرمایه و محدودیت‌های تولید در سینما محسوب می‌شود. فیلمی که با بودجه‌ای اندک ساخته شد، اما توانست در جشنواره‌های خارجی مخاطبان را شگفت‌زده کند و تصویری متفاوت از سینمای ایران ارائه دهد.

نمایش «ژیان» با بازی امید زندگانی، پرده‌ای تازه از واقعیت‌های پنهان تولیدات نمایشی را کنار می‌زند؛ جایی که پول، رابطه و سلیقه‌های شخصی بر هنر سایه می‌اندازند و مسیر آثار را تغییر می‌دهند. این نمایش با زبانی طنز و انتقادی، تضاد میان خلاقیت هنری و فشارهای اقتصادی را به تصویر می‌کشد و مخاطب را به قلب آشفتگی پشت صحنه می‌برد.

فیلم «غریزه» به کارگردانی سیاوش اسعدی، با وجود لحظات چشم‌نواز و تلاش برای بازنمایی تجربه‌ی نخستین عشق، در ساختار روایی با کاستی‌هایی مواجه است که مانع از تحقق کامل ظرفیت‌های آن می‌شود. با این حال، این اثر در امتداد سنتی از سینمای ایران قرار می‌گیرد که بلوغ را نه به‌عنوان یک نقطه‌ی پایان، بلکه به‌مثابه یک مسیر پرتنش، چندلایه و گاه دردناک تصویر کرده‌اند. این گزارش، نگاهی دارد به فیلم‌هایی که در ژانر بلوغ جای می‌گیرند و تجربه‌ی زیسته‌ی نوجوانی را در بستر فرهنگی و اجتماعی ایران بازتاب می‌دهند.

کسی که با «ایستاده در غبار» به‌عنوان چهره‌ای متفکر و آرمان‌خواه وارد سینمای ایران شد، اما در کمتر از یک دهه، از روایت‌های ایدئولوژیک به ملودرام‌های عامه‌پسند، از مستندگرایی تا سریال‌های پرفروش نمایش خانگی، چرخید و بخشی از هویت سینمایی‌اش را از دست داد. اکنون با پروژه‌هایی چون «کلاغ» و «ماجرای نیمه‌شب»، پرسش اصلی این است: آیا مهدویان می‌تواند به ریشه‌های فکری خود بازگردد یا در چرخه‌ی مصرف‌گرایی تصویری گم خواهد شد؟

حضور پررنگ و بی‌وقفه برخی بازیگران در سینما و شبکه‌های نمایش خانگی، از پژمان جمشیدی تا نعیمه نظام‌دوست، اگرچه در ابتدا نشانه‌ای از محبوبیت و موفقیت تلقی می‌شود، اما در عمل به چرخه‌ای فرساینده بدل شده که نه‌تنها مخاطب را خسته می‌کند، بلکه سرمایه‌ی هنری این چهره‌ها را نیز به سرعت تحلیل می‌برد. این گزارش، با نگاهی انتقادی و تحلیلی، به پیامدهای تکرار، فقدان تنوع و غیبت چهره‌های نوظهور در صنعت تصویر ایران می‌پردازد.

فیلم «ناتورِ دشت» به کارگردانی صفی یزدانیان، با الهام از ماجرای واقعی گم‌شدن «یسنا»، نه‌تنها روایتی از یک حادثه تلخ اجتماعی است، بلکه سفری درونی به جهان اخلاق، مسئولیت، و حافظه جمعی ایرانیان محسوب می‌شود. این فیلم با انتخاب نامی آشنا، بازی‌هایی درخشان و رویکردی شخصیت‌محور، تلاش می‌کند در دورانی که گیشه در تسخیر کمدی‌های تجاری است، بار دیگر سینمای اجتماعی را به مرکز توجه بازگرداند.

سینمای دفاع مقدس، از دل جنگ و ایمان زاده شد؛ ژانری ایرانی که با گذر زمان، از آرمان‌گرایی معنوی به تکنیک‌گرایی حرفه‌ای رسید، اما همچنان در جست‌وجوی تعادل میان فرم و معناست.

حضور ایران در مراسم اسکار، برخلاف تصور رایج، نه دستاوردی ملی داشته و نه تصویری واقعی از سینمای ایران به جهان ارائه داده است. مرور تاریخچه این حضور نشان می‌دهد که نه در دوران پهلوی و نه در سال‌های پس از انقلاب، این رویداد به ابزاری برای بازنمایی هویت مستقل فرهنگی ایران تبدیل نشده و بیشتر در خدمت منافع سیاسی، فردی یا تصویری بوده که دیگران از ما ساخته‌اند.

در سال‌های اخیر، تلاش‌هایی برای بازسازی تصویری لوکس و تحریف‌شده از دوران پهلوی در رسانه‌های سلطنت‌طلب شدت گرفته است. در پاسخ، فیلم‌سازانی چون کلاری، افخمی و جوزانی با آثار خود به بازخوانی واقع‌گرایانه آن دوره پرداختند—از محاکم قضایی و زندانیان سیاسی تا فقر و محرومیت اجتماعی. این آثار، برخلاف جریان غالب، تصویری انتقادی و مستند از تاریخ معاصر ایران ارائه دادند که در برابر روایت‌های یک‌جانبه ایستادگی می‌کند.