پایگاه خبری سرمایه فردا

هلدینگ سرمایه‌گذاری نفت، گاز و پتروشیمی تأمین (تاپیکو) در سه‌ماهه منتهی به مرداد ۱۴۰۴ با زیان خالص ۵۲۷ میلیارد تومانی مواجه شده که نسبت به دوره مشابه سال قبل رشد ۳۰ درصدی داشته است. در کنار افزایش ۱۳۶ درصدی زیان عملیاتی، تغییرات مکرر مدیریتی و ضعف در تثبیت راهبردهای اجرایی، این مجموعه را در مسیر نگران‌کننده‌ای قرار داده است.

شرکت ارتباطات سیار ایران (همراه اول)، با ثبت بیش از ۵۰۰ میلیارد تومان بدهی معوق از یک تسهیلات بانکی، در معرض پرسش‌های جدی درباره مدیریت نقدینگی و سلامت مالی قرار گرفته است. در حالی که وثیقه‌گذاری سنگین و نرخ سود بالا در این قرارداد دیده می‌شود، استمرار این وضعیت می‌تواند تبعات نظارتی و اعتباری برای بزرگ‌ترین اپراتور کشور به همراه داشته باشد.

پتروشیمی بوشهر، از واحدهای وابسته به هلدینگ شستان، با ثبت بیش از ۵٬۵۸۰ میلیارد تومان تسهیلات ارزی غیرجاری و زیان خالص بالغ بر ۶٬۷۰۰ میلیارد تومان، در وضعیت مالی شکننده‌ای قرار دارد. در کنار این بحران مالی، حواشی مدیریتی و پروژه‌های نیمه‌تمام، آینده فعالیت شرکت را در هاله‌ای از ابهام قرار داده‌اند.

در سال ۲۰۲۵، قیمت اوره با رشد قابل توجهی مواجه شد؛ رشدی که حاصل اختلال در زنجیره تأمین، جهش تقاضای کشاورزی، نوسانات شدید قیمت گاز طبیعی و سیاست‌های تجاری محدودکننده بود. این گزارش، نگاهی تحلیلی به دلایل این افزایش قیمت و چشم‌انداز بازار جهانی اوره دارد.

حسین عباس‌زاده، مدیرعامل پتروشیمی مرجان و نماینده شستان در هیئت‌مدیره چند شرکت صنعتی و ساختمانی، هم‌زمان در ساختارهای متنوعی از متانول‌سازی تا نگهداری پالایشگاهی ایفای نقش می‌کند. این تمرکز مسئولیت‌ها در حوزه‌های تخصصی و سرمایه‌بر، پرسش‌هایی درباره بهره‌وری اجرایی و تعارض منافع در ساختار مدیریتی شرکت‌های وابسته به نهادهای عمومی ایجاد کرده است.

پتروشیمی اصفهان، از واحدهای وابسته به صندوق بازنشستگی کشوری، با بیش از ۸۹۷ میلیارد تومان بدهی مشکوک‌الوصول و ساختار مدیریتی چندلایه، در معرض چالش‌های مالی و نظارتی قرار گرفته است. در حالی که امین شاکری هم‌زمان در پنج شرکت صنعتی و تجاری مسئولیت دارد، تلاقی منافع میان نهادهای عمومی و شبه‌دولتی، پرسش‌هایی جدی درباره شفافیت و بهره‌وری ایجاد کرده است.

شرکت پتروشیمی بوشهر، از زیرمجموعه‌های سرمایه‌گذاری تجاری شستان، طی سه سال گذشته پنج مدیرعامل و سرپرست را تجربه کرده و با زیان انباشته بیش از ۲۰ هزار میلیارد تومان، درگیر بحران‌های مدیریتی و مالی جدی است. این ناپایداری در رأس مدیریت، عملکرد عملیاتی و انگیزه نیروی انسانی را به‌شدت تحت تأثیر قرار داده است.

با وجود کاهش ظرفیت تولید در صنایع پتروشیمی ایران، انتشار گازهای گلخانه‌ای نه‌تنها کاهش نیافته بلکه به واسطه مشکلات ساختاری و فنی، روندی صعودی را تجربه کرده است. این وضعیت، ضرورت بازنگری در سیاست‌های زیست‌محیطی و سرمایه‌گذاری در فناوری‌های پاک را بیش از پیش نمایان می‌سازد.

صنعت پتروشیمی ایران، که زمانی امید اول اقتصاد غیرنفتی کشور بود، امروز با بحران‌هایی چندلایه از جمله کمبود خوراک، افت صادرات و نفوذ واسطه‌ها در معاملات خارجی دست‌وپنجه نرم می‌کند. حضور دلال‌ها نه‌تنها درآمد ارزی را کاهش داده، بلکه مسیر پول‌شویی را برای شبکه‌های مافیایی هموار کرده است. در غیاب سیاست‌گذاری شفاف و دیپلماسی اقتصادی فعال، این صنعت به‌جای سکوی پرتاب، در حال تبدیل شدن به باتلاقی برای سرمایه‌های ملی است.