پایگاه خبری سرمایه فردا

شهاب حسینی، چهره جهانی سینمای ایران، در مسیر فیلم‌سازی خود از روایت‌های عرفانی تا درام‌های روان‌شناسانه، به دنبال خلق جهانی شخصی و معناگراست. او با عبور از مرزهای بازیگری، اکنون در جایگاه کارگردانی ایستاده که دغدغه‌های انسانی را با زبان تصویر بازتاب می‌دهد.

در حالی که سینمای ایران سال‌هاست در محدوده‌ای تکراری از درام‌های اجتماعی و ملودرام‌های خانوادگی گرفتار شده، برخی فیلم‌ه نشان می‌دهند که ژانرهای مهجور مانند وحشت هنوز ظرفیت‌هایی بکر و تماشایی در خود دارند. این گزارش، نگاهی دارد به آثار معدود اما جسورانه‌ای که در این مسیر قدم گذاشته‌اند و دلایل غیبت تاریخی این ژانرها در سینمای ایران را بررسی می‌کند.

حضور پررنگ و بی‌وقفه برخی بازیگران در سینما و شبکه‌های نمایش خانگی، از پژمان جمشیدی تا نعیمه نظام‌دوست، اگرچه در ابتدا نشانه‌ای از محبوبیت و موفقیت تلقی می‌شود، اما در عمل به چرخه‌ای فرساینده بدل شده که نه‌تنها مخاطب را خسته می‌کند، بلکه سرمایه‌ی هنری این چهره‌ها را نیز به سرعت تحلیل می‌برد. این گزارش، با نگاهی انتقادی و تحلیلی، به پیامدهای تکرار، فقدان تنوع و غیبت چهره‌های نوظهور در صنعت تصویر ایران می‌پردازد.

سینمای کودک و نوجوان ایران که روزگاری با قصه‌های خیال‌انگیز، موسیقی‌های ماندگار و شخصیت‌های فرهنگی دل نسل‌ها را ربوده بود، امروز با چالش‌هایی جدی روبه‌روست؛ از ضعف در زیرساخت‌های اکران و افول خلاقیت تا سلطه گیشه و شکاف نسلی. مرور این مسیر، روایتی است از شکوهی که بود و خاموشی‌ای که هست—و شاید هنوز امیدی برای بازگشت باشد.

در سینمایی که هر سال با موجی از چهره‌های تازه و ژانرهای متنوع روبه‌روست، تنها یک چیز ثابت مانده: قدرت ستاره‌ها در کشاندن مردم به سالن. نه تبلیغات پرزرق‌وبرق و نه نقدهای تحسین‌آمیز، هیچ‌چیز به اندازه حضور یک بازیگر محبوب نمی‌تواند ضامن فروش بلیت باشد. این گزارش، رد پای بازیگرانی را دنبال می‌کند که در پنج سال گذشته، نه‌فقط در قاب تصویر، بلکه در قلب مخاطبان جا گرفته‌اند—و هر بار با نامشان، چراغ گیشه را روشن کرده‌اند.

فیلم «ناتورِ دشت» به کارگردانی صفی یزدانیان، با الهام از ماجرای واقعی گم‌شدن «یسنا»، نه‌تنها روایتی از یک حادثه تلخ اجتماعی است، بلکه سفری درونی به جهان اخلاق، مسئولیت، و حافظه جمعی ایرانیان محسوب می‌شود. این فیلم با انتخاب نامی آشنا، بازی‌هایی درخشان و رویکردی شخصیت‌محور، تلاش می‌کند در دورانی که گیشه در تسخیر کمدی‌های تجاری است، بار دیگر سینمای اجتماعی را به مرکز توجه بازگرداند.

سینمای دفاع مقدس، از دل جنگ و ایمان زاده شد؛ ژانری ایرانی که با گذر زمان، از آرمان‌گرایی معنوی به تکنیک‌گرایی حرفه‌ای رسید، اما همچنان در جست‌وجوی تعادل میان فرم و معناست.

فیلم «سلاح‌ها» به کارگردانی زک کرگر، با بازی ستارگان مطرحی چون جاش برولین و جولیا گارنر، در ظاهر یک تریلر ترسناک-معمایی جاه‌طلبانه است که با استقبال اولیه منتقدان و فروش جهانی چشمگیر همراه شد. اما در نگاهی دقیق‌تر، این اثر با ساختاری آشفته، شخصیت‌پردازی سطحی و مضامین گم‌شده، به یکی از ناامیدکننده‌ترین آثار سال ۲۰۲۵ بدل شده است؛ فیلمی که به‌جای خلق ترس و تعلیق، مخاطب را با خ

حضور ایران در مراسم اسکار، برخلاف تصور رایج، نه دستاوردی ملی داشته و نه تصویری واقعی از سینمای ایران به جهان ارائه داده است. مرور تاریخچه این حضور نشان می‌دهد که نه در دوران پهلوی و نه در سال‌های پس از انقلاب، این رویداد به ابزاری برای بازنمایی هویت مستقل فرهنگی ایران تبدیل نشده و بیشتر در خدمت منافع سیاسی، فردی یا تصویری بوده که دیگران از ما ساخته‌اند.