پایگاه خبری سرمایه فردا

آمارهای رسمی از فروش ۱۵۰۰ میلیاردی سینمای ایران در سال ۱۴۰۴ خبر می‌دهند، اما پشت این اعدادِ پرزرق‌وبرق، واقعیتی تلخ پنهان است: ریزش ۷ میلیون مخاطب، افت کیفیت، فشار معیشتی و هشدار جدی سینماداران درباره خطر تعطیلی سالن‌ها. سینمای ایران در ظاهر رونق دارد، اما در باطن به نقطه‌ای رسیده که بسیاری آن را شبیه روزهای تاریک دوران کرونا می‌دانند.

مینی‌سریال «هیولا در من» که نوامبر امسال توسط نتفلیکس منتشر شد، تنها در کمتر از چهار روز توانست به صدر جدول تماشای ۶۸ کشور برسد و بیش از ۹۳ میلیون ساعت بازدید در هفته نخست ثبت کند. این اثر، بدون تکیه بر اکشن یا ستاره‌های جوان، با اتکا به دو بازیگر باتجربه و فضایی گوتیک، به یکی از پدیده‌های تاریخی تلویزیون بدل شد؛ اثری که نشان می‌دهد هنوز می‌توان با روایت روان‌شناختی و شخصیت‌پردازی عمیق، مخاطب جهانی را مسحور کرد.

خشکسالی بی‌سابقه، فرسودگی زیرساخت‌ها و سوءمدیریت منابع، ایران را به یکی از تشنه‌ترین دوره‌های تاریخ خود رسانده است؛ وضعیتی که نه‌تنها زندگی روزمره مردم را تحت‌تأثیر قرار داده، بلکه به موضوع گزارش‌های بین‌المللی و روایت‌های هنری و سینمایی نیز تبدیل شده است.

نمایش «باران اسیدی» به نویسندگی نیما نافع و کارگردانی الهام شعبانی، با روایت چند دوست گرفتار در کلبه‌ای شمالی پس از حادثه‌ای مرموز، پرده از رازهایی برمی‌دارد که روابط انسانی، احساس گناه و عذاب وجدان را به شکلی ملموس در برابر مخاطب قرار می‌دهد.

جعفر پناهی با تازه‌ترین اثر خود، بیش از آنکه در امتداد سنت سینمای اجتماعی ایران حرکت کند، به بازتاب مستقیم منازعات سیاسی و اجتماعی سال‌های اخیر بدل شده است؛ فیلمی که فرامتن آن سنگین‌تر از خود اثر است و همین امر آن را به یکی از بحث‌برانگیزترین نمونه‌های سینمای ایران در عرصه جهانی تبدیل کرده است.

گیرمو دل‌تورو در «فرانکشتاین 2025» برخلاف جریان غالب سینما، به ریشه‌های ادبی مری شلی وفادار مانده و موجود بی‌نام را نه صرفاً به‌عنوان هیولایی قدرتمند، بلکه به‌عنوان شخصیتی حساس و قابل‌همدردی بازآفرینی کرده است؛ رویکردی که این فیلم را از اقتباس‌های کلیشه‌ای پیشین متمایز می‌سازد.

فیلم‌های جنگی چین در سال‌های اخیر نه‌تنها بازتابی از حافظه تاریخی این کشور بوده‌اند، بلکه با فروش‌های میلیونی در داخل و خارج، نشان داده‌اند که پروپاگاندای آشکار نیز می‌تواند به موفقیت اقتصادی و فرهنگی بدل شود؛ الگویی که تفاوت رویکرد چین و ایران در مدیریت سینما را آشکار می‌کند.

جواد طوسی در گفت‌وگویی مفصل، تاریخ سینمای ایران را از ملودرام‌های دهه ۳۰ و ۴۰ تا موج نو و نقد حرفه‌ای دهه شصت مرور می‌کند. او با نگاهی تحلیلی، از ستاره‌سازی فردین و ملک‌مطیعی تا ظهور کیمیایی و مهرجویی سخن می‌گوید و در نهایت، بحران نقد در فضای مجازی امروز را هشدار می‌دهد.

تئاتر ایران زیر فشار اقتصاد، بی‌حمایتی و ابتذال تجاری نفس می‌کشد، ایوب آقاخانی همچنان بر صحنه ایستاده است؛ نه برای شهرت یا سود، بلکه برای حفظ سنگری که آن را جبهه فرهنگی می‌داند. او در گفت‌وگویی صریح، از تجربه متفاوتش در نمایش «کازابلانکا» می‌گوید و از انحراف تئاتر خصوصی از مسیر اصیل خود انتقاد می‌کند.