پایگاه خبری سرمایه فردا

جواد طوسی در گفت‌وگویی مفصل، تاریخ سینمای ایران را از ملودرام‌های دهه ۳۰ و ۴۰ تا موج نو و نقد حرفه‌ای دهه شصت مرور می‌کند. او با نگاهی تحلیلی، از ستاره‌سازی فردین و ملک‌مطیعی تا ظهور کیمیایی و مهرجویی سخن می‌گوید و در نهایت، بحران نقد در فضای مجازی امروز را هشدار می‌دهد.

تئاتر ایران زیر فشار اقتصاد، بی‌حمایتی و ابتذال تجاری نفس می‌کشد، ایوب آقاخانی همچنان بر صحنه ایستاده است؛ نه برای شهرت یا سود، بلکه برای حفظ سنگری که آن را جبهه فرهنگی می‌داند. او در گفت‌وگویی صریح، از تجربه متفاوتش در نمایش «کازابلانکا» می‌گوید و از انحراف تئاتر خصوصی از مسیر اصیل خود انتقاد می‌کند.

فیلم «غریزه» به کارگردانی سیاوش اسعدی، با وجود لحظات چشم‌نواز و تلاش برای بازنمایی تجربه‌ی نخستین عشق، در ساختار روایی با کاستی‌هایی مواجه است که مانع از تحقق کامل ظرفیت‌های آن می‌شود. با این حال، این اثر در امتداد سنتی از سینمای ایران قرار می‌گیرد که بلوغ را نه به‌عنوان یک نقطه‌ی پایان، بلکه به‌مثابه یک مسیر پرتنش، چندلایه و گاه دردناک تصویر کرده‌اند. این گزارش، نگاهی دارد به فیلم‌هایی که در ژانر بلوغ جای می‌گیرند و تجربه‌ی زیسته‌ی نوجوانی را در بستر فرهنگی و اجتماعی ایران بازتاب می‌دهند.

کسی که با «ایستاده در غبار» به‌عنوان چهره‌ای متفکر و آرمان‌خواه وارد سینمای ایران شد، اما در کمتر از یک دهه، از روایت‌های ایدئولوژیک به ملودرام‌های عامه‌پسند، از مستندگرایی تا سریال‌های پرفروش نمایش خانگی، چرخید و بخشی از هویت سینمایی‌اش را از دست داد. اکنون با پروژه‌هایی چون «کلاغ» و «ماجرای نیمه‌شب»، پرسش اصلی این است: آیا مهدویان می‌تواند به ریشه‌های فکری خود بازگردد یا در چرخه‌ی مصرف‌گرایی تصویری گم خواهد شد؟

امیر کربلایی‌زاده، یکی از چهره‌های پیشرو در استندآپ کمدی ایران، با اجرای تازه‌اش «اتاق رختکن شماره ۱۶» بار دیگر به صحنه بازگشته تا از تجربه‌های شخصی، چالش‌های اجرایی و مسیر پرپیچ‌وخم این هنر در ایران بگوید. از تفاوت‌های مونولوگ و استندآپ تا مرز باریک طنز فاخر و لودگی، او از ضرورت شناخت اجتماعی و تربیت نسل جدید کمدین‌ها سخن می‌گوید.

در سالروز درگذشت ساموئل خاچیکیان، بازخوانی کارنامه او نه فقط مرور یک فیلم‌ساز، بلکه مواجهه با بنیان‌گذار زبان تعلیق، تدوین و هیجان در سینمای ایران است؛ مردی که ژانر جنایی را از دل ملودرام‌های تکراری بیرون کشید و با جسارت در فرم، سینمایی تازه ساخت.

شهاب حسینی، چهره جهانی سینمای ایران، در مسیر فیلم‌سازی خود از روایت‌های عرفانی تا درام‌های روان‌شناسانه، به دنبال خلق جهانی شخصی و معناگراست. او با عبور از مرزهای بازیگری، اکنون در جایگاه کارگردانی ایستاده که دغدغه‌های انسانی را با زبان تصویر بازتاب می‌دهد.

حضور پررنگ و بی‌وقفه برخی بازیگران در سینما و شبکه‌های نمایش خانگی، از پژمان جمشیدی تا نعیمه نظام‌دوست، اگرچه در ابتدا نشانه‌ای از محبوبیت و موفقیت تلقی می‌شود، اما در عمل به چرخه‌ای فرساینده بدل شده که نه‌تنها مخاطب را خسته می‌کند، بلکه سرمایه‌ی هنری این چهره‌ها را نیز به سرعت تحلیل می‌برد. این گزارش، با نگاهی انتقادی و تحلیلی، به پیامدهای تکرار، فقدان تنوع و غیبت چهره‌های نوظهور در صنعت تصویر ایران می‌پردازد.

سینمای کودک و نوجوان ایران که روزگاری با قصه‌های خیال‌انگیز، موسیقی‌های ماندگار و شخصیت‌های فرهنگی دل نسل‌ها را ربوده بود، امروز با چالش‌هایی جدی روبه‌روست؛ از ضعف در زیرساخت‌های اکران و افول خلاقیت تا سلطه گیشه و شکاف نسلی. مرور این مسیر، روایتی است از شکوهی که بود و خاموشی‌ای که هست—و شاید هنوز امیدی برای بازگشت باشد.